Στιγμές αιωνιότητας…
…σε ‘‘πανηγύρι ζωής’’.
Του Σπύρου Νικ. Καρτσώνη.
Ήταν Σεπτέμβρης του 2014, όταν, προσκυνητής στο Λεοντάρι Αρκαδίας -στα χώματα δηλαδή πάνω στα οποία άφησαν τα χνάρια τους τα πρώτα μου βήματα- βρέθηκα σε ένα ‘’πανηγύρι ζωής’’, όταν έζησα στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή μου, στιγμές αιωνιότητας, απ’ αυτές που σε κάνουν να νιώθεις πως δεν χάθηκε από τον κόσμο η ανθρωπιά, δεν πέθανε η ελπίδα, στιγμές που δικάζουν και δοκιμάζουν και ελέγχουν την ταυτότητα της δικής σου προσφοράς!
Δεν μπορούσα λοιπόν να λείπω από ένα καινούργιο ‘’πανηγύρι ζωής’’, για να ξαναζήσω αυτές τις στιγμές, να τις ρουφήξω και πάλι, να ξανανέβω στο προσκύνημα του Ανθρώπου της προσφοράς! Του γλυκύτατου Πητ!
Και δεν έλειπα! Και τις ξανάζησα!
Θάμπωσαν και πάλι τα μάτια, έγιναν όλα δάκρυα, όταν άντρες, γυναίκες και παιδιά από όλη την Ελλάδα συνάντησαν και πάλι -ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμά του- τον μεγάλο τους ευεργέτη, τον ‘‘καλό τους άγγελο’’, τον ‘‘πατέρα’’ και ‘‘παππού’’ τους: τον Παναγιώτη Νάνο, τον αγαπημένο τους Πητ*!
Θάμπωσαν τα μάτια και έγιναν όλα δάκρυα, γιατί συνάντησαν ξανά αυτόν που τους φρόντισε και τους νοιάστηκε, τους φιλοξένησε και τους παρηγόρησε, όταν πριν από χρόνια τους υποδέχτηκε στην μακρινή Αμερική σαν πατέρας και αδελφός, μόλις η ‘‘κακιά αρρώστια’’ χτύπησε την πόρτα του σπιτιού τους!
Θάμπωσαν τα μάτια και έγιναν όλα δάκρυα, που κυλούσαν βουβά, όταν συνάντησαν τον Άνθρωπο που πόνεσε με τον πόνο τους, όταν τα παιδιά τους, που τα ένιωθε και δικά του παιδιά, έσβησαν άδικα, χτυπημένα από τον άσπλαχνο χάροντα, αλλά και χάρηκε με την χαρά τους, όταν τα παιδιά τους έπαιξαν με τη ζωή και το θάνατο και βγήκαν νικητές του θανάτου!
Θάμπωσαν τα μάτια, άνοιξαν οι αγκαλιές, μίλησαν οι καρδιές… λόγια ακριβά που μόνο αυτές ξέρουν να λένε!
Ένιωθε τα λόγια της καρδιάς ο Πητ, ο γλυκύτατος Άνθρωπος της τρυφερής τρίτης ηλικίας. Συγκινημένος δεχόταν τις αγκαλιές, τα φιλιά, την αγάπη! Την αγάπη εκείνη που έπαιρνε ως αντίδωρο της δικής του προσφοράς! Που του την πρόσφεραν αυτοί που ένιωθαν το χρέος απέναντί του! Απέναντι σε αυτόν που στη ζωή του αισθάνθηκε ποιο ήταν το δικό του Χρέος απέναντι στον συνάνθρωπό του!
Στα γλυκά, τα γεμάτα αγάπη μάτια του, το βλέμμα ήταν υγρό! Δεν έλεγε τίποτα ο Πητ, ψιθύριζε μοναχά τα ονόματα! Τα θυμόταν όλα! Μες στα στήθη του όμως η καρδιά χτυπούσε δυνατά και στα χείλη ένα αχνό χαμόγελο φανέρωνε της ψυχής του την ταραχή!
● Δυστυχώς, στη σημερινή εποχή που τα πολλά, τα μεγάλα και τα φτηνά λόγια περισσεύουν, λίγοι είναι εκείνοι που αισθάνονται το Χρέος! Λίγοι είναι αυτοί που νιώθουν να καίει μέσα τους η φλόγα της προσφοράς! Και αυτοί οι λίγοι επιλέγουν να ζουν έτσι τη ζωή τους, ακριβώς, επειδή αποκτά η ζωή τους νόημα. Αυτός είναι και ο λόγος που αγαπούν τη ζωή -και τη ζωή τους- με πάθος!
