Τέσσερις εναντίον ενός
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη.
Έτσι λοιπόν, το νταηλίδικο «πάμε σε εθνικές εκλογές και να κάνουμε όσα ντιμπέιτ θέλετε» του ατρόμητου κ. Μητσοτάκη κατέληξε σε μια κοινή εμφάνιση των πολιτικών αρχηγών με παράλληλους μονόλογους, χωρίς φυσικά να υπάρξει διάλογος (αυτό σημαίνει debate, αλλά προτιμούν τον αγγλικό όρο, ίσως διότι συμμετέχουν σ’ αυτό απόφοιτοι του Harvard!).
Φυσικά, η αποφυγή διαλόγου από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι απολύτως επιβεβλημένη για τη διάσωση του όποιου κύρους διαθέτει, ώστε να μη διαπράξει ακόμη ένα ή περισσότερα από τα τραγικά που μας χάρισε τα τρία τελευταία χρόνια. Ο πολυπτυχιούχος του Harvard δεν γνωρίζει τι είπε ο Ρουσό και τι ο Μοντεσκιέ, ποια είναι η διαφορά μεταξύ επταήμερης εργασίας και επταήμερης λειτουργίας, ποιες διεθνείς συνθήκες μπορεί να καταργούνται από μια κυβέρνηση και με τι συνέπειες και πάει λέγοντας.
Ως εκ τούτου, ο Αλέξης Τσίπρας θα παραστεί σε μια σύναξη όπου όλοι οι άλλοι καλεσμένοι θα τον πυροβολούν με ανόητες ή στρεβλωμένες θέσεις. Ποιοι; Ο κληρονόμος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η κληρονόμος του Γιώργου Γεννηματά, ο διαχειριστής του μεταλλαγμένου ΚΚΕ και ο εσχάτως μακεδονοφάγος (πρώην πιτσοφάγος) Βασίλης Λεβέντης.
Το σκηνικό γνωστό και από το παρελθόν: κάθε δημοσιογράφος, εκπρόσωπος καναλιού (!), θα ρωτά έναν πολιτικό αρχηγό με κυκλική διαδικασία ώστε όλοι να ρωτήσουν όλους. Δηλαδή, ο κ. Τσίπρας θα δεχτεί ερωτήσεις από εκπρόσωπους των καναλιών του κ. Βαρδινογιάννη (Star και Alpha), του κ. Αλαφούζου (ΣΚΑΪ), του κ. Σαββίδη (Open), του κ. Κυριακού (AΝΤ1) και της ΕΡΤ. Ελπίζω να μην μπει από το παράθυρο και επίσημος εκπρόσωπος του κ. Μαρινάκη. ο σταθμός του οποίου δεν έχει λάβει ακόμη άδεια από το ΕΣΡ. Έτσι ή αλλιώς, ο κ. Τσίπρας θα πρέπει στον περιορισμένο χρόνο του ή να διαψεύδει τους τέσσερις τερατολόγους ή να απαντά στον δημοσιογράφο.
Η πρώτη βολή ήρθε από τον προφανώς κρυφοσυριζαίο (συγνώμη) Νίκο Χατζηνικολάου που δήλωσε για το… event: «Προσωπικά αποφάσισα να μη μετάσχω στη συγκεκριμένη διαδικασία, θεωρώ ότι είναι βαρετή και δεν οδηγεί πουθενά, καθώς δεν υπάρχει δυνατότητα να επανέλθει ο δημοσιογράφος με διευκρινιστικές ερωτήσεις, να πιέσει για να πάρει την είδηση».
Ο έλεγχος των μέσων ενημέρωσης από εξωδημοσιογραφικά συμφέροντα δεν είναι κάτι νέο. Στις μέρες μας τείνει να προσλάβει χαρακτηριστικά που καταγράφηκαν την περίοδο της παντοδυναμίας των ομίλων του μακαρίτη Μάξγουελ και του Μέρντοχ στη Μεγάλη Βρετανία ή των μεγαλοτραπεζιτών στη Γαλλία. Τα αποτελέσματα τα λούζονται οι δυο λαοί των άλλοτε υπερδυνάμεων που τρέχουν πίσω από κάθε απίθανο πολιτικό θερμοκηπίου ο οποίος όταν εκπέσει συνήθως γίνεται τακτικός πελάτης των εισαγγελέων.
Η αδυναμία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει το τοπίο στην ενημέρωση, αδυναμία απόλυτα δικαιολογημένη σε ένα κράτος Δικαίου όπου η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, πλην ενίοτε γέρνει, οδηγεί σε ένα μέλλον ζοφερό, διότι οτιδήποτε θετικό έχει πράξει αυτή η κυβέρνηση (ή η όποια επόμενη) θα γίνεται γνωστό μόνον εφόσον συμφωνούν τα σημερινά αφεντικά της «ενημέρωσης». Οι συγκρίσεις με το παρελθόν είναι συντριπτικές.
Τι περιμένουμε λοιπόν από το τάχαμου ντιμπέιτ της 1ης Ιουλίου;
Δεν μπορώ να ξέρω τι σχεδιάζουν οι καθοδηγητές του παλιού πολιτικού συστήματος. Μπορεί ώς τότε να δούμε και άλλα κείμενα σαν αυτό του Σημίτη για θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, αναλύσεις γιατί δεν έπρεπε να συγκαλέσει ο κ. Τσίπρας το ΚΥΣΕΑ όταν ακόμη κι ο Βέμπερ ζητάει κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας. Φυσικά, ούτε κουβέντα για τις επιτυχίες της κυβέρνησης να πάρει θέση η Ε.Ε. απέναντι στην Τουρκία, να αναγκάσει την Αλβανία να ξαναδεί την πρακτική της απέναντι στην ελληνική μειονότητα. Και ποιος άκουσε την απίστευτη κωλοτούμπα της Νέας Δημοκρατίας στο θέμα της Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία συμφωνία, αν κυβερνήσει, όχι μόνο δεν θα αλλάξει, αλλά ούτε βέτο για την ενταξιακή διαδικασία της Βόρειας Μακεδονίας δεν θα θέσει;
Πόσο πιο πολύ ψεύτης μπορεί να γίνει ένας Μητσοτάκης;
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
