Συκοφαντία, λάσπη, κριτική
Του Τάσου Παππά.
Η Δικαιοσύνη είναι το έσχατο καταφύγιο των αδυνάτων. Ισχύει-δεν ισχύει στην πράξη (κατά τη γνώμη μου σηκώνει μεγάλη συζήτηση το θέμα), αυτή είναι η αρχή που πρέπει να διέπει τη λειτουργία της Δικαιοσύνης αν θέλει να λέγεται ανεξάρτητη. Οι πολιτικοί και ιδιαίτερα οι πολιτικοί πρώτης γραμμής δεν ανήκουν στην κατηγορία των αδυνάτων. Εχουν τη δυνατότητα να απαντούν, όταν κρίνουν ότι θίγονται από δηλώσεις αντιπάλων τους στα μέσα ενημέρωσης (εδώ βάζω και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης), χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους.
Ο επικεφαλής του Ποταμιού και υποψήφιος για την αρχηγία του νέου κόμματος της Κεντροαριστεράς, Στ. Θεοδωράκης, ανακοίνωσε ότι θα καταθέσει αγωγή εναντίον του Πάνου Καμμένου επειδή ο υπουργός Αμυνας στο Twitter (αχ, αυτή η πρεμούρα των δημόσιων προσώπων να μιλούν επί παντός επιστητού εν θερμώ) έγραψε ότι «ο Θεοδωράκης φορά μαύρη γραβάτα (σ.σ. στην προχτεσινή τηλεμαχία) που έχασε τους εργολάβους-εκδότες ιδρυτές και χρηματοδότες του». Σημειώνει ο κ. Θεοδωράκης ότι είναι η πρώτη φορά που προχωρά σε αντίδραση τέτοιου τύπου γιατί το ποτήρι ξεχείλισε και δεν μπορεί να ανεχτεί άλλο τη συκοφαντία και τη λασπολογία.
Επιθέσεις αυτού του είδους έχει δεχτεί πολλές φορές στο παρελθόν ο κ. Θεοδωράκης και από πολιτικούς αντιπάλους του και από μέσα ενημέρωσης. Αδίκως θα πω εγώ, γιατί ουδείς προσκόμισε στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι υπάρχει σχέση.
Ωστόσο, ο κ. Θεοδωράκης απαντούσε μέχρι τώρα πάντα πολιτικά και με οξύ ύφος. Μερικές φορές μάλιστα ήταν κι αυτός αναίτια επιθετικός. Ας ψάξει να βρει τι έχουν σούρει ο ίδιος, βουλευτές του Ποταμιού (κάποιοι είναι τελείως ξεσαλωμένοι) και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης στον Π. Καμμένο, σε υπουργούς, στον πρωθυπουργό. Να παραδεχτώ ότι σε μερικές περιπτώσεις τα όρια ανάμεσα στη λασπολογία και την αυστηρή πολιτική κριτική είναι δυσδιάκριτα.
Για παράδειγμα: Είναι λασπολογία ή αυστηρή πολιτική κριτική η άποψη ότι η Νέα Δημοκρατία εξυπηρετεί με το αζημίωτο τα συμφέροντα επιχειρηματιών που κινούνται στον χώρο της ενημέρωσης; Είναι λασπολογία ή αυστηρή πολιτική κριτική η θέση κομμάτων της αντιπολίτευσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο προθάλαμος της τρομοκρατίας, ότι η κυβέρνηση ανέχεται και χαϊδεύει τις ένοπλες οργανώσεις και ο Τσίπρας προστατεύει τις ένοπλες συνιστώσες του κόμματός του;
Ξεπερνά ή όχι τα όρια η δήλωση που έκανε η Φώφη Γεννηματά με αφορμή τους πυροβολισμούς στη Χ. Τρικούπη ότι «αν υπάρξει θύμα, θα φταίει ο Τσίπρας»;
Σε όσους πιστεύουν πως το επίπεδο της δημόσιας αντιπαράθεσης είναι σήμερα πολύ χαμηλό και ότι δεν είχαμε κάτι ανάλογο την περίοδο της μεταπολίτευσης να θυμίσω τι είχαν ακούσει ο Ανδρέας Παπανδρέου (μεθύστακας, πράκτορας της CIA, κρυφός αρχηγός της «17 Νοέμβρη», κλέφτης), ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (συνεργάτης των Γερμανών στην Κατοχή), οι Χ. Φλωράκης, Λ. Κύρκος το 1989 (κότερα, μεζονέτες κ.λπ.).
Οι μηνύσεις και οι αγωγές πολιτικών εναντίον πολιτικών δεν είναι η λύση (υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις, αλλά δεν είναι της παρούσης) γιατί αν κυριαρχήσει αυτή η πρακτική, τότε οι χώροι αντιπαράθεσης δεν θα είναι το κοινοβούλιο και τα μέσα ενημέρωσης, αλλά οι δικαστικές αίθουσες.
Ανάγωγα
«Οποιαδήποτε άδεια στον Κουφοντίνα είναι αδιανόητη», δήλωσε αργά χθες το βράδυ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκος Μητσοτάκης.
Κύριε πρόεδρε, το να μην εφαρμόζεται ένας νόμος που υπάρχει δεν είναι αδιανόητο;
Είστε αρχηγός ενός κόμματος που λέει ότι σέβεται τη νομιμότητα. Σύμφωνα με την αντίληψή σας, η νομιμότητα είναι μια ελαστική έννοια;
Δεν μου φαίνεται και πολύ δημοκρατική αυτή η άποψη.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
