Σταύρο, το λιμάνι φεύγει
Του Τάσου Τσακίρογλου.
Γωνία Μεταρρύθμισης και Αντιλαϊκισμού συναντήθηκαν χθες Μητσοτάκης, Βενιζέλος και Θεοδωράκης, διαμορφώνοντας ένα νέο «φιλοευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό, πατριωτικό» μέτωπο και ξιφουλκώντας εναντίον μιας πραγματικότητας, της οποίας αποτελούν βασικούς πρωταγωνιστές για πολλά χρόνια.
Εχθρός τους, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ που καταστρέφει την κοινωνία και ο περίφημος λαϊκισμός που, όπως είπε, ο πολύς Σταύρος, «κατατρώει τη χώρα».
Ο μεταρρυθμιστικός χώρος, συνώνυμο εδώ και αρκετά χρόνια ενός μείγματος πούρων νεοφιλελεύθερων, εξτρεμιστών του κεντρώου χώρου και συστημικών διανοουμένων και δημοσιογράφων, επιχειρεί και πάλι τη συγκρότηση ενός πόλου με κύρια συγκολλητική ουσία τον λεγόμενο αντιλαϊκισμό και κύριο εμπόδιο τις προσωπικές ματαιο-φιλοδοξίες ενός εκάστου «αρχηγού» που προσέρχεται σ’ αυτόν. Νέα δυναμική στο εγχείρημα προσπαθεί να δώσει ως φαίνεται ο «μεταρρυθμιστής» Μητσοτάκης, ποντάροντας και στον υπερτροφικό καιροσκοπισμό του Ευάγγελου Βενιζέλου, αλλά και στην υπαρξιακή πολιτική αγωνία του Θεοδωράκη, ο οποίος βλέπει το Ποτάμι του να αρδεύει άλλα χωράφια και να κινδυνεύει από την ξηρασία.
Τα συστατικά αυτού του επιχειρούμενου μετώπου αποτελούν τον ορισμό της ανακύκλωσης πολιτικών υλικών και μάλιστα «καμμένων», αφού το στελεχικό δυναμικό και η ηγεσία του χώρου αποτελούν το πλέον προκεχωρημένο φυλάκιο των νεοφιλελεύθερων ιδεών και της παθογένειας του πολιτικού συστήματος, με προεξάρχων χαρακτηριστικό τον μεταρρυθμιστικό αμοραλισμό. Έχουμε ξαναγράψει για το είδος εκείνο του πολιτικού βολονταρισμού που αντιμετωπίζει την κοινωνία ως υλικό προς «μεταρρύθμιση», δηλαδή της μεταβίβασης βασικών υπηρεσιών και υποδομών της από τη δημόσια λειτουργία τους στα ιδιωτικά συμφέροντα. Και φυσικά, «εάν η κοινωνία δεν θέλει να μεταρρυθμιστεί, τόσο το χειρότερο για την κοινωνία». Αυτή είναι για παράδειγμα η προσέγγιση του διαχρονικού «μεταρρυθμιστή» Αλέκου Παπαδόπουλου, ο οποίος έχει φίλους και θαυμαστές σε όλες τις παραπάνω παρατάξεις. Αυτή η αντίληψη όμως έχει ως φυσικό αυτονόητό της τον αυταρχισμό επί της κοινωνίας, η οποία καλείται να υποστεί παθητικά την μεταρρύθμισή της.
Το πασοκογενές υλικό αυτής της «ένωσης» – Διαμαντοπούλου, Χρυσοχοϊδης, Φλωρίδης, Παπαδόπουλος και σία – συναγωνίζεται σε «μεταρρυθμιστικό» πάθος κλασικούς εκπροσώπους του νεοφιλελεύθερου χώρου, όπως οι Κυριάκος Μητσοτάκης, Στέφανος Μάνος, Μιράντα Ξαφά κλπ. Άρα, το μόνο που τους χωρίζει είναι το θέμα της ηγεμονίας στο χώρο, όπως έχουν δείξει ο δεκάδες προσπάθειες συγκρότησης πολιτικού μορφώματος σ’ αυτόν τον χώρο τα τελευταία χρόνια.
Οι Μητσοτάκης, Βενιζέλος και Θεοδωράκης συναντήθηκαν στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Παγουλάτου «Το νησί που φεύγει», εκεί όπου ο επικεφαλής του Ποταμιού μίλησε και για το σημείο Νέμο, δηλαδή το πιο απομακρυσμένο σημείο από τη στεριά, εκεί που συχνά βουλιάζουν οι προσπάθειες να ενώσουν τις δυνάμεις τους οι εξτρεμιστές του Κέντρου και οι νεοφιλελεύθεροι ομοϊδεάτες τους. Ο τίτλος της συνάντησης πάντως, θα μπορούσε να είναι η ατάκα που είπε ο Φράνκο Φράνκι στον Τσίτσο Ινγκράσια όταν το καράβι απομακρυνόταν από την προβλήτα, στη γνωστή ταινία της δεκαετίας του 1970: «Τσίτσο, το λιμάνι φεύγει!».
Άρθρο στο koutipandoras.gr
