Στο θολωμένο τους μυαλό
Του Άγγελου Προβολισιάνου.
Αποπροσανατολισμένο μοιάζει το κατευθυνόμενα πολιτικοποιημένο οπαδιλίκι με όρους χουλιγκανικής κουστωδίας, μετά τις εξελίξεις στην πιο ακριβοπληρωμένη ομάδα της χώρας. Ένα και απαράλλαχτο όμως το κρατούμενο. Μπορεί να φταίνε οι προπονητές, η κυβέρνηση, εσχάτως οι παίκτες ή το κέρατό μας το τράγιο, αλλά ο πολυχρονεμένος ολιγάρχης ποτέ.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι μπορεί να ενώνει τον Βαγγέλη Μαρινάκη με τον Πάπα, σίγουρα όμως ο διοικητικός ηγέτης της Πειραϊκής ΠΑΕ μοιάζει να έχει εξασφαλίσει για κάποιους το αλάθητο ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός εξαφανιστεί δια παντός από τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Μετά τα αλλεπάλληλα στραβοπατήματα, ο «μάστορας» των προκρίσεων στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, μετατράπηκε σε ανεπαρκή προπονητική οντότητα που έπρεπε να αναπεμφθεί άρον – άρον. Κατά τη θητεία του Τάκη Λεμονή, οι εσφαλμένες επιλογές του καλοκαιρινού σχεδιασμού έπρεπε να βαφτιστούν κυβερνητική παρέμβαση και πόλεμος εναντίον του κρυστάλλινου ηγέτη. Παραδόξως, ούτε αυτό το επινόημα δεν στάθηκε ικανό να σώσει την παρτίδα για τον εμβληματικό -όντως είναι- σερ Τάκη. Εσχάτως, ο αδαμάντινος και ταυτόχρονα βαλλόμενος από το απολυταρχικό καθεστώς μεγαλοπαράγοντας παραδέχθηκε πως το κύριο προϊόν της Ανώνυμης Εταιρίας του, οι παίκτες δηλαδή, βγήκε ελαττωματικό. Ποιος και γιατί ενέκρινε και εν τέλει πλήρωσε τους αδιάφορους και υπό διωγμό ποδοσφαιριστές, δεν μάθαμε. Μπορούμε όμως να εικάσουμε ότι η κυβέρνηση άπλωσε και πάλι τα καθεστωτικά της πλοκάμια.
Παράλληλα, η ομοβροντία που προκαλεί ο μιντιακός στόλος του προέδρου δημιουργεί ένα διαρκές προπέτασμα καπνού μπροστά στις ευθύνες του, αφυπνίζοντας τα άγρια ένστικτα όσων θεωρούν τον εαυτό τους απόληξη του Μαρινάκη και όχι του Ολυμπιακού. Με το σκεπτικό του μπράβου έγιναν οδόφραγμα για να αποκλείσουν τη διεξαγωγή κομματικής εκδήλωσης παρουσία υπουργού της κυβέρνησης. «Βαθιά φασιστική η λογική του αποκλεισμού», θα μου πεις. «No Politica», θα σου απαντήσω. Είναι οι ίδιοι, που πειθήνια βλέπουν τον άσπονδο εχθρό να μετατρέπεται σε επιστήθιο φίλο της διοίκησης, ασχέτως κι αν στο πρόσφατο παρελθόν ο Αλαφούζος για τον Μαρινάκη ήταν «μια γαμ… αδερφή» και ο Μαρινάκης για τον Αλαφούζο ένας «χοντρός» που έπρεπε να παίρνει ανάσες γιατί δεν μπορεί να μιλήσει (σ.σ. οι χαρακτηρισμοί είναι αποσπάσματα από την «εγκάρδια» στιχομυθία που είχαν οι δύο ποδοσφαιρικοί παράγοντες σε Δ.Σ. της Super League, την οποία σύσσωμος ο αθλητικός Τύπος αναπαρήγαγε).
Από την άλλη, δημοσιογραφικοί χαμαιλέοντες, που κρύβονταν σε ντουλάπες και ανεβοκατέβαιναν ορόφους σαν τον Βέγγο σε εφόδους εισαγγελέων, κατάπιαν την γλώσσα τους, την κάμηλο και ό,τι άλλο θα μπορούσε να βοηθήσει στην αποψίλωση της συλλογικής μνήμης. Κάποτε, με αυτό το μόνιμο μειδίαμα που τους χαρακτηρίζει, ήταν σθεναροί πολέμιοι του μεγαλόσχημου εφοπλιστή. Αποκάλυπταν δεδομένα που γίνονταν στοιχεία εισαγγελικής έρευνας και τούμπαλιν. Οι συγκυρίες, όμως, έθαψαν τη δημοσιογραφική συνείδηση στις Δίκες του ΣΚΑΪ μαζί με το τσεκούρι των δύο πρώην ορκισμένων εχθρών.
Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο, το κόμμα της τάξης και της ηθικής συμπεριφέρεται λες και δεν έχει πληροφορηθεί ακόμα τις διώξεις κατά Μαρινάκη και συνεργατών του. Ο εν δυνάμει πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, άγχεται για την κλιμακούμενη εγκληματικότητα -τα στατιστικά της ΕΛΑΣ δεν συμφωνούν, αλλά ποια είναι τα στατιστικά μπροστά στον κ. Μητσοτάκη-, όχι όμως και για τη μεταφορά δύο τόνων ηρωίνης. Χθες, στη ραδιοφωνική συνέντευξη του στο Real FM, όλα τα θέματα της επικαιρότητας άνοιξαν σαν βεντάλια, εκτός από το ναρκώπλοιο. Ο Νίκος Χατζηνικολάου δεν ρώτησε και ο καλεσμένος του επέμεινε στην έντονη δυσμνησία που παρουσιάζει το τελευταίο διάστημα. Πάντως, για να μην αδικούμε τον πρόεδρο της ΝΔ, χαίρει της κατανόησης σημαντικής μερίδας του πληθυσμού. Δεν μπορείς να δαγκώσεις το χέρι που σε ταΐζει μιντιακά, πόσο μάλλον όταν τον Σεπτέμβρη έβαλες τον κομματικό σου μηχανισμό να εκτελέσει συμβόλαιο κοινοβουλευτικής υπεράσπισης υπέρ του μεγαλοπαράγοντα. Οπότε, δικαιολογείται.
Άρθρο στο koutipandoras.gr
