Συνάντηση της Δεξιάς με…
…την Κεντροδεξιά.
Του Φώτη Παπούλια
————————————————-«Κενόν νοήματος» έγραφε στις παρατηρήσεις των μαθητικών τετραδίων της έκθεσης ένας παλιός μου φιλόλογος όταν η ανάλυση του θέματος που επιχειρούσε ο μαθητής ήταν «περί ανέμων και υδάτων».
Μου τον θύμισε το «Προγραμματικό πλαίσιο της κυβερνητικής συνεργασίας» μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, ένα κείμενο 43 σημείων το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η παρέμβαση ενός ακαδημαϊκού «παλαιάς κοπής» σε διάλογο για τα προβλήματα της χώρας.
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, αντίστοιχα πολιτικά κείμενα σε χώρες με παράδοση σε κυβερνήσεις συνεργασίας ήταν πραγματικά μνημεία πολιτικής επιστήμης και μάλιστα διδάσκονταν σε αρκετά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια στο μάθημα της κυβερνητικής. Το κείμενο που φέρει τον υπέρτιτλο «Προγραμματική Συμφωνία» είναι ένα γενικόλογο, αποσπασματικό, περιληπτικό «ντοκουμέντο», το οποίο επί της ουσίας δεν απαντά σε κανένα κρίσιμο ερώτημα, επαναλαμβάνει γνωστά «κλισέ» των δύο κομμάτων και αναλώνεται σε ένα πρωτοφανές ευχολόγιο για το δέον γενέσθαι. Ενα κείμενο ενός δεξιού κόμματος, όπου η Δεξιά συναντά την Κεντροδεξιά!
Συρραφή απόψεων που μακράν απέχει από το να χαρακτηριστεί «προγραμματικό πλαίσιο», μάλλον ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί, το οποίο προδίδει την αγωνία των συντακτών του για τον χρόνο παραμονής τους στην εξουσία και όχι για το πώς μπορεί μια κυβέρνηση συνεργασίας να δώσει όραμα και λύσεις στην κοινωνία.
Η «Συμφωνία» θα μπορούσε να είναι το προεκλογικό πρόγραμμα και των δύο κομμάτων με τα πεπραγμένα τους και τη συνέχειά τους, αφού στα 43 σημεία δεν βρέθηκε χώρος για να αναπτυχθούν νέες πολιτικές προτάσεις, να περιγραφούν λύσεις εκτός των ήδη γνωστών και να έχει παραλειφθεί το «λιβάνισμα» της συγκυβέρνησης, όπως και οι κενού περιεχομένου «απειλές» προς τους εταίρους-δανειστές.
Αν το κείμενο της «Προγραμματικής Συμφωνίας» συντάχθηκε για να μας υπενθυμίσει την αναγκαιότητα των μέτρων, την εξάντληση της τετραετίας, την ανάπτυξη (που δεν έρχεται) και τις λοιπές κατακτήσεις της συγκυβέρνησης, τότε αυτομάτως από «Προγραμματικό Πλαίσιο» υποβιβάζεται σε ένα -και μάλιστα κακογραμμένο- «συμβόλαιο» μεταξύ δύο μερών, όπου το ένα διαρκώς υποπτεύεται το άλλο και προσπαθούν να ισορροπήσουν την αμοιβαία καχυποψία τους σε βάρος μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Σε ένα κείμενο 43 σημείων προκαλεί έκπληξη το ότι δεν προστέθηκε και το 44ο σημείο, δηλαδή εκείνο όπου η συγκυβέρνηση θα ζητούσε έστω και με κομψό τρόπο «συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης».
Ο παλιός μου φιλόλογος συμπλήρωνε τις παρατηρήσεις του και με την κομβική λέξη «φληναφήματα». Πού να ήξερε πόσο επίκαιρος θα ήταν σήμερα.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
