Συνέδριο ΔΗΜΑΡ, Κίνηση 58:
…Θα συζητήσουμε σοβαρά για κεντροαριστερά;
Του Στέλιου Κούλογλου.
Όπως πολλά πράγματα στην Ελλάδα, η συζήτηση για την κεντροαριστερά που εντάθηκε αυτή την εβδομάδα, με αφορμή την εκδήλωση των 58 και το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, γίνεται επιφανειακά και χωρίς αναφορές στην κοινωνία. Πολιτικάντικα, με μοναδικό γνώμονα τις ευρωεκλογές.
Διεθνώς, το πρόβλημα της σοσιαλδημοκρατίας και των συγγενών σοσιαλιστικών κομμάτων, είναι η υποταγή στην δύναμη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και η αποκοπή από τους εργαζόμενους και τις κοινωνικές ομάδες που τα στήριζαν. Η στροφή ξεκίνησε την δεκαετία του 90 με τον νέο «Εργατικό» Κόμμα του Τόνι Μπλαιρ και τον Μπιλ Κλίντον, που κατάργησε την διάκριση ανάμεσα στις συμβατικές και τις επενδυτικές τράπεζες, κίνηση που οδήγησε δέκα χρόνια αργότερα, το 2008 ,στο ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Την σκυτάλη πήραν τα υπόλοιπα σοσιαλιστικά κόμματα, ιδίως στην Ευρώπη, που παρά τα καταστροφικά πολιτικά αποτελέσματα επιμένουν στην ίδια πολιτική, επειδή είναι «πολλά τα λεφτά, Γκάμπριελ» (ο ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών). Στην Γερμανία παραδείγματος χάριν, οι χοντροκομμένες υποχωρήσεις που έκανε πρόσφατα το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα στην προγραμματική συμφωνία για τον σχηματισμό του «Μεγάλου Συνασπισμού» με τους Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ, ήταν αποτέλεσμα πιέσεων αλλά και «προσφορών» των ισχυρών οικονομικών λόμπι της χώρας.
Διαβάστε επίσης στο tvxs.gr
Το μετέωρο βήμα της ΔΗΜΑΡ
Aπόψεις, αναλύσεις, συνεντεύξεις για την Κίνηση των 58
Οι «λομπίστες» των τραπεζών, παραδείγματος χάριν, κατάφεραν να περάσουν ένα σημείο που απαγορεύει την «οποιαδήποτε σοβαρή μεταρρύθμιση του τραπεζικού συστήματος», όπως σημείωνε ακόμη και το Spiegel. Έτσι στην συμφωνία διαβάζουμε: «παραμένουμε σταθεροί στους 3 πυλώνες του γερμανικού τραπεζικού συστήματος και θα παίρνουμε υπ’ όψιν τα χαρακτηριστικά του». Ίδια υποταγή στις εταιρείες ενέργειας και σε όλα τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα: «το απόσπασμα της προγραμματικής συμφωνίας που αφορά την εταιρεία σιδηροδρόμων Deutsche Bahn, σχολίαζε το γερμανικό περιοδικό, «είναι σαν έχει γραφεί από την ίδια την εταιρεία».
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα σημείωσε στις πρόσφατες εκλογές ένα από τα χειρότερα εκλογικά ποσοστά της ιστορίας του, ούτε ότι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση κυβερνούν συντηρητικά και κεντροδεξιά κόμματα που έχουν υιοθετήσει την αυθεντική νεοφιλελεύθερη συνταγή: καταναλωτές και πολίτες, όλοι προτιμούν το γνήσιο προϊόν από τις απομιμήσεις. Η πιο λυπηρή περίπτωση είναι αυτή του Φρανσουά Ολάντ, που ούτε 2 χρόνια μετά τις προεδρικές εκλογές στην Γαλλία σημειώνει τα χειρότερα ποσοστά δημοφιλίας στην πρόσφατη ιστορικά της γαλλικής προεδρικής Δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα που παραπαίει, ισχύουν στο πολλαπλάσιο οι αιτίες της κατάρρευσης της παραδοσιακής κεντροαριστεράς. To ΠΑΣΟΚ όχι μόνο υποχώρησε στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα υπογράφοντας ένα μνημόνιο με τους χειρότερους όρους για την χώρα, αλλά τώρα και το εφαρμόζει, συμμετέχοντας σε μια δεξιά κυβέρνηση. Για ένα κόμμα που θέλει να έχει σχέση με την κεντροαριστερά, πρόκειται για διπλή παραβίαση των κόκκινων γραμμών που ορίζουν την πολιτική ζωή της χώρας: και της διάκρισης μνημόνιο – αντιμνημόνιο και αυτής αριστεράς – δεξιάς.
Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο συμβαίνει και με την ΔΗΜΑΡ. Συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Σαμαρά παραβίασε επίσης και τις δύο γραμμές, χωρίς να καταφέρει να βάλει το δικό της στίγμα ως δύναμη «βέτο» στις αντιλαϊκές κυβερνητικές αποφάσεις, όπως είχε υποσχεθεί. Η αποχώρηση της από την κυβέρνηση έγινε επίσης άτακτα, χωρίς επαρκή εξήγηση ή αυτοκριτική ούτε για τις αιτίες που μπήκε ούτε για αυτές που βγήκε.
Στην περίπτωση της κίνησης των 58, δεν υπάρχει ούτε αυτοκριτική για τα καταστροφικά λάθη του ΠΑΣΟΚ ούτε και σοβαρή πρόταση αλλαγής πολιτικής. Η ολική επαναφορά προσώπων φθαρμένων από το χρόνο και την εξουσία, δίνει στο όλο εγχείρημα την εικόνα ενός φύλλου συκής, πίσω από το οποίο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θέλει να κρύψει την εκλογική της γύμνια: στις δημοσκοπήσεις στις ηλικίες 18-45 ετών, οι ερευνητές δεν βρίσκουν ούτε έναν δυνητικό ψηφοφόρο του κόμματος.
Μαζί ή χώρια, ποια είναι η πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουν κίνηση των 58 και ΔΗΜΑΡ που να παίρνει αποστάσεις από την αποστασία της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας; Πως θα συσπειρωθούν οι κοινωνικές τάξεις και τα στρώματα που έχουν γυρίσει την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ; Με δεδομένη την σημερινή, περιορισμένη εκλογική απήχηση των κεντροαριστερών σχημάτων, οι κυβερνητικές συμμαχίες πρέπει να γίνουν με την αριστερά ή με την δεξιά και σε ποια βάση;
Κάθε σοβαρή συζήτηση για την κεντροαριστερά, θα πρέπει να δίνει απαντήσεις σε αυτά τα βασικά ερωτήματα.
Άρθρο στο tvxs.gr
