My Twitter Feed

21 Αυγούστου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

“Συνταγματική η υποχρεωτικότητα” -

Σάββατο, 21 Αυγούστου, 2021

Πορεία κατά της υποχρεωτικότητας -

Σάββατο, 21 Αυγούστου, 2021

Επικίνδυνη η αύξηση κρουσμάτων -

Πέμπτη, 19 Αυγούστου, 2021

12 προσλήψεις στο ΒηματίΖΩ -

Πέμπτη, 19 Αυγούστου, 2021

Συνέλευση με θέμα τον εμβολιασμό -

Πέμπτη, 19 Αυγούστου, 2021

Αλληλεγγύη/ανθρωπιά από Κιλκίς -

Πέμπτη, 19 Αυγούστου, 2021

Συντήρηση στο οδικό δίκτυο -

Πέμπτη, 19 Αυγούστου, 2021

Eκσυγχρονισμός ύδρευσης Παιονίας -

Πέμπτη, 19 Αυγούστου, 2021

Τα παλιά ξενοδοχεία του Κιλκίς

Του Θανάση Βαφειάδη.


Το 1924, σύμφωνα με στοιχεία της Υπηρεσίας Ξένων και Εκθέσεων, ο αριθμός των ξενοδοχείων της χώρας έφθανε τα 1.090 με 12.224 δωμάτια ή 24.099 κλίνες. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα περισσότερα από 1.800 ξενοδοχεία από τα οποία τα μισά ήταν ιδιόκτητα και τα μισά ενοικιαζόμενα. Από τις τρεις μεγάλες πόλεις η Αθήνα είχε γύρω στα 200 ξενοδοχεία, ο Πειραιάς γύρω στα 60 και η Θεσσαλονίκη γύρω στα 100.

Τα ξενοδοχεία διαιρούνταν σε πέντε κατηγορίες: Α’ (πολυτελείας), Β’, Γ’, Δ’, Ε’ (λαϊκά). Τα ξενοδοχεία άλλαζαν συχνά κατηγορία ανάλογα με τις απαιτήσεις του υφυπουργείου Τύπου και Τουρισμού. Ανάλογα με τους σκοπούς που εξυπηρετούσαν διακρίνονταν σε διαβατικά, που βρίσκονταν συνήθως κοντά στα λιμάνια και τους σιδηροδρομικούς σταθμούς, περιόδου, που ήταν τα ξενοδοχεία των λουτροπόλεων ή αυτά που λειτουργούσαν σε ορισμένη εποχή του έτους και μακράς διαμονής που εργάζονταν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Υπήρχαν και τα κακόφημα ξενοδοχεία στα οποία παρέχονταν «ειδικού τύπου» υπηρεσίες.

Τα προπολεμικά ξενοδοχεία του Κιλκίς ήταν όλα Γ’ και Δ’ κατηγορίας. Ήταν διώροφα κτήρια που στο ισόγειο τους στεγάζονταν καταστήματα και παρείχαν στοιχειώδεις ανέσεις, αφού η ύπαρξη ιδιωτικού λουτρού ή κεντρικής θέρμανσης ήταν άγνωστη. Πελάτες τους ήταν συνήθως καπνομεσίτες που έρχονταν απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας, ζωέμποροι, αγρότες των γειτονικών χωριών, στρατιωτικοί που μόλις είχαν πάρει μετάθεση, οι κοπέλες των φαντάρων που έρχονταν να τους δουν γιατί οι άδειες δεν ήταν συχνές. Οι αγρότες φιλοξενούνταν από την Παρασκευή ως την Κυριακή και οι παζαρτζήδες την Παρασκευή και το Σάββατο, ενώ η διαμονή των υπολοίπων διαρκούσε περισσότερες ημέρες γιατί η υπεραστική συγκοινωνία δεν ήταν τακτική. Τα ξενοδοχεία που λειτούργησαν στην πόλη μας ήταν:

