Στο ταμείο θα φανεί
Του Τάσου Παππά.
Αίσθηση προκάλεσε η δήλωση με την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάλυψε σχεδόν απολύτως τον Αδωνη Γεωργιάδη. Και λέω σχεδόν γιατί μια αιχμούλα υπήρχε στην απάντησή του: «Μπορεί να έχει πει και καμιά κουβέντα παραπάνω…» Βεβαίως ο κ. Γεωργιάδης έχει πει πολλές κουβέντες παραπάνω, μερικές εκ των οποίων εκθέτουν τον ίδιο (μικρό το κακό), τον αρχηγό του και την παράταξή του (αυτό είναι όντως πρόβλημα).
Πάντως και άλλα στελέχη της Ν.Δ. έχουν πει τις κουβεντούλες τους και τις χοντράδες τους, χωρίς να ανακληθούν στην τάξη ή να αντικατασταθούν. Ωστόσο απορώ γιατί πολλοί εξεπλάγησαν δυσάρεστα. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Δική του επιλογή είναι ο κ. Γεωργιάδης, χάρη στην υποστήριξη που του έδωσε στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών κέρδισε την κούρσα και κρίνει ότι δεν του βάζει εμπόδια στην προσπάθειά του να κερδίσει τις εκλογές.
Είναι φανερό ότι οι δύο πολιτικοί δεν προέρχονται από το ίδιο ιδεολογικό ρεύμα. Ο ένας είναι πούρος νεοφιλελεύθερος και προς τιμήν του δεν το κρύβει -απόδειξη η συνέντευξή του στη ΔΕΘ- κι ο άλλος ανήκει στη λαϊκιστική Δεξιά.
Ενα κόμμα τέτοιου τύπου που διεκδικεί την εξουσία οφείλει να είναι πολυσυλλεκτικό, δηλαδή να ενσωματώνει μια πλατιά γκάμα απόψεων και η ηγεσία του είναι υποχρεωμένη να ανέχεται τις διαφορετικές αποχρώσεις και να τις παρουσιάζει ως ένδειξη δημοκρατικότητας και πλουραλισμού. Το θέμα με τα πολυσυλλεκτικά κόμματα είναι ποιος δίνει τον τόνο.
Η σύνθεση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Συχνά υπάρχουν συγκρούσεις και αναπτύσσονται φυγόκεντρες τάσεις, όταν η άποψη που μειοψηφεί νιώθει ότι ασφυκτιά. Ο κ. Μητσοτάκης, τοποθετώντας στις θέσεις των αντιπροέδρων έναν νεοφιλελεύθερο και έναν της λαϊκιστικής Δεξιάς πίστεψε ότι θα ικανοποιήσει όλες τις πτέρυγες. Και οι δύο του είναι χρήσιμοι. Ομως δεν πήρε υπόψη του την ιδιοσυγκρασία των προσώπων.
Ο κ. Χατζηδάκης είναι ένας ήπιος άνθρωπος, χαμηλών τόνων και προτιμά την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με την Αριστερά. Η επιδίωξή του είναι να πείσει τους κεντρώους ότι η Δεξιά δεν είναι τόσο κακή και τόσο φανατική όσο ισχυρίζονται οι αντίπαλοί της.
Ο κ. Γεωργιάδης είναι ένας εκρηκτικός τύπος, με έντονες ρεβανσιστικές διαθέσεις, η πόλωση είναι η δεύτερη φύση του, απολαμβάνει τις προσωπικές συγκρούσεις και δεν διστάζει να μετέλθει όλα τα μέσα προκειμένου να κρατήσει στην παράταξη εκείνους που σκέφτονται να μετακομίσουν στη Χρυσή Αυγή.
Ο πρώτος χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ με φειδώ, ο δεύτερος είναι μόνιμος πανελίστας (είτε με φυσική παρουσία είτε τηλεφωνικώς) και τουιτάρει αδιάκοπα επί παντός επιστητού. Αυτούς που θέλει ο κ. Χατζηδάκης να φέρει στην παράταξη, τους διώχνει ο κ. Γεωργιάδης.
Δουλειά του κ. Μητσοτάκη είναι κρατήσει και τους μεν και τους δε. Για να το πετύχει, πρέπει να επιβάλει μια ισορροπία. Δεν τα έχει καταφέρει. Ο κ. Γεωργιάδης κερδίζει κατά κράτος στο γήπεδο των εντυπώσεων. Αν αυτό είναι καλό ή θα αποβεί μοιραίο για τον κ. Μητσοτάκη και το κόμμα του, θα φανεί στο ταμείο.
Ανάγωγα
Πήρε πίσω την καταγγελία του ο Αδ. Γεωργιάδης ότι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην «ομάδα διαχείρισης» του πλοίου «Αγία Ζώνη ΙΙ». Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Η συγγνώμη είναι γενναία στάση. Οι πολιτικοί δεν μας έχουν συνηθίσει να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και να ζητούν συγγνώμη. Ομως οι αλλεπάλληλες συγγνώμες για τα αλλεπάλληλα λάθη δεν σε εξιλεώνουν. Δείχνουν επιπολαιότητα. Τουλάχιστον.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
