Συνέδριο στην «οµίχλη»
Του Χρήστου Μαχαίρα.
Μπορεί η εκλογή Μητσοτάκη να δηµιούργησε ελπίδες για την ανάκτηση του µεσαίου χώρου, µια σειρά επιλογών, ωστόσο, πείθει ότι η Ν∆ παραµένει προσηλωµένη στη γραµµή Σαµαρά.
Στην Ιστορία της Mεταπολίτευσης υπάρχουν συνέδρια και συνέδρια: ενωτικά, συγκρουσιακά, προεκλογικά. Aλλα έγιναν για να ανατρέψουν αρχηγούς και άλλα για να τους αποθεώσουν. Σε όλα ωστόσο, και σε αυτά που οι σύνεδροι βγήκαν ενωµένοι σαν γροθιά και σε εκείνα που κατέληξαν… δυο χωριών χωριάτες, υπήρξε ένας άγραφος κανόνας: οι αποφάσεις δεν λαµβάνονταν στις αίθουσες, αλλά στους διαδρόµους και σε κλειστές συσκέψεις. Στις αίθουσες απλώς επικυρώνονταν.
Το τρίπτυχο
Το συνέδριο της Νέας ∆ηµοκρατίας που πραγµατοποιείται αυτό το Σαββατοκύριακο δεν αποτελεί εξαίρεση, υπό την έννοια ότι οι αποφάσεις του έχουν ήδη… εκδοθεί. Ακόµα και αν τάσεις που διασταυρώνονται στο εσωτερικό του κόµµατος ήθελαν να ξεκαθαρίσουν τους ανοιχτούς πολιτικούς λογαριασµούς τους, το timing είναι απαγορευτικό. Η Ν∆ θα βαδίσει προς την κάλπη ενωµένη, βάζοντας κάτω από το εσωκοµµατικό χαλί τις σοβαρές διαφορές που χωρίζουν τις «φυλές» της ∆εξιάς, στο όνοµα της ανάκτησης της πολιτικής εξουσίας. Παρ’ όλα αυτά, πάνω από το Metropolitan Expo του αεροδροµίου «Ελ. Βενιζέλος», όπου από την Παρασκευή το απόγευµα 2700 σύνεδροι και 2000 παρατηρητές παρακολουθούν τις παρεµβάσεις των στελεχών του χώρου, πλανάται το ιστορικό τρίπτυχο του Κωνσταντίνου Καραµανλή που συµπυκνώνει τη φιλοσοφία συγκρότησης της Νέας ∆ηµοκρατίας. «Τα κόµµατα, για να εκπληρώσουν την αποστολή τους», έλεγε ο ιδρυτής της Ν∆ στο προσυνέδριο του κόµµατος στη Χαλκιδική, το 1976 «πρέπει, πρώτον, να έχουν σαφή ιδεολογία και σταθερό προσανατολισµό, δεύτερον, να κατέχονται από υψηλό αίσθηµα ευθύνης και, τρίτον, να είναι δηµοκρατικά οργανωµένα».
Το δίλημμα
Συντρέχουν, άραγε, και σήµερα οι τρεις αυτές προϋποθέσεις ή µήπως η πρώτη και βασική, αυτή που απαιτεί πολιτική σαφήνεια και ιδεολογική καθαρότητα, σκιάζεται από αντιφατικά µηνύµατα και αντικρουόµενες στρατηγικές; ∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι οι προσδοκίες που θρέφει η αναµονή της εξουσίας λειτουργούν συγκολλητικά, συσπειρώνοντας όλες τις πτέρυγες του κόµµατος. ∆ύσκολα, ωστόσο, µπορεί να παραγνωρίσει κανείς ότι η Νέα ∆ηµοκρατία, όπως συµβαίνει µε τα περισσότερα κόµµατα του ευρωπαϊκού συντηρητικού τόξου, βρίσκεται µπροστά σε σταυροδρόµι επιλογών και αποφάσεων: θα παραµείνει κόµµα της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς µε ανοιχτό το µέτωπο στην άνοδο της ακροδεξιάς και της ξενοφοβίας ή θα υιοθετήσει όψεις της ατζέντας που επιβάλλουν ήδη σε πολλές χώρες οι δυνάµεις του εθνικιστικού λαϊκισµού; Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη. Μπορεί η ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόµµατος να δηµιούργησε ελπίδες για την ανάκτηση του µεσαίου χώρου, µια σειρά κεντρικών επιλογών, ωστόσο, όπως οι θέσεις που διαµορφώθηκαν στο «Μακεδονικό», πείθει ότι η Ν∆ παραµένει προσηλωµένη στη γραµµή Σαµαρά – και σε απόσταση από τις απόψεις της καραµανλικής πτέρυγας. ∆εν ήταν λίγες οι φορές, µάλιστα, που η πληθωρική παρουσία του δίδυµου Βορίδη – Γεωργιάδη φάνηκε να ρυµουλκεί το κόµµα σε επιλογές και ρητορικές ακραίας αντιπαράθεσης που αποζητούν την πολιτική και ιδεολογική ρεβάνς από την Αριστερά, και όχι την ηγεµονία στον χώρο του κοινωνικού και πολιτικού κέντρου.
