Το δίλημμα των εκλογών
Του Κωστή Φλωρίδη (Φοιτητής Νομικής Σχολής)
————————————————————————————————————————————————————————————————————–Η 6η Μαΐου πλησιάζει. Όπως σωστά λέγεται, η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση είναι η κρισιμότερη στα χρόνια της Μεταπολίτευσης -κάτι που εύκολα μπορεί να καταλάβει κι ένας νέος που δεν έχει ζήσει πολλές εκλογικές διαδικασίες, ακόμα και κάποιος που ψηφίζει για πρώτη φορά. Αρκεί να δει τη δική του καθημερινότητα και πόσο αυτή μεταβάλλεται μέρα με τη μέρα, κυρίως όσον αφορά την κάλυψη των βασικών του αναγκών.
Η Ελλάδα είναι από καιρό ένα από τα θύματα της κρίσης –και μάλιστα ίσως βρίσκεται στη δεινότερη θέση, λόγω της ανικανότητας, της απρονοησίας μα, κυρίως, της αδιαφορίας που έχουν επιδείξει οι κύριες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ιδιαίτερα όσοι κυβέρνησαν από το 2004 κι έπειτα, προσπαθώντας κατά κύριο λόγο να εξυπηρετήσουν τα κομματικά τους συμφέροντα. Από τότε που ο κίνδυνος ήταν ακόμα μια μακρινή απειλή μέχρι τη στιγμή που έγινε ορατός, υπήρξε μόνο απραξία και αδράνεια, λες και η χώρα μας ήταν πλήρως θωρακισμένη απέναντι στην κρίση.
Οι Έλληνες πολίτες βλέπουν καθημερινά τα εισοδήματά τους, στα ήδη πτωχευμένα νοικοκυριά, να μειώνονται -μα κυρίως συνειδητοποιούν ότι μαζί με τα χρήματά τους εξαντλούνται και όποια ψυχικά αποθέματα τους έχουν απομείνει. Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα της απογοήτευσης και της μιζέριας, καλούμαστε σε ελάχιστες μόνο μέρες να εκφραστούμε πολιτικά, ασκώντας το συνταγματικό δικαίωμα του εκλέγειν. Τίθεται λοιπόν για όλους μας το καίριο ερώτημα του πώς ενδείκνυται να ασκήσει κανείς το δικαίωμα αυτό.
Η πρώτη επιλογή που φαίνεται να υπάρχει είναι η υποστήριξη των παραδοσιακών – ευρωπαϊκών βέβαια- πολιτικών πυλώνων του δικομματισμού, ήτοι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με την προοπτική της απόκτησης ποσοστού μεγαλύτερου του 50% ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας από τους δύο. Η αυτοδύναμη-μονοκομματική κυβέρνηση είναι σαφέστατα όνειρο θερινής νυκτός, καθώς και τα δύο αυτά κόμματα εξουσίας, έρμαια των καταστροφικών πολιτικών τους, ακολουθούν το δρόμο της κατάρρευσης. Υπέρ της επιλογής αυτής συνηγορεί μάλλον η κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, γεγονός που κατά κάποιους επιβάλλει την ενίσχυση της σταθερότητας.
Η ψήφος προς τα δύο μεγάλα κόμματα θα λειτουργήσει αποτρεπτικά σ’ έναν πιθανό κλονισμό του πολιτικού συστήματος, δίνοντας στη χώρα τη δυνατότητα να αποφύγει μια περίοδο ακυβερνησίας που θα καθιστά αδύνατη την εκπροσώπησή της σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι υποστηρικτές της άποψης αυτής, φοβούμενοι τη χειροτέρευση (πόσο πια;) των πραγμάτων, θέλουν να παραμείνουν πιστοί σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μέχρι να κατορθώσει η Ελλάδα να μπει σε ρυθμούς ανάκαμψης κι έπειτα να στραφούν προς την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος. Ο αντίλογος; Το οφθαλμοφανές. Τα δύο κόμματα εξουσίας είναι (κυρίως) αυτά που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση. Αλλά πέρα από αυτό, οι κ. Βενιζέλος και Σαμαράς φαίνονται απρόθυμοι να καθίσουν στο τραπέζι και να τα βρουν, προτάσσοντας το συμφέρον της πατρίδας αντί για την πρωθυπουργική καρέκλα. Κι ακριβώς αυτή η έλλειψη διάθεσης για συνεννόηση είναι που αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο.
