Σαν να μην πέρασε μια μέρα;
Του Γιάννη Πανούση.
“Οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει την τυραννία των μεγάλων αριθμών…. τώρα χρειάζονται ακόμη μεγαλύτερους αριθμούς για να επινοήσουν την ελπίδα” Γιάννης Φίλης,Ένας βολικός κόσμος.
Οι παρακάτω σκέψεις είναι γραμμένες με πολλή αγάπη ,γιατί τα πρόσωπα τα οποία αφορούν ,μου είναι συναισθηματικά ιδιαίτερα προσφιλή και ορισμένοι εκροσωπούν τους αγώνες και τα οράματα μιάς γενιάς. Το ζήτημα όμως δεν είναι συναισθηματικό αλλά βαθιά πολιτικό.
Όταν το 0,4 %,ποσοστό που έλαβε ‘η ενιαία ΔΗΜΑΡ’ το 2015,έχει έκτοτε κατανεμηθεί σε 4 τουλάχιστον θραύσματα[το οικογενειακό μόρφωμα του Κουβέλη,το αριστερό των Ανδρεοπούλου,Φωτεινού,την επίσημη ΔΗΜΑΡ του Θεοχαρόπουλου,την ανεπίσημη ΔΗΜΑΡ που έμεινε στο ΚΙΝΑΛ],στα οποία πρέπει να προσθέσουμε και τους ΜΕΤΑ του Λυκούδη,αναρωτιέμαι ποιό κομμάτι του ελληνικού λαού συγκεντρώνει ή εμπνέει η κίνηση Νέα Αρχή.Κι αν μερικοί την πιστεύουν και δεν έχουν ως σκοπό την εκλογή ενός και μόνο βουλευτή[με ποιό άραγε υπάρχον κόμμα;] αναρωτιέμαι επίσης:
-πώς μπορείς να προχωρήσεις μπροστά δίχως αυτοκάθαρση;
-πώς μπορείς να θέσεις τη μικρή επιβίωση ως εθνικό ή και αριστερό στόχο;
-πώς ορίζεται στις σημερινές συνθήκες [κι όχι σε αυτές του 1974,1989 ή και 2010] η Ανανεωτική Αριστερά;
Δεν γνωρίζω αν κάποιοι ισχυρίζονται καλοπροαίρετα ότι έτσι γεννιέται ένα νέο πολιτικό υποκείμενο,εγώ όμως αμφιβάλλω αν οι πρωτοβουλίες αυτές αποτελούν καν πολιτική είδηση. Όπως είχα γράψει πριν 3 χρόνια η Νέα Κεντροαριστερά θα έχει κορμό το ΣΥΡΙΖΑ κι επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα. Πάνω σε αυτή την πραγματικότητα πρέπει να κινηθεί προοπτικά η Νέα Αρχή για να μη δώσει την εντύπωση του Νέου Τέλους. Σε κάθε περίπτωση,αγαπημένοι φίλοι,σας εύχομαι καλή επιτυχία.
ΥΓ. “Δύσκολο πράγμα η ελευθερία. Θέλει ξενύχτι, φρουρά και επαγρύπνηση” [Κ.Γ.Ταβουλτσίδης,Μικρά Διονύσια]
Άρθρο στο tvxs.gr
