Σταθερή… αστάθεια
Του Τάσου Παππά.
«Η χώρα χρειάζεται σταθερές κυβερνήσεις» είπε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης και εξέφρασε τη ριζική διαφωνία του με την αλλαγή του εκλογικού νόμου προς το αναλογικότερο.
Σταθερή κυβέρνηση υπάρχει και σήμερα, ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης ζητάει εκλογές. Μάλλον για να προκύψει η δική του… σταθερή κυβέρνηση. Ας είναι.
Οι πάντες στη Νέα Δημοκρατία πιστεύουν ότι η απλή αναλογική παράγει πολιτική αστάθεια και η επιλογή του Τσίπρα να ανοίξει τώρα θέμα εκλογικού νόμου είναι μια συνειδητή προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης.
Να δεχτούμε ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να αλλάξει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης προτάσσοντας σε μια δύσκολη γι’ αυτήν συγκυρία δύο ζητήματα (εκλογικός νόμος, συνταγματική αναθεώρηση) που δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος.
Πρόκειται για θεμιτή και κλασική επιλογή. Το έχουν κάνει όλες οι κυβερνήσεις στο παρελθόν.
Πέταγαν την μπάλα στην εξέδρα για να κερδίσουν χρόνο, να διχάσουν τους αντιπάλους τους, να συσπειρώσουν το πολιτικό προσωπικό και το ακροατήριο τους.
Να εξάρουμε επίσης τη συνέπεια της Δεξιάς η οποία διαχρονικά τάσσεται κατά της απλής αναλογικής και να αποδοκιμάσουμε τον οπορτουνισμό της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης η οποία άλλα έλεγε προεκλογικά για τον εκλογικό νόμο και άλλα έκανε ως κυβέρνηση (περίπτωση ΠΑΣΟΚ), επικαλούμενη κι αυτή το αγαθό της πολιτικής σταθερότητας.
Να δούμε όμως και την ουσία. Οταν ο κ. Μητσοτάκης λέει ότι η χώρα χρειάζεται σταθερές κυβερνήσεις προφανώς εννοεί μονοκομματικές και αυτοδύναμες κυβερνήσεις με παντοδύναμους πρωθυπουργούς, γιατί (κατά την ανάλυσή του) μόνο αυτές μπορούν να εγγυηθούν την πορεία της χώρας προς την ανάπτυξη, να εμπεδώσουν αίσθημα ασφάλειας στην κοινωνία, να οργανώσουν αποτελεσματικά το κράτος και να πετύχουν την ευημερία των πολιτών.
Μα τέτοιες δεν είχαμε επί πολλά χρόνια; Ισχυρές, μονοκομματικές, αυτοδύναμες κυβερνήσεις με άνετες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και σημαντικά ερείσματα στην κοινωνία διοίκησαν την Ελλάδα (με μικρά διαλείμματα) από το 1974.
Το αποτέλεσμα το είδαμε το 2008, όταν έσκασαν όλες μαζί οι φούσκες.
Κοντολογίς, οι σταθερές κυβερνήσεις έφεραν: κατάρρευση της οικονομίας, χρεοκοπία της χώρας, διάλυση του κράτους, συντριβή του συναινετικού δικομματισμού, μνημόνια, κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, ασφυκτικό καθεστώς επιτροπείας.
Η πλήρης απαξίωση ενός μοντέλου διακυβέρνησης που πλασαρίστηκε ως ιδανικό από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ και αποδείχτηκε καταστροφικό.
Οι κρίσεις αυτολύπησης και οι δειλές συγγνώμες που ακολούθησαν για να φασκιωθεί η πραγματικότητα και να ξεγελαστούν οι εμβρόντητοι ψηφοφόροι δεν κράτησαν πολύ.
Εκείνοι που διέπραξαν το έγκλημα, ανέλαβαν να το εξιχνιάσουν.
Και ένοχοι και σωτήρες. Γίνεται;
Ανάγωγα
Θορυβημένοι οι οπαδοί τού «Μένουμε» μαζεύουν υπογραφές για να ξαναγίνει δημοψήφισμα στη Μ. Βρετανία. Κι αν βγει πάλι το «Φεύγουμε»; Δεν υπάρχει θέμα. Ξανά υπογραφές και ξανά δημοψήφισμα. Αράδα δημοψηφίσματα μέχρι να προκύψει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εχω καλύτερη ιδέα. Να καταργηθούν και τα δημοψηφίσματα και οι εθνικές εκλογές.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