Από την άλλη πλευρά, στο πολιτικό προσκήνιο έχουν εμφανιστεί αρκετοί νέοι πολιτικοί σχηματισμοί, ενώ άλλοι ήδη υπάρχοντες και ευρισκόμενοι για καιρό στην αφάνεια, φαίνεται να αποτελούν καταφύγιο για πολλούς. Τα κόμματα αυτά, άλλα με μεγαλύτερα δημοσκοπικά ποσοστά κι άλλα με μικρότερα, διακρίνονται σε εκείνα που τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής Ελλάδας και του ενιαίου νομίσματος και σε όσα αποτάσσονται την Ευρώπη και επιδιώκουν τον περιορισμό της χώρας στα ενδότερά της.
Το πρώτο ερώτημα είναι: ‘’Αξίζει να δώσει κανείς ψήφο σε κάποιον από τους σχηματισμούς αυτούς; Τι μπορούν να προσφέρουν;’’ Είναι πασιφανές ότι το ‘’μοίρασμα’’ των ψήφων στους αποκεντρωμένους από τα δύο μεγάλα κόμματα σχηματισμούς θα μειώσει τη δική τους πολιτική δύναμη και θα έχει ως αποτέλεσμα την είσοδο στη Βουλή περισσότερων πολιτικών ομάδων. Με αυτόν τον τρόπο, όπως είναι φυσικό, εκπροσωπούνται περισσότερα στρώματα του ελληνικού λαού, υπάρχει πολυφωνία, ενώ κρίσιμες αποφάσεις θα λαμβάνονται με αναγκαία προϋπόθεση τη συγκατάθεση περισσότερων κομμάτων κι όχι μόνο του κυβερνώντος.
Είναι, επίσης, φανερό ότι ένα πιθανό εκλογικό αποτέλεσμα που θα ενισχύει τα μικρά κόμματα, παίρνοντας τη δύναμη από τους μεγάλους, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου προκαλώντας σύγχυση σε όλα τα επίπεδα, προξενώντας το τέλος του υπάρχοντος, ανάπηρου συστήματος αλλά και σηματοδοτώντας την έναρξη της οικοδόμησης του νέου. Θα επικρατήσει χάος στη χώρα, ίσως ακυβερνησία, έντονες αντιπαραθέσεις και διαβουλεύσεις, ενώ είναι πιθανό να βρεθούμε και πολύ κοντά στο ‘’θάνατο’’. Μέσα, όμως, από τη διαδικασία αυτή θα δημιουργηθεί η κατάλληλη βάση για το νέο, το ελπιδοφόρο, αυτό που θα’ναι πλήρως προσαρμοσμένο στις σύγχρονες πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες και ταυτόχρονα απαλλαγμένο από τις απαρχαιωμένες πρακτικές που ακολουθούνται σήμερα.
Το δεύτερο ερώτημα είναι αν πρέπει να δοθεί ψήφος στα φιλοευρωπαϊκά κόμματα ή εκείνα που αντιμάχονται την παραμονή στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σ΄αυτό το σημείο αρκούν δύο, μόνον, παρατηρήσεις: 1) Έξοδος από την Ευρωπαϊκή ζώνη σημαίνει επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και 2)Επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συνεπάγεται παράλληλη υποτίμησή του έναντι του ευρώ. Θυμίζω ότι όταν στην Αργεντινή το εθνικό ‘’Πέζο’’ υποτιμήθηκε 75% έναντι του δολαρίου, το μεγαλύτερο ποσοστό της χώρας βρισκόταν στα όρια της φτώχειας και του υποσιτισμού, με την ανεργία να έχει φτάσει στα ύψη και τις τραπεζικές καταθέσεις να παγώνουν. Νομίζω πως δεν θα θέλαμε να βρεθούμε σε ανάλογη θέση. Είναι συνετότερο να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Στέλιου Ράμφου, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε ‘’Ψηφίζω Ευρώπη και όχι Αφρική’’.
