Στοχοποιήσεις
Του Θανάση Καρτερού.
Τον στοχοποίησαν τον Γιάννη Πανούση όταν ήταν υπουργός. Ποιοι; Πολλοί και διάφοροι. Συριζαίοι και πρώην συριζαίοι. Τα είπε χαρτί και καλαμάρι ο ίδιος ο στοχοποιημένος στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής: από τον κ. Διαμαντόπουλο, την κυρία Μακρή, την πρώην πρόεδρο της Βουλής, μέχρι μέλη της Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αφού τον στοχοποίησαν, υπάρχει ζήτημα. Και φτάσαμε να κινδυνεύει η ζωή του ανθρώπου.
Άντε πάλι, δηλαδή, η στοχοποίηση. Η οποία, όπως φαίνεται, είναι ενδημικό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Έχει γίνει της μόδας, πώς το λένε. Καθένας που γίνεται στόχος κριτικής, σφοδρής κριτικής ή πολεμικής συνήθως ανεβαίνει στα κεραμίδια ότι στοχοποιείται. Αν μάλιστα οι επικριτές του είναι αριστεροί, ακραίοι αριστεροί ή αναρχικοί, τότε χτυπάει κόκκινο. Και παίρνει η υπόθεση χαρακτήρα εγκληματικής συνωμοσίας.
Δηλαδή, πώς τον στοχοποίησαν οι συγκεκριμένοι τον συγκεκριμένο; Διαφωνούσαν ριζικά με όσα έλεγε, έγραφε και έκανε. Και τον πολεμούσαν. Εντάξει. Γιατί όμως αυτό είναι στοχοποίηση; Από πού κι ως πού, όταν κάποιος πει ότι ένας υπουργός είναι πήξε και δείξε, τον κάνει στόχο; Και για να έχουμε καλό ρώτημα, στόχο τίνων; Των αόρατων τρομοκρατών, ε; Που σημαίνει ότι οι στοχοποιημένοι νομιμόφρονες εισάγουν στην αντιπαράθεση τον μπαμπούλα. Μη με πολεμάς, γιατί με κάνεις στόχο των Πυρήνων, των Σειρήνων, των Κηφήνων.
Μέχρι για συμβόλαιο θανάτου της “Εφημερίδας των Συντακτών” εις βάρος του έφτασε να μιλήσει ο Πανούσης. Επειδή πιστεύει ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα τον επικρίνει άδικα. Που πάει να πει ότι ήρθε η ώρα να αφήσουμε την πλάκα. Διότι, αν στοχοποιεί κάτι αυτή η ιστορία, είναι η κριτική, η πολεμική, η κόντρα. Ας τα στρογγυλέψω ή ας το βουλώσω καλύτερα, μη μου κολλήσουν τη ρετσινιά ότι στοχοποιώ. Ο φόβος της τρομοκρατίας, όπλο στα χέρια εκείνων που θέλουν να μείνουν στο απυρόβλητο της κριτικής εν ολίγοις.
Υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα που κινδυνεύουν; Ούτε λόγος, και γι’ αυτό λαμβάνονται όσα μέτρα λαμβάνονται. Και καλώς λαμβάνονται. Αλλά όχι και να χαρακτηρίσω κάποιον πολιτικό αριβίστα ή νάρκισσο, ή παραμυθά, ή τυχοδιώκτη επειδή θέλω πραγματικά να τον κάνω στόχο τού ψηφοφόρου κι αυτός να με τρέχει ότι θέλω να τον κάνω στόχο τού κουμπουροφόρου. Δηλαδή, να με βγάλει συνεργό τρομοκρατών. Έλεος…
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
