Το αόρατο χέρι της λεηλασίας
Του Νίκου Ξυδάκη.
Πουθενά δεν δίνουν μάσκες δωρεάν, υποστήριξε ο υπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας Α. Γεωργιάδης. Μια πρόχειρη δημοσιογραφική έρευνα τον διαψεύδει.
Ελληνες κάτοικοι Λουξεμβούργου λένε ότι η κυβέρνηση χορήγησε δωρεάν πέντε μάσκες σε κάθε πολίτη. Στο Βέλγιο χορηγούν μάσκες δωρεάν. Στην Ισπανία χορηγούνται μάσκες δωρεάν για τους μαζικούς εργασιακούς χώρους. Ο Γάλλος πρωθυπουργός είπε ότι τις μικρές επιχειρήσεις θα τις βοηθήσει με μάσκες το κράτος. Στο κρατίδιο της Βαυαρίας χορηγούνται μάσκες. Και στην Αυστρία.
Ας μην πιστέψουμε τη δημοσιογραφική έρευνα. Αν ο υπουργός θέλει να ενημερωθεί εγκυρότερα, ας ρωτήσει τις κατά τόπους πρεσβείες της Ελλάδος. Σε 24 ώρες θα γνωρίζει. Αλλά δεν θέλει. Διότι η πολιτική του, και πολιτική εντέλει και του πρωθυπουργού, είναι η εκλεκτική αποσιώπηση και η προπαγάνδα ψευδών και μαγικών εικόνων. Αλλά όχι, ο υπουργός αυτός διαφήμιζε προϊόντα της εταιρείας του εν μέσω πανδημίας, εναντιώθηκε σε κάθε έλεγχο κερδοσκοπίας στο υγειονομικό υλικό και υπερασπιζόταν το σκάνδαλο των Voucher έως την κατάρρευσή του. Η μισανθρωπική συμπεριφορά του εν λόγω ζηλωτή και συχνότατα ψευδόμενου είναι απολύτως χαρακτηριστική της παρούσας κυβέρνησης: κερδοσκοπία πάνω στον πόνο και περιφρόνηση των ανθρώπινων αναγκών.
Πίσω από κάθε εσκεμμένη αποσιώπηση ή παράλειψη, υποψιαζόμαστε ντιλ και δουλίτσες. Με απευθείας αναθέσεις ή στημένους διαγωνισμούς. Απευθείας αγορές μασκών σε αστρονομικές τιμές, στη Δυτ. Ελλάδα, αναθέσεις απολυμάνσεων φυλακών σε ανύπαρκτες εταιρείες, κονδύλια επικοινωνίας εκατομμυρίων αδιαφανώς μοιραζόμενα, διευκολύνσεις και χαριεντισμοί σε καταδικασμένους για απάτες να στήσουν φάμπρικα μασκών με εξασφαλισμένες πωλήσεις.
Το αρχετυπικό pattern είναι οι πλατφόρμες για τα voucher: Ξεκινάς από δικούς σου ανθρώπους, που ξέρουν τη «δουλειά», κι αν δεν την ξέρουν μπορούν να τη μάθουν σε λίγες ώρες και να στήσουν και τις ανάλογες εταιρείες-φαντάσματα με προϊόντα-μαϊμούδες. Πάνω σε αυτές τις προδιαγραφές, και πάνω σε υπαρκτή ή επινοημένη ανάγκη, νομοθετείς ένα φωτογραφικό πλαίσιο.
Τέλος: είναι η σίγουρη συνταγή μετατροπής του δημόσιου χρήματος σε πολιτικό. Αν συλληφθείς επ’ αυτοφώρω, υπάρχει πάντα η δυνατότητα ελιγμού, ακύρωσης της «αστοχίας», και η χρησιμοποίηση πληρωμένων παπαγάλων για να αλλάξουν την ατζέντα.
Οι ζηλωτές των ντιλ επείγονται να κλείσουν τις υπεσχημένες μεγάλες δουλειές, ιδιωτικοποίησεις, έργα, ενεργειακά, αλλά δεν περιφρονούν και όποια μικροκομπίνα προκύπτει μες στον οδυρμό της πανδημίας. Είναι εθισμένοι και άπληστοι. Και βλέπουν ότι η τεράστια κρίση φτιάχνει βραχυπρόθεσμα ευκαιρίες λεηλασίας. Διαισθάνονται ταυτοχρόνως ότι η κρίση είναι τόσο τεράστια που δεν θα αντέχουν να τη διαχειριστούν με παπαγάλους και στημένους διαιτητές. Κι αυτό τους κάνει ακόμη πιο άπληστους και κυνικούς, ξεδιάντροπους.
Ολο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται τα μιντιακά κακαρίσματα ελληνοπωλών και γιαλατζί αρίστων ως αυτό που πράγματι είναι: εξαπάτηση και στεγνή λεηλασία.
Άρθρο στο Tvxs
