My Twitter Feed

2 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Συνεχίζονται τα αντιπλημμυρικά -

Πέμπτη, 31 Δεκεμβρίου, 2020

Σταθερά στη μαύρη πρώτη θέση! -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

“Γαλάζια νυστέρια” για το ΓΝΚ! -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

ΣΥΡΙΖΑ: Διερεύνηση καταγγελιών -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

To tvxs.gr για το Νοσοκομείο Κιλκίς -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Εξανέστη από το… βήμα του twitter -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Την Πέμπτη η Λαϊκή του Κιλκίς -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Έργα 1,2 εκατ. για συντήρηση δρόμου -

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2020

Υπάρχει άλλη Ελλάδα;

mylopoulos-giannisΤου Γιάννη Α. Μυλόπουλου*

————————————————————————————————————————————————————-Αν υπάρχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της σημερινής εποχής που να αξίζει τον κόπο να σχολιαστεί, αν δηλαδή η σύγχρονη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνει η πατρίδα μας έχει κάτι να συνεισφέρει ως καινούργια αντίληψη στην Ιστορία, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την απόλυτη κυριαρχία των μονοδρόμων. Σε όλους τους τομείς και σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής, έχει κυριαρχήσει η αντίληψη ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές και συνεπώς οι λύσεις που προτείνονται από τους κυβερνώντες ή και από τους διεθνείς παράγοντες, είναι απόλυτοι μονόδρομοι.

Ο πρώτος μονόδρομος εμφανίστηκε πριν από περίπου τρία χρόνια, με την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουμε τα περί τεράστιου χρέους και περί απύθμενων δημοσιονομικών ελλειμμάτων, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω μας αιφνιδίασαν, καθώς επί χρόνια είτε μας τα απέκρυπταν, είτε ξαφνικά διογκώθηκαν τεχνηέντως, εμφανίστηκε ως από μηχανής Θεός ο μονόδρομος της ένταξης της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Χωρίς να διερευνηθούν και να εξεταστούν τυχόν άλλες λύσεις, χωρίς να μελετηθεί η σκοπιμότητα και να αξιολογηθούν οι επιπτώσεις της συγκεκριμένης επιλογής, λαμβάνοντας υπόψη και την προηγούμενη διεθνή εμπειρία άλλων χωρών, και βεβαίως χωρίς να απολογηθούν εκείνοι που από εγκληματική αμέλεια ή πιθανόν από εγκληματικότερη σκοπιμότητα, οδήγησαν στο αδιέξοδο του… μονόδρομου, βάλαμε μόνοι μας το κεφάλι μας στον πάγκο του διεθνούς κρεοπωλείου.

