Το κρυφό όπλο
Του Τάσου Παππά.
Τη μέρα που η Μέρκελ καλούσε τον Τσίπρα στο Βερολίνο, ο Σόιμπλε κατηγορούσε την ελληνική κυβέρνηση ότι γκρέμισε την εμπιστοσύνη που είχε χτιστεί τα τελευταία χρόνια και επέμενε στη θεωρία του ατυχήματος. Στην ίδια γραμμή κινήθηκαν και οι φίλοι του, ο Φινλανδός Κατάινεν και ο Λετονός Ντομπρόφσκι, οι οποίοι δεν βήχουν αν δεν τους δώσει την άδεια ο Σόιμπλε.
Την ίδια μέρα ο εκλεκτός της Γερμανίδας καγκελαρίου, Πολωνός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, δήλωνε ότι «μια έξοδος της Ελλάδας θα ήταν το δραματικότερο κεφάλαιο σε ολόκληρη την Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης», χαρακτηρίζοντας το σενάριο του ατυχήματος «ανόητο».
Ποιο συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε; Υπάρχει σοβαρή αντίθεση στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και οφείλει η ελληνική κυβέρνηση να την αναδείξει, να τη διευρύνει και να την εκμεταλλευτεί ώστε να πετύχει τους στόχους της; Μήπως πρόκειται για το γνωστό παιχνίδι του καλού και κακού μπάτσου, όπου οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι εσκεμμένα, αλλά ο στόχος είναι κοινός; Από την Ιστορία ξέρουμε ότι ακόμη και τα πιο συμπαγή συστήματα εξουσίας δεν είναι απρόσβλητα από το μικρόβιο της διαφοροποίησης.
Γνωρίζουμε όμως επίσης ότι όποιοι έσπευσαν να αξιολογήσουν ως στρατηγικού τύπου διαφωνία μία διαφορά τακτικού χαρακτήρα, σύντομα βρέθηκαν μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Θα κάνει λάθος η ελληνική κυβέρνηση αν πιστέψει ότι η διαφορετική γλώσσα που χρησιμοποιούν Μέρκελ και Σόιμπλε για το ελληνικό πρόβλημα συνιστά επί της ουσίας απόκλιση ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Παρά τις αποχρώσεις, οι πάντες καταλήγουν στην άποψη ότι «η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της». Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή την οποία δεν μπορούν να υπερβούν υπό τις παρούσες συνθήκες γιατί θα είναι σαν να παραδέχονται ότι μέχρι τώρα εφάρμοσαν μια καταστροφική συνταγή στην Ελλάδα, επιτρέποντας έτσι και σε άλλες δυνάμεις να επικαλεστούν το ελληνικό παράδειγμα για να εξασφαλίσουν πλεονεκτήματα για τις δικές τους χώρες.
Η στρατηγική της λιτότητας δεν είναι διαπραγματεύσιμη ούτε για τη Μέρκελ ούτε για τον Σόιμπλε. Αυτό όμως που θα τους υποχρέωνε να επανεξετάσουν τη στάση τους και να μετριάσουν την αδιαλλαξία τους (όχι βεβαίως χωρίς ανταλλάγματα) είναι η γεωπολιτική διάσταση που έχει το ελληνικό ζήτημα. Τις συνέπειες που θα προκύψουν από ένα οικονομικό ατύχημα της Ελλάδας στις έτσι κι αλλιώς ασταθείς ισορροπίες που υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή φοβούνται.
Το ομολόγησε ευθέως ο Τουσκ, ο οποίος, εκτός από θαυμαστής της Μέρκελ, είναι και στενός φίλος των Αμερικανών, όταν είπε ότι «η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη δεν είναι μόνο ζήτημα χρημάτων, αλλά πρέπει να αντιμετωπιστεί στο γεωπολιτικό πλαίσιο». Αυτό το χαρτί πρέπει να το παίξει η ελληνική κυβέρνηση. Με σχέδιο, σύνεση και υπομονή. Στην οικονομία είναι ο αδύναμος κρίκος κι αυτό δεν αλλάζει. Στο πεδίο της γεωπολιτικής όμως, η οικονομική αδυναμία της μπορεί να αποδειχτεί ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο.
Ανάγωγα
Οι δηλώσεις του πλαστογράφου Ντάιζελμπλουμ για την εφαρμογή στην Ελλάδα του μοντέλου της Κύπρου (κούρεμα καταθέσεων) και η απαίτηση Κοστέλο να αποσυρθούν τα νομοσχέδια για την ανθρωπιστική κρίση και τις 100 δόσεις γιατί θεωρεί ότι είναι μονομερείς ενέργειες συνιστούν εκβιασμό στην πιο χυδαία μορφή του. Θα βγάλουν καμιά ανακοίνωση τα κόμματα της αντιπολίτευσης ή δεν το κρίνουν απαραίτητο; Πιστεύουν πως ό,τι δυσκολεύει την κυβέρνηση ευνοεί τα ίδια; Δεν μου φαίνεται και πολύ πατριωτική στάση αυτή.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