Η «Νέα Δεξιά»
Εάν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις απόψεις αυτής της «Νέας ∆εξιάς» που φαίνεται να κερδίζει έδαφος, θα διαπιστώσει έναν υφέρποντα αντιευρωπαϊσµό, ανάµεικτο µε στοιχεία εθνοκεντρισµού, «αναθεωρητικές» προσεγγίσεις και αντιµεταναστευτικές φοβίες, που µικρή σχέση έχει µε τη Νέα ∆ηµοκρατία της Μεταπολίτευσης.
Το θέλουν, άραγε, αυτό οι νεοδηµοκράτες, που επένδυσαν από τη Μεταπολίτευση και µετά στη δηµιουργία ενός φιλελεύθερου ευρωπαϊκού κόµµατος το οποίο άφησε τους τυπικούς εθνικόφρονες χωρίς δουλειά και είχε τους ακραίους για πολιτικά θελήµατα; Στο τοπίο που διαµορφώνεται, αυτό που κρατά τους εσωκοµµατικούς στρατούς συντεταγµένους είναι η προοπτική ανάκτησης της εξουσίας, αλλά όποιο και αν είναι το αποτέλεσµα των εκλογών, η παράταιρη συνύπαρξη της Κεντροδεξιάς µε τη «Νέα ∆εξιά» είναι σαφές πως θα δοκιµαστεί στο µέλλον.
Τα (προ)εκλογικά συνέδρια δεν προσφέρονται για πολιτικές και ιδεολογικές αποσαφηνίσεις. Μπορούν να «αναβάλουν» τις συγκρούσεις – όχι, όµως, και να τις αποτρέψουν…
Του ύψους…
«Ευρωπαίος εκ πεποιθήσεως, και όχι εξ ανάγκης» ο Κωστής Χατζηδάκης, όπως, άλλωστε, τιτλοφορεί και το βιβλίο που εξέδωσε, συνδέει τη σηµερινή Νέα ∆ηµοκρατία µε µια παράδοση φιλελεύθερου συντηρητισµού, άτεγκτου ίσως σε ζητήµατα οργάνωσης της οικονοµίας, αλλά ανεκτικού στην αντίπαλη άποψη και ανοιχτού στην ανάγκη κατοχύρωσης της διαφορετικότητας και των δικαιωµάτων. Ο αντιπρόεδρος της Ν∆ δεν χαρίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ – πρωταγωνιστεί, αντίθετα, στις πολιτικές συγκρούσεις. Η διαφορά είναι, ωστόσο, ότι εξακολουθεί να το κάνει µε όρους πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης, και όχι µε αντίληψη κοµµατικής αρένας. Όπως και ο ίδιος γράφει στο βιβλίο του, «την ώρα που δίνουµε τον πόλεµο της γενιάς µας, δεν µπορούµε να έχουµε έναν παράλληλο εµφύλιο πετροπόλεµο». Το λες και… µήνυμα.
…και του βάθους
Αδικεί τη Νέα ∆ηµοκρατία, τον αρχηγό και τα στελέχη της η σύνδεση της ακύρωσης των περικοπών στις συντάξεις µε τη Συµφωνία των Πρεσπών. Η άποψη ότι «η κυβέρνηση πούλησε τη Μακεδονία για να σώσει τις συντάξεις» δεν προσβάλλει µόνο τους πολιτικούς αντιπάλους της αξιωµατικής αντιπολίτευσης και τους ευρωπαϊκούς θεσµούς. Ανασύρει από τη ναφθαλίνη την πιο διχαστική µετεµφυλιακή ρητορική και ανακυκλώνει την αρχαία σκουριά των «µειοδοτικών» συµπεριφορών. Σε προγενέστερο χρόνο, µια παρόµοια βερσιόν πολιτικής αντίληψης, αυτή που υποστήριζε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ µετέτρεψε τα νησιά σε αποθήκες µεταναστών για να κλείσει την αξιολόγηση, ευτυχώς αποσύρθηκε. Ας ελπίσουµε το ίδιο να συµβεί και τώρα – αν και το κακό έχει γίνει. Μας ακούν, άλλωστε, και εκτός συνόρων…
Άρθρο στο ΕΘΝΟΣ
