Το (νέο) μπέρδεμα

Του Νίκου Κιάου.

Ο μπαμπούλας και ο στόχος, βέβαια, είναι και παραμένει ο Τσίπρας. Ωστόσο, φαίνεται πως κάτι χάραξε, κάπως βρέθηκε ο «κατάλληλος» να τον αντιμετωπίσει και να τον νικήσει. Δεν είναι άλλος από τον Κυρ. Μητσοτάκη.

Δεν συμφωνούν όμως όλοι, εντός και εκτός Ελλάδος. Αλλοι χαίρονται και άλλοι σκέφτονται και ψάχνονται.

Πιο ομιλητικός και αποκαλυπτικός, μέχρι στιγμής, είναι ο «γραφικός» (όπως τον αναφέρει ο Κ. Μοσχονάς από τις Βρυξέλλες), Γερμανός Μάνφρεντ Βέμπερ, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που θεωρεί ότι ο νέος αρχηγός της Ν.Δ. «μπορεί να βάλει τέλος στον λαϊκισμό της Αριστεράς».

«Ικανοποίηση» είναι και η λέξη που βλέπουμε στις ανταποκρίσεις που εκφράζουν «κέντρα» αποφάσεων σε πρωτεύουσες ευρωπαϊκών χωρών και κυρίως συντηρητικές εφημερίδες.

Αλλωστε, μόλις λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, υπέρ του νέου αρχηγού είχαν ταχθεί ανοιχτά οι γνωστές συντηρητικές του χρηματοπιστωτικού χώρου εφημερίδες «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» των ΗΠΑ και «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» της Γερμανίας.

Στην Ελλάδα άλλοι δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό τους, όπως παράγοντες στο Ποτάμι κυρίως, αλλά οι ηγεσίες σε ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι δείχνουν προβληματισμένες από τον φόβο «διολίσθησης» στελεχών και ψηφοφόρων προς τον νέο ηγέτη.

Είναι φυσικό να μην μπορούσαν να πείσουν ως «αντι-Τσίπρας» ούτε ο Τζιτζικώστας ούτε, πολύ περισσότερο, ο Γεωργιάδης, όπως κατά κόρον πρόβαλλαν οι ίδιοι την «καταλληλότητά» τους, αφού δεν πέρασε το μήνυμά τους ούτε στο δικό τους στρατόπεδο.

Ο Μεϊμαράκης ήταν διαφορετική περίπτωση. Ηταν ο μόνος που είχε τολμήσει προεκλογικά να διακηρύξει ότι δεν είναι δυνατόν να μην έρχεσαι σε συνεννόηση με τον Τσίπρα σε θέματα που μπορείς να κουβεντιάσεις. Δεν μιλούσε για συνεργασία, αλλά για συνεννόηση, όταν οι άλλοι και οι τρεις ύψωναν ένα ηχηρό «όχι».

Στην ίδια όχθη με τους τρεις έδειχναν ότι βρίσκονται και οι Στ. Θεοδωράκης και Φώφη Γεννηματά.

Κι όλα αυτά μαζεύονται και καταλήγουν στο μεγάλο πρόβλημα, που δεν είναι μόνο για την κυβέρνηση, το Ασφαλιστικό, την εξίσωση με την πιο δύσκολη λύση για όλους.

Οι κραυγές, αορίστως και σκέτα αντιπολιτευτικές, τόσο προεκλογικά στη Ν.Δ. όσο και των κομμάτων του κεντροαριστερού χώρου, όπως αυτοπροσδιορίζονται, μάλλον δεν αρκούν για να θεμελιώσουν θέση, και μάλιστα νέα θέση. Διότι τον Ιούλιο και τον Αύγουστο όλοι τους στήριξαν τη συμφωνία-Μνημόνιο της κυβέρνησης Τσίπρα με τους εταίρους και δανειστές, όλοι τους παρότρυναν την κυβέρνηση να υπογράψει αμέσως και ό,τι να ‘ναι!

Στη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο τέλος του Νοεμβρίου απέφυγαν επιμελώς να πουν κάτι, παρά το ότι συμφωνούν όλοι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, στον βασικό στόχο, να μη μειωθούν οι συντάξεις. Θα συνεχίσουν το ίδιο «όχι», παρά το «ναι» το καλοκαίρι, και στον στόχο;

Εδώ ίσως βρίσκεται και το πρώτο σοβαρό πρόβλημα που έχει μπροστά του ο Κυρ. Μητσοτάκης, σχετικά με την ώς τώρα εκπεφρασμένη αδιάλλακτη αρνητική στάση του.

Οι ξένοι σύμμαχοι, υποστηρικτές και ικανοποιημένοι, τον θέλουν «αντι-Τσίπρα» αλλά τον θεωρούν τον κατ’ εξοχήν μεταρρυθμιστή αναλογιζόμενοι και την υπουργική θητεία του.

Το ίδιο ισχύει και για τα εδώ κεντροαριστερά κόμματα, παρά τους φόβους τους κ.λπ., που ανακαλύπτουν τώρα την αριστερή στροφή, όπως κάνει το ΠΑΣΟΚ. Ως πότε και ώς πού;

Η κυβέρνηση αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξορμούν για το ασφαλιστικό στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι εταίροι δανειστές κοιτάζουν τώρα και προς την Πορτογαλία και την Ισπανία. Η αδιαλλαξία δείχνει να μην μπορεί να σταθεί καλά στα πόδια της.

Καλός ο Κυριάκος ως «αντι-Τσίπρας» αλλά μπορεί να αποτελέσει λύση, να στηριχτούν σ’ αυτόν εάν εμμένει στο «όχι» στη συνεννόηση; Να πέσει ο Τσίπρας. Αλλά πώς παντρεύεται, πώς αντιμετωπίζεται η αδιαλλαξία εδώ στην Ελλάδα των «δικών» μας με τη νέα κατάσταση όπως εξελίσσεται σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία;

Και ακόμη, πώς μεταφράζεται η περίφημη «ανανέωση» με τον Κυρ. Μητσοτάκη, όταν από τη μια θα λέει «όχι», από μια άλλη πλευρά θα θέλει να ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους του (πώς όμως) και από μια τρίτη δεν θα μπορεί να ξεφύγει από τα νεοφιλελεύθερά του, ενώ τα ακροδεξιά στηρίγματα μόνο θα περιμένουν και τι;

Το άλλο σοβαρό ερώτημα στο κόμμα του είναι πώς θα εκδηλωθούν και ποιες θα είναι οι αντιδράσεις από άλλες πλευρές-τάσεις, που θέλουν και ζητούν τη συνεννόηση;

Ισως αξίζει να θυμηθούμε ότι από τον ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν προ μηνών για αναδιάταξη του πολιτικού τοπίου, για αλλαγές στον χάρτη.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