Είναι, λοιπόν, αυτά τα κριτήρια που πρέπει να σταθμίσουμε για την απόφασή μας την κρίσιμη ημέρα της 6ης Μαΐου. Πάντως, όπου κι αν κατασταλάξει κανείς, έχω την πεποίθηση ότι πρέπει να δοθεί ένα τελειωτικό χτύπημα στις φωνές που θέλουν την Ελλάδα έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σ’ αυτές τις ανεύθυνες φωνές που δεν έχουν καν το θάρρος να αναλάβουν την ευθύνη των θέσεών τους. Είναι ώρα η χώρα να σταθεροποιήσει τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της, είναι η ώρα να τον συνθέσει με το δημοκρατικό της πολίτευμα. Κι αν πρέπει μία φορά να γυρίσουμε την πλάτη στα κόμματα αυτά, πρέπει χίλιες φορές να γυρίσουμε την πλάτη σε όσους είναι εχθροί της δημοκρατίας. Ο κίνδυνος να μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή είναι ορατός –κι αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.
Ψηφίζουμε, λοιπόν, Ευρώπη, λέμε όχι στους αντιευρωπαϊστές, λέμε όχι και στους Ναζί.
Η τελευταία παράγραφος αγαπητέ Κωστή κατέστρεψε την προσπάθειά σου για την επιχειρούμενη αντικειμενική ανάλυση της πολιτικής και προεκλογικής κατάστασης. Εκφράσεις όπως …”πρέπει να δοθεί ένα τελειωτικό χτύπημα στις φωνές…σ’ αυτές τις ανεύθυνες φωνές που δεν έχουν το θάρρος …” οφείλω να ομολογήσω πως με εξέπληξαν. Οχι γιατί δεν μπορούν να ειπωθούν, αλλά γιατί δεν συνάδουν με δημοκρατικές πεποιθήσεις που εμπεριέχουν τον σεβασμό στην αντίθετη άποψη.
‘Οταν το Ευρωπα’ι’κό ιδεώδες για μιά κοινωνία ευρωπαίων πολιτών έχει καταντήσει να είναι μια Ευρώπη των τραπεζών και των αγορών, όταν έχει ξεχαστεί κάθε έννοια αλληλεγγύης σε περιόδους κρίσης προς τις αδύνατες χώρες και επιχειρείται η άλωση και ο εξεφτελισμός τους απο τα ισχυρά οικονομικά κράτη, όταν η Γερμανία δεν αναγνωρίζει τις αποζημιώσεις έναντι της Ελλάδας, όταν το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πουλούν πανάκριβους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και μάλιστα προβληματικούς ή κάποια τεχνολογία που δεν χρειαζόμαστε, όταν τα σύνορα της Ελλάδας δεν αναγνωρίζονται ως σύνορα της Ευρώπης, όταν σε κάθε αντιπαράθεση με την Τουρκία οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, “νίπτουν τας χείρας”, όταν μας αφήνουν μόνους να αντιμετωπίζουμε τα κύματα των λαθρομεταναστών, όταν μας απειλούν οι ίδιοι για εξωβελισμό απο το ευρώ επειδή δεν εσυνεμορφώθημεν προς τας υποδείξεις, όταν μας επιβάλουν μέτρα εξαθλίωσης και θέλουν να μας κάνουν Βουλγαρία, όταν όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι οφείλουν στις δικές μας ιδέες περί δημοκρατίας και οργάνωσης ενός κράτους την εξέλιξή τους σε σύγχρονα κράτη, όταν χωρίς τις δικές μας επιστημονικές ανακαλύψεις και παρακαταθήκες αυτοί θα ζούσαν ακόμα στις σπηλιές, όταν λοιπόν αγαπητέ Κωστή μας δίνουν δάνεια με αστρονομικά επιτόκια προκειμένου να χρεώσουν ακόμα και τα εγγόνια σου, όταν με το καλό αποκτήσεις, αντί λοιπόν να μας περιθάλπτουν στα δύσκολα, μας χλευάζουν, και εξωθούν τον απλό κοσμάκη στην μιζέρια, επειδή συνέβει να έχουμε άχρηστους ηγέτες τα τελευταία 30 χρόνια. Γιατί