Συνδυασμός που σκοτώνει
Του Τάσου Παππά (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)
————————————————————————————————————————————————————–Μερικές φορές αναρωτιέσαι αν είναι προτιμότερο να έχεις να κάνεις με φανατικούς ή με μαθητευόμενους μάγους. Τον φανατικό δύσκολα τον μεταπείθεις. Είναι τόσο σίγουρος για τις απόψεις του που δεν ακούει κανέναν. Δεν του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να κάνει λάθος και θεωρεί τη δημιουργική αμφιβολία και τον υγιή σκεπτικισμό φρένα στην προσπάθειά του να οργανώσει σε νέες βάσεις την κοινωνία. Αν όμως διαθέτει διαχειριστικές ικανότητες και είναι οπλισμένος με ένα σχέδιο, τότε μπορεί κάτι καλό να αφήσει πίσω του.
Με τους μαθητευόμενους μάγους τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Νομίζουν ότι είναι επαρκείς και προσοντούχοι, φαντασιώνονται μεγάλες ανατροπές και ριζικές τομές, αυτοπλασάρονται ως εμπνευσμένοι αναμορφωτές και τολμηροί μεταρρυθμιστές που δεν διστάζουν να συγκρουστούν με τις παθογένειες, αλλά κινούνται εική και ως έτυχε, παίζοντας με το μέλλον των ανθρώπων. Στην πράξη αποδεικνύονται σκιτζήδες, εκκεντρικοί θορυβοποιοί, αριστοτέχνες της τιποτολογίας. Η συνέπεια της δράσης τους είναι απέραντοι ερειπιώνες.
Στην περίπτωση του πολιτικού προσωπικού που κυβερνά τη χώρα, νομίζω ότι έχουμε τον συνδυασμό των δύο ιδιοτήτων. Είναι και φανατικοί και μαθητευόμενοι μάγοι. Πιστεύουν, και το διαλαλούν, ότι το Δημόσιο είναι μεγάλο, αντιπαραγωγικό και γραφειοκρατικό, ότι αυτό ευθύνεται για την ένταση και την έκταση της οικονομικής κρίσης και επιβάλλεται να μειωθεί δραστικά. Τι κι αν τα στοιχεία λένε άλλα, όπως για παράδειγμα ότι είμαστε κοντά στον μέσο όρο της ευρωζώνης, αυτοί επιμένουν στον χαβά τους. Φανατικοί με τη βούλα.
Τι κάνουν όμως για να φτάσουν στον στόχο τους; Αντί να πάνε σε αξιολόγηση προσώπων και δομών, αντί να καταγράψουν τις ανάγκες, αντί να δουν πού υπάρχει πλεονάζον προσωπικό και πού ελλείψεις και να προσπαθήσουν με μετακινήσεις και μετατάξεις να λύσουν το πρόβλημα, κλείνουν επιχειρήσεις (ΕΡΤ), κόβουν ειδικότητες (εκπαίδευση), καταργούν υπηρεσίες (σχολικοί φύλακες, δημοτική αστυνομία). Μαθητευόμενοι μάγοι πέραν πάσης αμφιβολίας.
Πιστεύουν ότι το Δημόσιο πρέπει να απαλλαγεί από επιχειρηματικές δραστηριότητες γιατί αυτό ισχύει παντού στην Ευρώπη. Να παραχωρηθούν λοιπόν στους ιδιώτες ακόμη και τομείς που είναι επικερδείς, ακόμη και φορείς που εξυπηρετούν το κοινωνικό σύνολο και πρέπει να επιδοτούνται από το κράτος γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Ο φανατισμός του νεοφιλελεύθερου.
Ενεργούν όμως ως κομπραδόροι των ξένων συμφερόντων με τόσο κραυγαλέο τρόπο που εκπλήσσει ακόμη και αυτούς που θα ευνοηθούν από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Τους το λένε ο Σόρος και οι λοιποί αστέρες του καπιταλισμού-καζίνο. Αν δείχνεις πρόθυμος να ξεπουλήσεις, αν δεν κρατάς ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα, αν τα πάντα στη συμπεριφορά σου «φωνάζουν» ότι βρίσκεσαι σε ανάγκη, η διαπραγματευτική σου δύναμη περιορίζεται. Ούτε αξιοπρεπές τίμημα θα πάρεις ούτε κανόνες διαφάνειας μπορείς να απαιτήσεις ούτε, σε τελική ανάλυση, αυτό που εσύ αντιλαμβάνεσαι ως δημόσιο συμφέρον, μπορείς να το υπηρετήσεις. Οι τύποι που βρίσκονται, για κακή τύχη της χώρας, στα πράγματα, κάνουν ό,τι μπορούν για να δώσουν όσο όσο τα φιλέτα, αλλά ούτε κι αυτό πετυχαίνουν γιατί οι γύπες του διεθνών αγορών περιμένουν να αγοράσουν ακόμη πιο φτηνά. Ερασιτέχνες της συμφοράς.
Το μείγμα ιδεολογικού φανατισμού και ερασιτεχνισμού είναι εκρηκτικό και παράγει καταστροφικά για την κοινωνία αποτελέσματα. Αν προσθέσουμε μάλιστα και τη βαθύτατα αντιδημοκρατική νοοτροπία της κυβερνώσας ελίτ, θα έχουμε το πλήρες περίγραμμα της νοσηρής κατάστασης που βιώνει η χώρα τα τελευταία χρόνια.
– Τα συστημικά κόμματα μετακινούνται από τη μία άκρη στην άλλη σε ό,τι αφορά την πολιτική τους, χωρίς να ερωτηθεί ο λαός, κι αυτό θεωρείται ομαλός κοινοβουλευτικός βίος.
– Το υπουργικό συμβούλιο έχει περιπέσει σε αχρησία, κι αυτό κρίνεται ως απολύτως φυσιολογικό.
– Η Βουλή καλείται να στηρίξει μέτρα κάτω από ασφυκτική πίεση και υπό συνεχείς εκβιασμούς με διαδικασίες εξπρές, κι αυτό παρουσιάζεται ως αποτελεσματική διακυβέρνηση.
– Το Σύνταγμα και οι νόμοι παραβιάζονται από την ηγέτιδα τάξη όταν αυτό επιτάσσει η μνημονιακή στρατηγική, κι αυτό περιγράφεται ως νομιμότητα.
– Οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες των πολιτών συκοφαντούνται, με τη συνέργεια των μεγάλων δικτύων ενημέρωσης, ως θλιβερά κατάλοιπα της εποχής της μεταπολίτευσης, κι αυτό προβάλλεται ως υπεύθυνη στάση απέναντι στις συντεχνίες, τους βολεμένους, τους εξτρεμιστές.
– Η ριζοσπαστική Αριστερά τοποθετείται δίπλα στους νεοναζί με τη θεωρία των δύο άκρων, κατηγορείται ότι φλερτάρει με την τρομοκρατία και ότι υποθάλπει την ανομία και την παραβατικότητα, κι αυτό «μεταμφιέζεται» σε υπεράσπιση της δημοκρατίας.
