Το πασχαλινό γεύμα της ντροπής
Του Πέτρου Κατσάκου.
Δεν έχει σημασία το όνομα της πόλης και του δημάρχου της αφού έτσι κι αλλιώς η ιστορία πέρασε στα ψιλά της πασχαλινής επικαιρότητας. Σημασία έχει η παταγώδης αποτυχία του εγχειρήματος μικροπολιτικής και επικοινωνιακής εκμετάλλευσης της αδυναμίας κάποιων συνανθρώπων μας να γευτούν ένα γιορτινό πασχαλινό τραπέζι.
“Γεύματα αγάπης και αλληλεγγύης σε αστέγους, απόρους και δεκάδες οικογένειες που ζουν στο όριο της φτώχειας θα προσφέρουν και φέτος η εκκλησία και ο δήμος” έγραφε η κοινοποιημένη στον τοπικό Τύπο πρόσκληση για τα σουβλιστά αρνιά που περίμεναν μαζί με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές στο προαύλιο της εκκλησίας. Ελάτε να φάτε, να πιείτε και να φωτογραφηθείτε μαζί μας, έλεγε επί της ουσίας η ανοιχτή πρόσκληση προς τους άστεγους και άπορους πολίτες, σε μια εκδήλωση που η φιλανθρωπία θα έμπαινε στο ίδιο κάδρο με την προσωπική προβολή των διοργανωτών. Άστεγοι και άποροι κομπάρσοι σε ένα επικοινωνιακό τραπέζι ευλογημένο από τον μητροπολίτη της πόλης. Δίχως ίχνος σεμνότητας και διακριτικότητας που οι ανάγκες επιβάλλουν, άνθρωποι προσκλήθηκαν, στο όνομα μιας στρεβλής αλληλεγγύης, να γίνουν θέαμα στα μάτια των συμπολιτών τους.
Όπως διαβάσαμε στη συνέχεια στον τοπικό Τύπο: Τα αρνιά από το πρωί ανέβηκαν στη σούβλα και άλλα παραδόθηκαν σε φούρνους. Η συνάντηση θα ήταν πριν τις 12 το μεσημέρι. Στρώθηκαν και τα τραπέζια, μπήκαν και τα ηχεία για το γλέντι, πήγαν και οι κάμερες. Κάποια στιγμή έφτασε και ο δήμαρχος που είδε και απήλθε εξοργισμένος, αφού μύρισε την αποτυχία. Ουδείς άπορος στον χώρο. Κανένας προφανώς δεν θέλησε να εμφανιστεί στο τραπέζι με τη λεζάντα που του είχε απονείμει ο δήμος “άστεγος, άπορος και οικογένεια που ζει στο όριο της φτώχειας”. Περίμεναν και τον μητροπολίτη αλλά ούτε αυτός βρήκε τον δρόμο προς την εκκλησία.
Τελικά, άδοξα κατέληξε το πασχαλινό γεύμα τής κατ’ επίφαση αλληλεγγύης καθώς ούτε ένας χριστιανός δεν καταδέχθηκε να καθίσει στο δημόσιο τραπέζι της φτώχειας και να γλεντήσει υπό τα φλας των φωτογραφικών μηχανών την πασχαλινή του ένδεια. Η αξιοπρέπεια κάποιων ανθρώπων στάθηκε τελικά πολύ πιο ψηλά από τη μικροπολιτική λογική των τοπικών αρχόντων και την παντελή έλλειψη ευαισθησίας του κλήρου που επιχείρησαν να μετατρέψουν το δήθεν γεύμα αγάπης σε επικοινωνιακό πανηγυράκι τοπικής κατανάλωσης. Οι μη έχοντες ήταν τελικά αυτοί που κράτησαν ψηλά το κεφάλι, παραδίδοντας μαθήματα αξιοπρέπειας στους έχοντες τους τίτλους και τα χρυσοποίκιλτα άμφια. Πάλι καλά!
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