Ξενοδοχείο «ΜΙΝΕΡΒΑ»: Το 1922 ο Κωνσταντίνος Μεζάρης αγόρασε από κάποιον Τούρκο το οικόπεδο στη συμβολή των σημερινών οδών 21ης Ιουνίου και Ν. Παναγιώτου και έκτισε διώροφη οικοδομή με καταστήματα στο ισόγειο και κατοικία στον όροφο. Τα καταστήματα λειτούργησαν αρχικά σαν μπακάλικο και χρυσοχοείο ενώ σε μια γωνιά φιλοξενούνταν ο τσαγκάρης Βασίλης Μούλκας. Το οίκημα διέθετε 5 δωμάτια, σαλόνι, κουζίνα ενώ οι εσωτερικοί τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με αγιογραφίες ενός Ρώσου ζωγράφου. Για άγνωστο λόγο οι Γερμανοί κατακτητές με σκαρπέλα κατέστρεψαν τις αγιογραφίες αυτές. Από το 1935 μέχρι το 1941 λειτούργησε σαν ξενοδοχείο. Σε αυτό εκτός των συνηθισμένων πελατών φιλοξενούνταν κατά καιρούς και διάφοροι θίασοι. Μεταξύ αυτών και ο θίασος του Αττίκ ο οποίος όπως αναφέρει η Βούλα Διονυσιάδου, κόρη του Γεωργίου Μεζάρη, έδωσε την παράσταση του στην καπναποθήκη της Αυστροελληνικής. Μετά το 1941 το οίκημα νοικιάζονταν σε καθηγητές του Γυμνασίου. Στη συνέχεια παρέλαβε διάφορες χρήσεις: γραφεία του ΕΑΜ, ιατρείο Κούργια, γραφεία του ΙΚΑ.

Ξενοδοχείο η «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΣ». Βρισκόταν στην οδό Σόλωνος 4 και χτίστηκε το 1929 από τον Βασίλειο Χατζηβασιλείου. Στο ισόγειο λειτουργούσε καφενείο και στον όροφο υπήρχαν 5 δωμάτια δίκλινα ή τρίκλινα. Διέθετε ένα μικρό σαλόνι όπου συγκεντρώνονταν το βράδυ οι πελάτες του ξενοδοχείου. Η θέρμανση μέχρι το 1963 που εγκαταστάθηκε καλοριφέρ γινόταν με μια θερμάστρα που βρισκόταν στο διάδρομο. Στο ξενοδοχείο εργάζονταν δυο άτομα: ένας ρεσεψιονίστ και μια καμαριέρα. Το ξενοδοχείο λειτούργησε στο χώρο αυτό μέχρι το 1977.

Ξενοδοχείο «ΑΒΕΡΩΦ» του Ιωάννη Λαζαρίδη. Βρισκόταν στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Αγίου Γεωργίου με είσοδο από τη δεύτερη. Το οίκημα ήταν διώροφο και διέθετε μεγάλη αυλή με κήπο.

Ξενοδοχείο «ΔΟΪΡΑΝΗ» του Σπύρου Τούνη. Βρισκόταν στην οδό Λέκκα και κατασκευάστηκε το 1926. Στο ισόγειο λειτουργούσε παλαιοπωλείο που ανήκε στον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου. «Δίπλα από την πόρτα του μαγαζιού», γράφει ο Σταύρος Λίβας «μια άλλη πόρτα, με μια ταμπέλα από πάνω, «Ξενοδοχείον Δοϊράνη, Σπύρου Τούνη»- σε οδηγούσε, από μια στενή και σκοτεινή σκάλα, στο ύπερθεν «ξενοδοχείον» με τον μοναδικό όροφο κάτω από τη χαμηλή στέγη και τα παράθυρα με τα κουρτινάκια και τα γαλάζια παντζούρια». Από το 1950 ανέλαβε την επιχείρηση ο γιος του Δημοσθένης Τούνης. Το ξενοδοχείο διέθετε 10 δωμάτια και 20 περίπου κλίνες. Τη δεκαετία του 70 η τιμή του τρίκλινου ήταν 75 δρχ δηλ 25 δρχ ανά άτομο που ενδιαφερόταν μόνο για τη διανυκτέρευση και όχι για τους αγνώστους που κοιμόταν στα διπλανά κρεβάτια. Αντίστοιχα η τιμή για το δίκλινο ήταν 60 δρχ ενώ το μονόκλινο παραδόξως κόστιζε 75 δρχ,

Ξενοδοχείο ο «ΠΟΝΤΟΣ» του Ιωάννη Τσιτουρίδη. Βρισκόταν επί της 21ης Ιουνίου (δίπλα στο φαρμακείο Ιωσηφίδη) και στο ισόγειο λειτουργούσε προπολεμικά το καφενείο – καφεκοπτείο των Δερμαρντιροσιάν, της μοναδικής οικογένειας Αρμενίων που κατοίκησε στο Κιλκίς.

Ξενοδοχείο «ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ» του Ιωσήφ Κτενίδη, που διετέλεσε και δήμαρχος Κιλκίς από το 1946 ως το 1951. Βρισκόταν στην οδό Καλούδη.

Όλα τα παραπάνω «ξενοδοχεία ύπνου», εκτός του τελευταίου, περιλαμβάνονται σε εμπορο – επαγγελματικό Οδηγό του 1937-38.

Ανάρτηση στο facebook https://www.facebook.com/thvafeiadis

Σχολιάστε