Οι άνθρωποι αυτοί -και τέτοιος είναι ο Πητ, τέτοια ήταν και η αείμνηστη σύζυγός του Θέμις- τοποθετούν την προσφορά και την αγάπη πάνω πάνω στην κλίμακα των αξιών! Πιστεύουν ότι οι πράξεις είναι ο συνοδοιπόρος κάθε μεγάλης αξίας της ζωής!
Η προσφορά τους, παρόλο που δεν το επιδιώκουν, δεν μένει -τις περισσότερες φορές- χωρίς αντάλλαγμα! Το αντάλλαγμα είναι η αγάπη που εισπράττουν από αυτούς που ένιωσαν την προσφορά τους. Είναι τα δάκρυα ευγνωμοσύνης! Είναι όμως και η χαρά τους ότι ζουν έτσι καθώς το επιθυμούν, με βαρύτατο το φορτίο που -οικεία βουλήσει- επωμίστηκαν!
Η δημόσια αναγνώριση είναι σπάνια και τυχαία! Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν την προκαλούν οι ίδιοι! Δεν καταθέτουν το έργο τους στην τράπεζα της δημοσιότητας, δεν διατυμπανίζουν τη προσφορά τους και δεν επαίρονται δι’ αυτήν!
Εννοείται πως από τον κύκλο των Ελαχίστων, στον οποίο δικαίως ανήκει ο Πητ, απουσιάζουν οι βεντέτες, οι επιδειξίες και όσοι εμπορεύονται την ‘‘προσφορά’’. Στον κύκλο αυτόν ανήκουν μόνον οι ‘‘εις εαυτόν’’ σιωπηλοί!
● Ο Θεός ας ευλογεί και ας χαρίζει υγεία στον Πητ!
Για να συνεχίσει να διδάσκει σε όλους εμάς την ανθρωπιά και να ανασταίνει την ελπίδα!
Για να συνεχίσει να μας δείχνει πως στην ιεραρχία των αξιών πρέπει να προτάσσουμε το κοινωνικό αγαθό και τη διακονία της προσφοράς!
Για να φωτίζει το δρόμο που οδηγεί στις πραγματικές αξίες της ζωής: την αγάπη για τον άνθρωπο, την αλληλεγγύη, τον αλτρουισμό!
Γιατί ο Πητ είναι ένας από τους τελευταίους της γενιάς του, που δείχνει σε όλους εμάς πόσο ωραίο είναι να είσαι Άνθρωπος!
Κι αν, ίσως, υπάρχει κάτι για το οποίο αισθάνεται ένα μικρό τσίμπημα στην τρυφερή του την καρδιά, είναι για το καλό εκείνο που δεν πρόλαβε να κάνει!
——————————————-
* Ο Πητ είναι αντιπρόεδρος, σε ένα ίδρυμα, στην Αμερική, που λέγεται Greec Children’s Cancer Funt. Υποδέχεται στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης τα Ελληνάκια -και τους συνοδούς τους- που έχουν ογκολογικό ή αιματολογικό πρόβλημα και πρόκειται να νοσηλευτούν στο Memorial Hospital της Νέας Υόρκης. Οι συνοδοί διαμένουν δωρεάν σε ξενώνα του ιδρύματος για όλο το χρονικό διάστημα που τα παιδιά νοσηλεύονται. Επίσης το ίδρυμα χορηγεί και ένα μικρό μηνιαίο επίδομα στους συνοδούς για την κάλυψη των μικρών απαραίτητων αναγκών τους. Ο Πητ, αν και μένει μία και πλέον ώρα μακριά, πηγαίνει πολύ συχνά στον ξενώνα αυτό, αποκτά διαπροσωπικές σχέσεις με τις οικογένειες, ψωνίζει, ακόμη και ελληνικά προϊόντα, και πάντα πηγαίνει με τα χέρια γεμάτα. Τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και τα Σαββατοκύριακα ακόμα, αλλά και όταν δεν υπάρχει άδειο κατάλυμα φροντίζει να παίρνει τις οικογένειες στο σπίτι του και να τις φιλοξενεί.
Όλους αυτούς, γονείς και παιδιά, που κάποια προηγούμενη χρονιά φρόντισε και φιλοξένησε ο Πητ στην Αμερική, τους καλεί σε συνάντηση και συνεστίαση, κάθε φορά που επισκέπτεται το χωριό του, το Λεοντάρι Αρκαδίας!
Ακολουθούν στιγμές ανθρωπιάς και αιωνιότητας σε ένα ‘‘πανηγύρι ζωής’’!
——————————————-
Στη φωτογραφία ο γλυκύτατος Πητ!