λοιπόν αυτοί οι περισπούδαστοι Ευρωπαίοι δεν αξιώνουν πρώτα την τιμωρία των υπεύθυνων της σύγχρονης Ελληνικής τραγωδίας και ελαφρά τη καρδία καταδικάζουν τον απλό λαό σε μαρασμό; ΓΙΑΤΊ;;; Αν λοιπόν πιστεύεις σε μιά τέτοια Ευρώπη, τότε λυπάμαι, αλλά “πριν το τελειωτικό σου χτύπημα”, θα διαφωνήσω μαζί σου… πάταξον με, άκουσον δέ (κατα την αρχαίαν ρήσιν). Όμως θα συμφωνήσω απολύτως για το “όχι” στους νεοναζί που δράττουν τώρα την ευκαιρία για να αρπάξουν την ψήφο των νέων, που ή δεν γνωρίζουν ιστορία και τους εμπιστεύονται ή που δείχνει πόσο απελπισμένοι και τυφλωμένοι απο οργή είναι. Ομως το “αυγό του φιδιού” δεν εκκολάπτεται απο μόνο του, ούτε γεννάται εκ παρθενογεννέσεως. Κάποιοι πολύ γνωστοί “δημοκράτες” που για δεκαετίες κατείχαν την εξουσία, εμμέσως πλην σαφώς με τα έργα και τις ημέρες τους φρόντισαν γι’ αυτό και όχι μόνον κατέστρεψαν οικονομικά την χώρα, αλλά υπονόμευσαν τους δημοκρατικούς θεσμούς. Σήμερα λοιπόν αυτοί οι ίδιοι, ως μωρές παρθένες “εκπλήσσονται” με την άνοδο της νεοναζιστικής “χρυσής αυγής” και με απύθμενο θράσος εμφανίζονται ως σωτήρες και προστάτες των θεσμών, ζητώντας και πάλι την ψήφο μας. Να το πώ ακόμα πιό απλά. Αν κάποιος καπετάνιος ρίξει το καράβι σου στα βράχια δεν τον ξαναπροσλαμβάνεις επειδή έχει ευρωπα’ι’κό δίπλωμα, αλλά…τον απολύεις.
Έχω αρκετές παρατηρήσεις και ενστάσεις. Θα αναφέρω μερικές. Γίνεται αναφορά στις πρώτες ώρες της εξέγερσης στην Αργεντινή άλλα δεν γίνεται αναφορά στο τι έγινε μόλις πήρε μπροστά η μηχανή και τα πράγματα ηρέμησαν. Μπορεί να ψηφίζει ο κ. Ράμφος Ευρώπη αλλά αυτό δεν σημάνει πως είμαστε Ευρώπη. Κατά κοινή παραδοχή Αφικανοφέρνουμε. Επίσης το να λες θέλω να φύγω από την Ευρώπη μπορείς να πεις πως είναι κίνηση για γερά νεύρα στην πολιτική σκακιέρα της Ευρώπης. Ακόμη και το ΚΚΕ που το λέει και το φωνάζει, αν ο λαός το φέρει στην εξουσία και κρίνει πως είναι ακραία λύση δεν θα πραγματοποιηθεί. Το να απειλείς πάντως στην πολιτική είναι μαγκιά. Και οι πολιτικοί μας δεν την έχουν. Yes Sir από το πρωί ως το βράδυ.
Δεν καταλαβαίνω προς τι η με τόσο μένος υπεράσπιση της παραμονής στην Ε.Ε. και η αντίστοιχη επίθεση στους υποστηρικτές της εξόδου από αυτήν. Το “ψηφίζω Ευρώπη” μάλλον ισοδυναμεί πλέον με το “ψηφίζω Κίνα”, μιας και οι μισθοί (ειδικά για τους νέους) προς τα εκεί πάνε. Το “ψηφίζω Ευρώπη” σημαίνει ψηφίζω ανταγωνιστικότητα, ψηφίζω μισθούς και συνάξεις πείνας, ψηφίζω ανεργία, ψηφίζω ιδιωτικοποίηση της υγείας, της παιδείας και των δημόσιων επιχειρήσεων. Η παραμονή στην Ε.Ε. απαιτεί πολύ περισσότερα και σκληρότερα μέτρα απ’ ότι η έξοδος από αυτήν. Όλα όσα αποφασίζει η σύγχρονη κοινοβουλευτική χούντα είναι κατ’ εντολή της Ε.Ε., της Ε.Κ.Τ. και του Δ.Ν.Τ. για όφελος μόνο του κεφαλαίου και των τραπεζών (ευρωπαϊκών και εγχώριων). Πιστεύει κανείς ακόμα πως τα δάνεια που παίρνουμε πηγαίνουν για τους μισθούς και τις συντάξεις; Την Τρίτη κιόλας αποφασίστηκε πως ακόμα 18 δισ. ευρώ θα δοθούν για την ενίσχυση των τεσσάρων μεγάλων τραπεζών, Εθνικής, Alpha, Eurobank και Πειραιώς.
