Σοβιετικού τύπου Παιδεία;
Του Τάσου Παππά.
«Η αστική τάξη ξυπνάει», μας προειδοποιεί ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας Αδωνις Γεωργιάδης με αφορμή την κινητοποίηση για το νομοσχέδιο Μπαλτά. Αν η επίδειξη δύναμης της αστικής τάξης ήταν η συγκέντρωση της Τρίτης στο Σύνταγμα, η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο που, σύμφωνα με τους νεοδημοκράτες, τους πασόκους και τους ποταμίσιους, οραματίζονται μια Παιδεία σοβιετικού τύπου μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, δεν διατρέχουν κανέναν κίνδυνο. Ο κ. Γεωργιάδης και οι άλλοι που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία κατά της πολιτικής Μπαλτά και επενδύουν στην αφύπνιση των αστών όφειλαν να γνωρίζουν ότι η αστική τάξη δεν κατεβαίνει σε διαδηλώσεις. Η κουλτούρα του πεζοδρομίου δεν ανήκει στις αξίες της. Δεν κινητοποιείται γιατί δεν χρειάζεται.
Τα καταφέρνει μια χαρά μέσω του κράτους. Την ευπρεπή δουλειά την αναλαμβάνουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί και ό,τι περισσέψει από τον χυλό της συναίνεσης και εκδηλώνει μαχητική διάθεση αντίστασης το σαρώνουν οι κατασταλτικοί βραχίονες, ενίοτε με τη βοήθεια παρακρατικών ομάδων. Τη δύναμή της την έχουν νιώσει και κυβερνήσεις που ήρθαν με φόρα και ενθουσιασμό να αλλάξουν τα πράγματα και να ανατρέψουν τις ισορροπίες, πιστεύοντας ότι θα κάνουν έναν υγιεινό περίπατο σε ειδυλλιακό περιβάλλον, αλλά υποχρεώθηκαν να προσγειωθούν απότομα στη σκληρή πραγματικότητα. Εξαίρεση αποτελούν ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Οπου υπάρχουν ριζοσπαστικές κυβερνήσεις που αμφισβητούν τη σχέση εξάρτησης των χωρών τους από τις ΗΠΑ και προσπαθούν να περιορίσουν την ισχύ των τοπικών ολιγαρχιών, οι αστικές τάξεις με τη βοήθεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που έχουν κατά κανόνα επικεφαλής εκατομμυριούχους, και των μέσων ενημέρωσης, που ελέγχονται από δισεκατομμυριούχους, οργανώνουν συχνά-πυκνά διαδηλώσεις κατά των κυβερνήσεων, αντιγράφοντας το μοντέλο που εφαρμόστηκε την περίοδο 1972-73 στη Χιλή του Αλιέντε. Τότε οι… πεινασμένες αστές, παρέα με το υπηρετικό προσωπικό τους, κατέβηκαν στους δρόμους, κραδαίνοντας άδειες κατσαρόλες εναντίον του επικίνδυνου σοσιαλιστή προέδρου. Τη συνέχεια την ξέρουμε.
Επί του συγκεκριμένου τώρα. Βλέποντας ποιοι από το πολιτικό και το εκπαιδευτικό προσωπικό παρευρέθησαν στην αξιοπρεπή από άποψη μεγέθους συγκέντρωση στο κλειστό γήπεδο του Αμαρουσίου και στην ολιγάριθμη σύναξη της πλατείας Συντάγματος μου δημιουργήθηκαν ορισμένες απορίες:
- Αν η «μεταρρύθμιση» Διαμαντοπούλου, που πέρασε από τη Βουλή όντως με τεράστια πλειοψηφία, ήταν τόσο σημαντική, όπως λένε σήμερα όσοι διαμαρτύρονται για την πολιτική Μπαλτά, γιατί δεν την υπερασπίστηκαν στην πράξη; Γιατί δεν την υλοποίησαν, αφού διέθεταν την απαραίτητη κοινοβουλευτική νομιμότητα και την πολιτική δύναμη; Ακούω διάφορους να λένε ότι οι οργανωμένες μειοψηφίες υπονόμευσαν με όλα τα μέσα τις ρυθμίσεις. Πολύ βολικό επιχείρημα. Αν πιστεύεις ότι μια πολιτική είναι σωτήρια, κάνεις τα πάντα για να την προωθήσεις, ακόμη και αν χρειαστεί να συγκρουστείς μ’ αυτούς που την αμφισβητούν.
- Γιατί τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι πρώην ΔΗΜΑΡίτες και οι νεοδημοκράτες που φιγουράρουν στην πρώτη γραμμή των διαμαρτυριών δεν έβγαλαν κιχ όταν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, στην οποία συμμετείχαν αρκετοί απ’ αυτούς, ξήλωνε τη λεγόμενη μεταρρύθμιση, μείωνε τις δαπάνες για την Παιδεία, απέλυε διοικητικούς υπαλλήλους και υποβάθμιζε το επίπεδο σπουδών; Να υποθέσουμε ότι είναι ένα είδος αναδρομικής και ταυτόχρονα μελαγχολικής διαύγειας; Μάλλον για στείρα αντιπολιτευτική στάση πρόκειται.
- Γιατί ορισμένοι, την αγωνία των οποίων για την κατάσταση στον χώρο της Παιδείας δεν θέλω να αμφισβητήσω, δέχονται να συνυπάρχουν στις εκδηλώσεις με τα πρώην κυβερνητικά στελέχη που οργάνωσαν την αποψίλωση της σπουδαίας, όπως σήμερα ισχυρίζονται, μεταρρύθμισης, αλλά και με εκπροσώπους ισχυρών ιδιωτικών συμφερόντων που νοιάζονται μόνο για το πώς θα εισβάλουν σε όλα τα πεδία της εκπαίδευσης και δεν δίνουν δυάρα τσακιστή για την ενίσχυση της δημόσιας Παιδείας; Το ποιος είναι δίπλα σου σε μια διαμαρτυρία έχει σημασία για την αξιοπιστία σου και για το κύρος των επιχειρημάτων σου.
- Ορισμένοι απ’ αυτούς που καταγγέλλουν το καθεστώς συναλλαγής και αδιαφάνειας που υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει στα Πανεπιστήμια ποντάρουν στην κοντή μνήμη της κοινωνίας. Το συγκεκριμένο καθεστώς άλλοι το ανέχτηκαν, άλλοι συμβίωσαν αρμονικά μαζί του, μερικοί το χρησιμοποίησαν για να εξουδετερώσουν επικίνδυνους ανταγωνιστές τους και κάποιοι, οι πιο φαύλοι, στηρίχτηκαν σ’ αυτό για να αναρριχηθούν σε θέσεις χωρίς να διαθέτουν τα τυπικά προσόντα.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
