Σοσιαλιστές με…δεξιές τσέπες
Του Τάσου Παππά.
«Από σοσιαλιστές γιόμισε ο τόπος, κανέναν καλό δεν βλέπω», έλεγε ο Δημ. Παπαμιχαήλ στην ταινία του Αλ. Σακελλάριου «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια». Βεβαίως, για τις ανάγκες τής τότε επίσημης ιδεολογίας, στο τέλος ο φτωχός εργάτης παντρεύεται τη σοσιαλίστρια κόρη του βιομήχανου, για να αποδειχτεί ότι το κεφάλαιο περιβάλλει με αγάπη και στοργή την εργατική τάξη. Αυτά τα ωραία και εκμαυλιστικά συνέβαιναν στις ελληνικές ταινίες. Και σήμερα πάντως έχουμε γιομίσει σοσιαλιστές που ερωτεύονται παράφορα το κεφάλαιο. Οταν είναι εν ενεργεία ακολουθούν πιστά πολιτικές που το ευνοούν και όταν συνταξιοδοτούνται, αντί να κάτσουν στο σπιτάκι τους να απολαύσουν τη θαλπωρή του ιδιωτικού βίου, προσφέρουν τις υπηρεσίες και τις γνώσεις τους σε πολυεθνικές επιχειρήσεις, τράπεζες και σε καθεστώτα που ελάχιστη σχέση έχουν με τον σοσιαλισμό και τη δημοκρατία.
Ο εμπνευστής του «τρίτου δρόμου» Τόνι Μπλερ, που φιλοδόξησε να εκσυγχρονίσει τον σοσιαλισμό, το κράτος, τα συνδικάτα και γενικώς ό,τι του φαινόταν παρωχημένο, παλιομοδίτικο και αντιπαραγωγικό, ξεπάτωσε το ιστορικό κόμμα του, ξεθεμελίωσε τα δίκτυα πρόνοιας και ενίσχυσε τη χρηματοπιστωτική ελίτ, σήμερα, εκτός όλων των άλλων δραστηριοτήτων του, είναι και σύμβουλος του επί 23 χρόνια προέδρου του Καζακστάν Ναζαρμπάγεφ (πατενταρισμένος δημοκράτης). Η αμοιβή του; Περίπου εννέα εκατομμύρια λίρες τον χρόνο. Μάλλον ήταν επιεικής μαζί του ο Χομπσμπάουμ όταν τον χαρακτήριζε «Θάτσερ με παντελόνια».
Ο έτερος σοσιαλιστής Γκ. Σρέντερ, ο οποίος ως καγκελάριος της Γερμανίας εκπόνησε την περίφημη «Ατζέντα 2010», που για τους οπαδούς του είναι η αιτία του γερμανικού εξαγωγικού θαύματος και για τους αντιπάλους του η βάση πάνω στην οποία στήθηκε η κυριαρχία της Γερμανίας επί της Ευρώπης, είναι υπάλληλος ρωσικών κρατικών εταιρειών, δηλαδή του Πούτιν, και προσθέτει κάθε χρόνο στα εισοδήματά του μερικά εκατομμύρια ευρώ. Τι μας έπιασε και τα θυμηθήκαμε όλα αυτά; Μήπως είναι οι μόνοι που έχουν βεβηλώσει τις αρχές και έχουν ασελγήσει επί της ιδεολογίας που υποτίθεται ότι υπηρετούν; Οχι, φυσικά.
Και ο άλλος σοσιαλιστής, ο Ολάντ, βαδίζει από επιτυχία σε επιτυχία, αλλάζοντας κυβερνήσεις (όχι όμως και πολιτική) για να μη στενοχωρήσει την ομοτράπεζή του Α. Μέρκελ. Αλλά να, σε λίγες μέρες το εγχώριο σοσιαλιστικό κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, με γεμάτο παρελθόν, προβληματικό παρόν και σκοτεινό μέλλον θα γιορτάσει (;) τα σαραντάχρονά του. Είναι μια καλή ευκαιρία να συζητήσουν επί της ουσίας και κυρίως με ειλικρίνεια. Ας αφήσουν για λίγο τη σωτηρία της πατρίδας κι ας κοιτάξουν πώς θα σώσουν την ψυχή τους. Το λέει και το τραγούδι: «Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα»…
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
