Το δικαίωμα στην «αποστασία»
Του Τάσου Παππά.
Η φορτισμένη λέξη αποστασία είναι διαρκώς παρούσα στη δημόσια συζήτηση. Τη χρησιμοποίησε ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης για να καταγγείλει την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά, η οποία υποδέχεται μετά βαΐων και κλάδων στη Δημοκρατική Συμπαράταξη τους βουλευτές που αποχωρούν από το Ποτάμι, την επιστράτευσε ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δ. Παπαδημούλης για να στιγματίσει την επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να τοποθετήσει στη θέση της κ. Παπακώστα τον προερχόμενο από το Ποτάμι Ι. Φωτήλα («πριμοδοτεί την αποστασία ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης»).
Μπορεί να συγκριθεί το σημερινό φαινόμενο της μετακίνησης βουλευτών από μικρό κόμμα σε μεγαλύτερο με την εκτροπή που έγινε το 1965; Νομίζω πως όχι. Τότε εγχώριοι και ξένοι μηχανισμοί σε αγαστή συνεργασία εκπόνησαν και εφάρμοσαν σχέδιο με στόχο την ανατροπή μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης και μετήλθαν όλα τα μέσα (εξαγορά, εκβιασμοί, απειλές, ταξίματα).
Σήμερα δεν υπάρχει κάτι ανάλογο ή, για να είμαστε ακριβείς, δεν έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει κάτι ανάλογο. Γιατί δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η απλή υπόσχεση πως αυτός(-ή) που θα αλλάξει στρατόπεδο θα έχει μία θέση στις εκλογικές λίστες συνιστά χυδαία συναλλαγή.
Οι μετακινήσεις πολιτικών και πολιτευτών από το ένα κόμμα στο άλλο δεν είναι κάτι καινούργιο. Εχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν και δεν αφορούν μόνο μία παράταξη. Για παράδειγμα: στη φάση της ανόδου του το ΠΑΣΟΚ με τη γραμμή της «αμφίπλευρης διεύρυνσης» απορρόφησε στελέχη και από τη Δεξιά και από την Αριστερά (Μπούτος, Μαύρος, Γλέζος, Βαφειάδης επί Ανδρέα Παπανδρέου, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Ανδριανόπουλος, Μάνος επί Γιώργου Παπανδρέου).
Την περίοδο της πτώσης του «τροφοδότησε» τους πάντες: ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού του μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ, κάποια στελέχη του πήγαν στη ΔΗΜΑΡ, άλλα στους ΑΝ.ΕΛΛ., ορισμένα στη Νέα Δημοκρατία. Δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σ’ αυτό που γίνεται σήμερα; Οχι, εφόσον αυτοί(-ές) που αναχωρούν για άλλες πολιτείες επικαλούνται ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα διαφωνίες.
Είναι ειλικρινείς; Αγνωστο και αδιάφορο. Ολοι έχουν το δικαίωμα να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους, ακόμη και με ριζικό τρόπο. Και για την πιο χυδαία εκδοχή αυτής της κατηγορίας πολιτικών, δηλαδή των εκ συστήματος οπορτουνιστών και γυρολόγων, το «αδίκημα» είναι πολιτικό.
Υπάρχει όμως ένα μείζονος σημασίας ηθικό ζήτημα. Θα έκλειναν στόματα και δεν θα ήταν ευάλωτοι(-ες) στην υποψία για συναλλαγή αν συνόδευαν την αποχώρησή τους με την παράδοση της έδρας τους. Και σ’ αυτούς(-ές) θα έκανε καλό και στο πολιτικό σύστημα, για την προστασία του οποίου λένε οι περισσότεροι ότι αγωνίζονται.
Ανάγωγα
Παράκληση προς τον Β. Σόιμπλε: Κάντε μας τη χάρη, κύριε υπουργέ, και δηλώστε ότι αν ψηφίζατε στη Βρετανία θα επιλέγατε το κόμμα της κ. Μέι. Είστε η μόνη μας ελπίδα για να πετύχουν το θαύμα οι Εργατικοί του Κόρμπιν. Θα σας το χρωστάμε!
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
