Σαν να μην πέρασε μια μέρα
Του Τάσου Παππά (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)
—————————————————————«Δεν θα την ξαναπατήσουμε» είπε ο πρωθυπουργός την Κυριακή στη συνέντευξή του στο «Βήμα». Ο ίδιος άνθρωπος στην ομιλία του στην πρώτη συνεδρίαση του νέου υπουργικού συμβουλίου ζήτησε από τους υφισταμένους του περισσότερη δουλειά, μεγαλύτερες ταχύτητες, καλύτερο συντονισμό και διαρκείς προσπάθειες, ώστε να υπάρχει συνεννόηση μεταξύ των κυβερνητικών τομέων για να μην προκύψουν δυσλειτουργίες, παρεξηγήσεις και διαφωνίες. Λίγες ώρες μετά, είχαμε τα πρώτα δείγματα γραφής που ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οσοι έτρεφαν ελπίδες, προσγειώθηκαν ανώμαλα.
Η ευθύνη για τον συντονισμό της κυβέρνησης παραμένει στα χέρια του Δημ. Σταμάτη και του Παν. Μπαλτάκου (την υπόσχεση για συγκρότηση κυβερνητικής επιτροπής μάλλον πρέπει να την ξεχάσουμε), οι οποίοι στην προηγούμενη φάση, με τις επιλογές σε κρίσιμα ζητήματα και με την τακτική τους απέναντι στους άλλους δύο εταίρους, έδειξαν ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν συνθετικά. Αν το μοντέλο έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει, το αλλάζεις. Αν επιμένεις στο ίδιο, σημαίνει ότι δεν έχεις διδαχτεί από τα λάθη σου και πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσεις παρόμοιες καταστάσεις.
Το δεύτερο δείγμα γραφής είναι εξίσου αποκαλυπτικό των προθέσεων της νέας ηγεσίας και φέρνει στον νου τη διαχρονικής ισχύος ελληνική παροιμία, «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι». Ο λόγος για τις αλλαγές στις διοικήσεις του ΕΟΠΥΥ και του ΟΓΑ. Το Μέγαρο Μαξίμου πήρε τις αποφάσεις του χωρίς να διαβουλευθεί (ούτε που τον ενημέρωσε) με τον εταίρο του στην κυβέρνηση. Η τοποθέτηση μάλιστα στον ΟΓΑ πρώην βουλευτή της παράταξης παραπέμπει στις παλιές «καλές» εποχές, τότε που όσοι δεν κατάφερναν να εξασφαλίσουν μία έδρα στο Κοινοβούλιο, κέρδιζαν, χάρη στις προσβάσεις τους στα κέντρα εξουσίας, μια θέση στον κρατικό μηχανισμό, την οποία, συνήθως, χρησιμοποιούσαν για να επανεκλεγούν και όχι για να λύσουν προβλήματα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Το ΠΑΣΟΚ, βεβαίως βεβαίως, εξέφρασε, μέσω διαρροών, τη δυσφορία του, αλλά απέφυγε τις δημόσιες δηλώσεις για να μη δημιουργηθεί πρόβλημα στην κυβέρνηση από την πρώτη μέρα, ίσως και γιατί έτσι του δίνεται η δυνατότητα να πράξει αναλόγως στα υπουργεία που ελέγχει. Τόσα στελέχη είναι χωρίς δουλειά, κάπου πρέπει να βολευτούν για να μην έχουμε γκρίνιες, απογοητεύσεις και περιττές εντάσεις.
Ολα αυτά είναι εξοργιστικά. Κόμματα και αλαμπείς ηγεσίες που ζητούν από τους πολίτες να κάνουν υπομονή, να μην υποκύπτουν στις δυνάμεις του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, να αλλάξουν νοοτροπία, να «σκοτώσουν» μέσα τους ό,τι τους σπρώχνει στην αντίσταση, που απαιτούν από τα συνδικάτα λιγότερες κινητοποιήσεις και περισσότερη σύνεση, που τρομοκρατούν τον κόσμο με την απειλή της χρεοκοπίας, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι «υπέρτατη ιδεολογία είναι η σωτηρία της πατρίδας», συμπεριφέρονται σαν να μη συνέβη τίποτε σ’ αυτή τη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια και συνεχίζουν να πολιτεύονται με την ίδια ζωώδη απληστία-σήμα κατατεθέν της περιόδου της παντοδυναμίας τους. Λαφυραγωγοί που «αμύνονται περί πάρτης».
