Τι έχουν τα έρμα και ψοφάν;
Του Τάσου Τσακίρογλου.
«Η διαφθορά, όπως την ορίζει ο Μακιαβέλι –δηλαδή, ο σφετερισμός του γενικού συμφέροντος από τα ιδιωτικά συμφέροντα και η απώλεια της αυτονομίας της πολιτικής εξουσίας– είναι μια από τις βασικές αιτίες της διάβρωσης της κοινωνικής συναίνεσης, όσον αφορά τους θεσμούς μας». Αυτό αναφέρει για τις σύγχρονες «δημοκρατίες» ο Γάλλος δημοσιογράφος Ραφαέλ Γκλικσμάν στο βιβλίο του «Τα παιδιά του κενού: από το αδιέξοδο του ατομικισμού στην αφύπνιση των πολιτών» (εκδόσεις Πόλις).
Αυτά τα δύο στοιχεία της διαφθοράς είναι οφθαλμοφανή σε κάθε οικονομικό πεδίο τα δύο τελευταία χρόνια, καθώς το δημόσιο συμφέρον γίνεται όλο και συχνότερα θυσία στον βωμό και υπέρ των ιδιωτικών συμφερόντων και η πολιτική εξουσία χάνει όλο και περισσότερο την αυτονομία της και γίνεται παρακολούθημα μιας κρατικοδίαιτης και σε μεγάλο βαθμό παρασιτικής οικονομικής ελίτ.
Εάν κάποιος ξύσει το λούστρο όλων των οικονομικών επιλογών της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα βρει μοιραία από κάτω το όνομα κάποιου ή κάποιων επιχειρηματιών που ωφελούνται από τις συγκεκριμένες αποφάσεις. Ελληνικό, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, φοροαπαλλαγές και η λίστα είναι μεγάλη…
Αυτή η έλλειψη διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στη δημόσια οικονομική σφαίρα και την ιδιωτική τρέφει το τέρας της αντι-πολιτικής και τον αφορισμό «όλοι διεφθαρμένοι είναι!», ο οποίος δημιουργεί μια δεξαμενή δυσαρέσκειας απ’ όπου «ψαρεύουν» οι φασίστες και οι συνωμοσιολόγοι. Εξ ου και η ενσωμάτωση ενός μέρους της ρατσιστικής Ακροδεξιάς στην κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να καρπωθεί αυτή τους άστεγους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, αλλά και μέρος ενός καθυστερημένου κομματιού της κοινωνίας που εκφράζεται μέσω των εκκλησιαστικών και παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, του αντιεμβολιαστικού κινήματος και των υπολειμμάτων της παραδοσιακής χουντικής «ελληνοχριστιανικής» πτέρυγας.
Σήμερα ζούμε το πολιτικό παράδοξο ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας να κατηγορείται (και να μην απαντά επί της ουσίας) για κατοχή από τη σύζυγό του εξωχώριας εταιρείας, την οποία και «ξέχασε» να δηλώσει στο «πόθεν έσχες» του. Οι αποκαλύψεις για ύποπτες συμμετοχές και συναλλαγές με διάφορες εταιρείες γίνονται διαρκώς, αλλά –με την προστασία των εξαγορασμένων ΜΜΕ– δημιουργείται ένα προστατευτικό πέπλο γύρω από την πρωθυπουργική οικογένεια, το οποίο «σκεπάζει» την ύποπτη πραγματικότητα.
Ο οικονομολόγος Γκαμπριέλ Ζουκμάν στο βιβλίο του «Ο κρυμμένος πλούτος των Εθνών» (εκδόσεις της «Εφημερίδας των Συντακτών») υπολογίζει ότι συνολικά πάνω από 8 τρισεκατομμύρια ευρώ «αναπαύονται» σήμερα σε φορολογικούς παραδείσους. Luxleaks, Swissleaks, Panama Papers: τα τελευταία χρόνια οι αποκαλύψεις είναι καταιγιστικές, αλλά οι κυβερνήσεις σφυρίζουν αδιάφορα σχετικά με τον εντοπισμό των παραβατών και την ανάληψη συντονισμένης διεθνούς δράσης για την αντιμετώπιση της μαζικής φοροδιαφυγής των πλουσίων. Ενώ και η αμαρτωλή Ε.Ε. περιορίζεται στο να προσθέτει και να αφαιρεί χώρες από τον κατάλογο αυτών των φορολογικών παραδείσων. Αλλωστε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 απέδειξε ότι η Ενωση και τα όργανά της αποτελούν ένα «γραφείο εξυπηρετήσεων» του μεγάλου πλούτου και των τραπεζών.
Προφανώς αυτή δεν είναι η μοναδική αιτία της αντιπολιτικής τάσης των τελευταίων χρόνων. Εάν όμως δεν αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά θα βλέπουμε συνεχώς και συχνότερα «κλώνους» των Λεπέν, Σαλβίνι, Ορμπαν και Μιχαλολιάκου και υποκριτικά θα αναρωτιόμαστε: «Με ήλιο τα ’βγαζα, με ήλιο τα ’βαζα, τι έχουν τα έρμα και ψοφάν;».
Είναι προφανές ότι με τη σημερινή κυβέρνηση δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε πρόοδο σε κανένα σχετικό πεδίο, αντίθετα τα πράγματα θα χειροτερεύουν και οι «εξυπηρετήσεις» θα πολλαπλασιάζονται.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
