Συλλυπητήρια KKE για τον Νίκο Μέρμηγκα
Η ΤΕ Κιλκίς του ΚΚΕ εκφράζει τα πιο θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους τού συντρόφου Νίκου Μέρμηγκα, που έφυγε από τη ζωή.
Ο σύντροφος Νίκος Μέρμηγκας γεννήθηκε το 1923 στη Γουμένισσα του Κιλκίς.
Από νέος ακόμα, μην αντέχοντας την αδικία και την καταπίεση, μέσα στα χρόνια της φασιστικής κατοχής, ακολούθησε το δρόμο του αγώνα.
Το 1944 οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ Γουμένισσας και στη συνέχεια συμμετείχε στον 10ο Λόχο του 30ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου συμμετείχε ενεργά στη μάχη του Κιλκίς ενάντια στους ντόπιους συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών.
Ο σύντροφος Νίκος, μετά την απελευθέρωση τη χώρας, δικάζεται σε 3 χρόνια φυλάκιση, και οδηγείται στου Παύλου Μελά, στο Επταπύργιο και στη συνέχεια στα Γιούρα, όπου ήταν από τους πρώτους που πήγαν εκεί.
Εκεί έπαθε φυματίωση και πήγε σε αναρρωτήριο στη Σύρο. Στη συνέχεια, ενώ έπρεπε να αποφυλακιστεί – όμως δεν είχε να πληρώσει δικαστικά έξοδα – τον πήγαν στη Μακρόνησο. Από τη Μακρόνησο απολύθηκε ένα μήνα αργότερα.
Όμως, ο Γολγοθάς του δεν τελείωσε και τον εξορίζουν πάλι στη Μακρόνησο για ακόμα 6 μήνες.
Μετά την απόλυσή του από τη Μακρόνησο κρίνεται ως επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια και στέλνεται στον Αϊ – Στράτη, μαζί με εκατοντάδες άλλους Κομμουνιστές που δεν είχαν υπογράψει δήλωση μετάνοιας. Εκεί έμεινε για 1,5 χρόνο.
Μετά τον Αϊ – Στράτη, με απόφαση – αυτή τη φορά της ασφάλειας Κιλκίς – θεωρείται πάλι επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό, ενώ παρουσιάζεται καθημερινά στο αστυνομικό τμήμα.
Μέσα σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια, μετά το 1949, γνώρισε τη σύζυγό του, η οποία καταγόταν από οικογένεια ανταρτών, οι οποίοι βρέθηκαν στην πολιτική προσφυγιά, όμως η ίδια είχε συλληφθεί και βρισκόταν φυλακισμένη στην Ελλάδα.
Με τη σύντροφό του Κατίνα, την οποία έχασε πριν 11 χρόνια, έκαναν μία όμορφη οικογένεια και απέκτησαν δύο παιδιά.
Ο σύντροφος Νίκος Μέρμηγκας παρέμεινε μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του, στα 95 του χρόνια, ένας αλύγιστος κομμουνιστής, πρότυπο για τις νέες γενιές κομμουνιστών και αγωνιστών του τόπου μας.
Όλα αυτά τα χρόνια, παρά τις όποιες δυσκολίες, δεν έλλειψε από τις μάχες που έδωσε το Κόμμα και από τις χρεώσεις που του ανατέθηκαν.
Συνέχιζε ακούραστα, μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του, να νοιάζεται για τη διακίνηση του «Ριζοσπάστη», για τη μάχη της οικονομικής ενίσχυσης του ΚΚΕ, για τη μάχη της διακίνησης των ιδεών και των θέσεων του Κόμματος.
Το όνομά του θα είναι χαραγμένο στη μνήμη μας ως ένα παράδειγμα γνήσιου λαϊκού αγωνιστή, που ενδιαφερόταν για το καλό του τόπου και για την πραγματική απελευθέρωση των καταπιεσμένων, ώστε ο λαός μας να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του, σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