Στη συνέχεια ήρθε ο μονόδρομος των Μνημονίων. Είναι ο μονόδρομος που επιβλήθηκε, δίκην νομοτέλειας, από τους διεθνείς δανειστές μας και την εγχώρια συγκυβέρνηση κι ο οποίος έχει εγκλωβίσει την Ελλάδα σε μια μονότονη, όσο όμως και ατελέσφορη, όπως ακόμη και οι ίδιοι οι δανειστές παραδέχονται πλέον, προσπάθεια αποπληρωμής του χρέους με εφαρμογή πολιτικών λιτότητας. Ενας μονόδρομος που στο διάβα του έχει νεκρώσει κάθε παραγωγική δραστηριότητα κι έχει αναστείλει κάθε αναπτυξιακή διαδικασία. Ενας μονόδρομος που έχει βυθίσει τη χώρα στη φτώχεια και την ανεργία και τους πολίτες στην απογοήτευση και την απόγνωση. Ενας μονόδρομος που είναι υπεύθυνος για τη συλλογική κατάθλιψη, στην οποία έχει περιπέσει η ελληνική κοινωνία, η οποία βλέπει πλέον τα παιδιά της να μεταναστεύουν μαζικά προς αναζήτηση καλύτερης ζωής, πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα μετά τις μεταπολεμικές και μετεμφυλιακές δεκαετίες του ΄50 και του ΄60. Ως παράπλευρη απώλεια του μονοδρόμου των Μνημονίων, αλλά με διακριτά χαρακτηριστικά, εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή της χώρας ο μονόδρομος της συγκυβέρνησης, που οδήγησε σε παρά φύση συνεργασίες αντίθετων και μέχρι πρότινος αντίπαλων πολιτικών δυνάμεων. Πρόσφατη απόδειξη του αδιέξοδου πολιτικά χαρακτήρα της συνεργασίας αντίθετων πολιτικών αντιλήψεων, η μετατροπή της τρικομματικής σε δικομματική κυβέρνηση μετά την απόσυρση της ΔΗΜΑΡ. Η οποία έφυγε από τη συγκυβέρνηση καταγγέλλοντας τους δύο πρώην εταίρους της για έλλειμμα συνεννόησης και συνεργασίας. Την ανάγκην φιλοτιμία ποιούμενα τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα την Ελλάδα και που γι΄ αυτό τον λόγο μοιράζονται και τις ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, ανέλαβαν να… θυσιαστούν στον μονόδρομο της συγκατοίκησής τους στην εξουσία. Αναπτύσσοντας ταυτοχρόνως μια μονόδρομη και ως εκ τούτου ατεκμηρίωτη ρητορική, που θέλει την ευθύνη για όσα σήμερα συμβαίνουν να βαραίνει όσους… δεν κυβέρνησαν. Σε μια προσπάθεια να θολώσει η εικόνα της συνεργασίας των κατά τεκμήριο ενόχων, για την έξοδο από τον εφιάλτη που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Μια σειρά από άλλους, τεχνητούς και πάλι μονοδρόμους, όπως ήταν αυτοί της συρρίκνωσης της δημόσιας παιδείας και της δημόσιας υγείας, της αποκαθήλωσης των εργασιακών δικαιωμάτων και της υποβάθμισης, έως πλήρους εξαφάνισης του κοινωνικού κράτους, οδήγησε, όλως τυχαίως, σ’ έναν άλλο μεγάλο μονόδρομο, αυτόν του οικονομικού φιλελευθερισμού. Που ξαφνικά προβάλλει, διά στόματος πρωθυπουργού, ως ο μόνος εφικτός δρόμος για να οικοδομηθεί η νέα Ελλάδα.

Με τούτα και με τ’ άλλα, η κοιτίδα της Δημοκρατίας, η χώρα όπου κάποτε γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ένας πολύχρωμος πλούτος ιδεών που μεταγγίστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο και στήριξαν τον σύγχρονο πολιτισμό, βουλιάζει σήμερα στην γκρίζα εποχή της ιδεολογικής αφυδάτωσης και των απόλυτων μονοδρόμων. Κι εδώ γεννιέται το μεγάλο ερώτημα: Δεν υπάρχει άλλη Ελλάδα; Ο,τι μας έμεινε δηλαδή στα χρόνια της κρίσης είναι η Ελλάδα της παρακμής, της υποτέλειας, της φτώχειας, της απογοήτευσης και της ανασφάλειας; Τι απέγινε η Ελλάδα της Δημοκρατίας και του πνεύματος, της παιδείας και του πολιτισμού, της δημιουργίας και της παραγωγής; Η Ελλάδα της αυτοπεποίθησης και της αξιοπρέπειας, που θέλει και μπορεί να προχωρήσει μπροστά; Δεν περιμένουμε τίποτε, είναι η αλήθεια, από τα κόμματα και του πολιτικούς. Τουλάχιστον από αυτά τα κόμματα και από αυτούς τους πολιτικούς που μας οδήγησαν ώς εδώ. Ομως το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μια ελπίδα. Οτι υπάρχουν ακόμη πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που πιστεύουν και μπορούν να εκφράσουν αυτή, την άλλη Ελλάδα. Και που ίσως, αν τους δοθεί η ευκαιρία, να καταφέρουν να την ξυπνήσουν…

*Πρύτανης ΑΠΘ

 

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε