My Twitter Feed

5 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

ΝΔ: Δυσαρέσκεια στη Βόρ. Ελλάδα -

Τρίτη, 5 Ιανουαρίου, 2021

Δ. Κιλκίς: 50 έκτακτες προσλήψεις -

Τρίτη, 5 Ιανουαρίου, 2021

Ο χρόνος άλλαξε, ο κορονοϊός όχι! -

Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου, 2021

Επαναξιολογούνται οι διοικητές; -

Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου, 2021

Παραμένει αναβαθμισμένος -

Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου, 2021

Καταγγελίες υγειονομικών Κιλκίς -

Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου, 2021

Εμβολιασμοί στα νοσοκομεία μας -

Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου, 2021

ΣΥΡΙΖΑ: Ανησυχία για τα σχολεία -

Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου, 2021

Το παρακράτος είναι ακόμη εδώ…

Του Γιάννη Μυλόπουλου.


Ιστορική ημέρα για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα.

Η δικαίωση, η ανακούφιση, η χαρά, η συγκίνηση, είναι μερικά από τα αισθήματα που πλημμύρισαν όλους μόλις έγινε γνωστή η απόφαση του δικαστηρίου που καταδίκαζε τη Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση.

Ζήλεψα όσους βρίσκονταν στην Αθήνα και είχαν την τύχη αυτή την ημέρα να βρεθούν έξω από τα δικαστήρια, στη μεγάλη και ειρηνική, ως ένα, δυστυχώς, σημείο συγκέντρωση, υπέρ της καταδίκης της φασιστικής και ναζιστικής οργάνωσης.

Εκείνη όμως ακριβώς τη στιγμή, που στο άκουσμα της απόφασης ο κόμπος έφτανε στο λαιμό κι ο συγκεντρωμένος κόσμος ήταν έτοιμος να ξεχυθεί σε πανηγύρι χαράς για την ιστορική ετυμηγορία, κάποιοι, φαίνεται, δεν ήθελαν χαρές. Προσπάθησαν και το πέτυχαν, να χαλάσουν τη μεγάλη γιορτή για τη Δημοκρατία.

Στις οθόνες της τηλεόρασης είδαμε ξαφνικά μια ειρηνική συγκέντρωση χαράς να γεμίζει καπνούς, είδαμε αστυνομικούς να επιτίθενται εναντίον κάποιων γνωστών – άγνωστων «αντιεξουσιαστών» και είδαμε και τον κόσμο να αρχίζει να διαλύεται και να υποχωρεί.

Ποιοι όμως είναι αυτοί που δεν ήθελαν ο κόσμος να ξεσπάσει σε πανηγυρισμούς;

Ποιοι είναι αυτοί που τη στιγμή της μεγάλης χαράς θέλησαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση;

Η δικαιολογία της αστυνομίας και της κυβέρνησης, όπως πάντα, είναι ότι οι ειδικές δυνάμεις ενήργησαν με τον απαράδεκτο αυτό τρόπο, ρίχνοντας καπνογόνα και δακρυγόνα σε μια ειρηνική συγκέντρωση, στη μοναδική ίσως συγκέντρωση που ένωσε όλο το πολιτικό σύστημα, από το ένα άκρο του πολιτικού φάσματος μέχρι το άλλο, για να προστατέψουν τον κόσμο από τους «αντιεξουσιαστές».

Όμως, ακόμη κι αν είναι έτσι, ακόμη δηλαδή και αν αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι ήταν η αιτία της αστυνομικής επέμβασης, γιατί άραγε αυτοί να μη θέλουν τη μεγάλη γιορτή;

Γιατί δηλαδή ένας αυθεντικός αναρχικός ή ένας πραγματικός αντιεξουσιαστής, κάποιος δηλαδή που έχει πέσει πολλές φορές θύμα της φασιστικής βίας των ομάδων της Χρυσής Αυγής, να θέλει να χαλάσει τη γιορτή για την καταδίκη των μέχρι χτες διωκτών του και να ρίχνει μολότοφ;

Το σενάριο δεν αντέχει στη λογική.

Τη συγκέντρωση τη διέλυσαν κάποιοι που δυσαρεστήθηκαν με την ετυμηγορία του δικαστηρίου και που δεν ήθελαν να γίνουν εκείνη την ώρα εκδηλώσεις χαράς. Και αυτοί πρέπει να είναι υποστηρικτές της καταδικασμένης Χρυσής Αυγής. Όχι θύματά της…

Στο σημείο αυτό, συνειρμικά η μνήμη με ταξίδεψε αρκετά χρόνια πίσω, στις 17 Νοέμβρη του 2006, στη σκοτεινή νύχτα της ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη. Τη νύχτα εκείνη που από κοινού με ομάδα συναδέλφων μου καθηγητών του ΑΠΘ, γίναμε αυτόπτες μάρτυρες της ωμής αστυνομικής βίας εναντίον ενός καταφανώς αθώου παιδιού. Το οποίο μάλιστα δικαιώθηκε στα δικαστήρια που έγιναν αργότερα.

Η επίθεση της ομάδας των αστυνομικών εναντίον του Κύπριου σπουδαστή τότε, είχε γίνει και πάλι με το ίδιο πρόσχημα. Σύμφωνα και με την τότε επίσημη ανακοίνωση, οι αστυνομικοί ασκούσαν βία, ευρισκόμενοι σε άμυνα. Κι αυτό, γιατί σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, είχε μόλις προηγηθεί επίθεση «αντιεξουσιαστών» με μολότοφ εναντίον της αστυνομίας.

Συνάδελφός μας καθηγητής όμως, ο αείμνηστος Κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής Νίκος Μάργαρης, είχε τότε καταθέσει στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» ότι είχε δει, με τα ίδια του τα μάτια, σε σκοτεινό παράπλευρο δρόμο, τους αποκαλούμενους «αντιεξουσιαστές» με τα γνωστά σκισμένα ρούχα και τις κουκούλες, να κατεβαίνουν από λεωφορείο της αστυνομίας, να περνούν στο απέναντι πεζοδρόμιο και να πετροβολούν και να ρίχνουν μολότοφ εναντίον των μόλις πριν λίγο συνεπιβατών τους αστυνομικών.

Η Χρυσή Αυγή μπορεί να καταδικάστηκε, η Δημοκρατία μπορεί να νίκησε το πιο βίαιο, χυδαίο και αποτρόπαιο πρόσωπο του φασισμού και του ναζισμού, αλλά το παρακράτος στην Ελλάδα, φαίνεται, είναι ακόμη παρόν.

Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό, όπως πολύ σωστά το είπε πλήρης συγκίνησης η Μάγδα Φύσσα αμέσως μετά την ετυμηγορία του δικαστηρίου, δεν τελείωσε με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής…

Άρθρο στο tvxs.gr

Σχολιάστε