Η Ε.Ε. δεν είναι το σπίτι των λαών. Ποτέ δε λειτούργησε έτσι. Αν το κρατικό έλλειμμα μειωθεί, θεωρείται επιτυχία. Δεν ενδιαφέρει κανέναν η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, της υγείας, της παιδείας. Δεν ενδιαφέρει κανέναν πως τόσοι άνθρωποι είναι άστεγοι, πως όλο και περισσότεροι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας, πως παιδιά πηγαίνουν καθημερινά στο σχολείο τους πεινασμένα πως λειτουργεί πλέον το πρώτο κέντρο “φιλοξενίας” (συγκέντρωσης) μεταναστών. Δεν ενδιαφέρει, τελικά, κανέναν πως συνάνθρωποι μας αναγκάζονται να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Αυτοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να τους ακούσουν, γι’ αυτό και δεν το κάνουν. Εμείς, όμως; Θα ακούσουμε τι μας φωνάζουν όλες αυτές οι αυτοκτονίες ή θα συνεχίσουμε να έχουμε αυταπάτες πως μπορούμε να γυρίσουμε σε ένα κοινωνικό κράτος μέσα στα καπιταλιστικά πλαίσια; Θα ανεχόμαστε για πολύ ακόμα να ζούμε έτσι; Να καταδικάζουν τις επόμενες γενιές στην εξαθλίωση;
Είμαστε η πιο μορφωμένη γενιά μέχρι σήμερα, και πολλοί από μας αποφασίζουν να φύγουν από τη χώρα για να τα βγάλουν πέρα. Είναι αναγκαίο αυτό; Δεν μπορούμε εμείς που δουλεύουμε να πάρουμε και τα μέσα παραγωγής; Δεν μπορεί ο λαός να πάρει τον πλούτο που παράγει; Χρειαζόμαστε αφεντικά; Χρειαζόμαστε οδηγίες και απαγορεύσεις για το τι θα παράγουμε στη χώρα μας; Χρειαζόμαστε εταιρείες που θα εξάγουν τον ορυκτό μας πλούτο αφήνοντας πίσω τη γη κατεστραμμένη;
Όχι. Δε χρειαζόμαστε την Ε.Ε. Αυτό που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας. Γιατί μπορούμε αλλά και γιατί θέλουμε. Η ιδεολογική τρομοκρατία των προηγούμενων μηνών “ευρώ ή χάος” δεν έχει απήχηση πια. Το ευρώ και η ΕΕ φέρνουν λιτότητα, απολύσεις, περικοπές κοινωνικών δαπανών, διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας, κατάργηση δημοκρατικών ελευθεριών. Αυτοκαταστροφή δεν είναι η οικονομία χωρίς ευρώ, αλλά η καπιταλιστική οικονομία του ευρώ!
Η Ε.Ε. δεν αλλάζει, δεν μεταρρυθμίζεται και δεν εξανθρωπίζεται, όπως ευαγγελίζεται πχ ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μόνο έξω από αυτήν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνικά δικαιώματα, συλλογική αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, δημόσια αγαθά, σεβασμό στο περιβάλλον. Μέσα από την αποδέσμευση από την Ε.Ε. και τελικά τη διάλυσή της, μπορούν να τεθούν οι βάσεις για το ξεπέρασμα του κατακερματισμού, της άνισης μεταχείρισης και της υπερεκμετάλλευσης, για μια διεθνιστική συνεργασία των λαών και των χωρών που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη και την ισοτιμία.
Αυτό που μας πρέπει δεν είναι το “να σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη το φαί”, αλλά το “κoίτα οι άλλοι έχουν κινήσει, έχει η πλάση κοκκινίσει -άλλος ήλιος έχει βγει σ’ άλλη θάλασσα άλλη γη”.
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α στον καπιταλισμό της παρακμής
για τον κομμουνισμό της νέας εποχής