Σαμαράς: στρατηγέ Λι, ιδού..
…ο (πήλινος) στρατός σου.
Tου Βασίλη Κεχαγιά (tvxs)
———————————————————————————————————————————————————-Ρωτήσανε το δάσκαλο του ταοϊσμού, Με Τσε: «Γιατί τρέχεις πίσω από τους ανθρώπους;» κι αυτός απάντησε: «Ζούμε σε μια διεφθαρμένη εποχή. Μια ωραία γυναίκα κλείνεται στο σπίτι της και δεν έχει ανάγκη να βγει στους δρόμους. Περιμένει να πάνε και να τη βρούνε. Γι αυτό τρέχω κι εγώ, προκειμένου να συναντήσω τους ωραίους ανθρώπους, οι οποίοι κρύβονται».
Νομίζεις κι αιώνες μετά η Κίνα θέλησε να κάνει πράξη τη θεωρία του Με Τσε και περιμένει τους λογής ζήτουλες να πάνε να τη συναντήσουν και να εκζητήσουν τα (ωραία) χρήματά της. Φυσικά, αντίστοιχους αιώνες απέχει κι ο Σαμαράς από το να έχει οποιαδήποτε σχέση με τον Με Τσε και αρκεί η αλλαγή της λέξης «εποχή» με αυτήν της «χώρας» για να μοιάζει η ρήση με αυτήν του προκατόχου του Γεωργίου του βραχέος (κοινώς: Γιωργάκη), όταν σε ρόλο κατοχικού κουκουλοφόρου κατέδιδε τη χώρα του στα ώτα του Στρος Καν.
Εκεί, στους παλιούς αιώνες, στον 3ο π.Χ., ο πρώτος αυτοκράτορας της Κίνας, ο Τσιν Σι Χουάγκ Τι, έστηνε τον περίφημο πήλινο στρατό, ένα κατασκευαστικό θαύμα. Χιλιάδες αργιλώδεις στρατιώτες, σε φυσικό μέγεθος, αναλάμβαναν τη φύλαξη του ματαιόδοξου και ανασφαλούς αυτοκράτορα, όταν αυτός θα κατέβαινε στον κάτω κόσμο.
Μπορούμε να φανταστούμε, ξανά στους σύγχρονους αιώνες, τον πρωθυπουργό Αντώνη σαμαρά να επιδεικνύει το εργατικό δυναμικό της Ελλάδας, παρατεταγμένο σε ουρές έξω από τα ταμεία ανεργίας, πλέον, προτείνοντας και πάλι τον τρόπο σύγχρονου πολιτικού: «Λι Κετσάγκ, ιδού ο στρατός σου». Αν η αλλαγή του στρατηγικού ονόματος Βαν Φλιτ με αυτό του πρωθυπουργού της Κίνας είναι μια πρόοδος για τον πλανήτη, η ταυτότητα του λόγου μάλλον αποτελεί άλλη μια καθήλωση για τη χώρα μας.
Συγχρόνως με τον προτεινόμενο στρατό, λιμάνια, αεροδρόμια και ΚΤΕΛ (ξανά)επιδεικνύονται ως αξιοποιήσιμο υλικό, προκειμένου να φυλάγουν τη διόλου ανασφαλή Κίνα, κατά τη βόλτα της στον έξω (και όχι στον κάτω) κόσμο. Η πήλινη Ελλάδα (αλήθεια, πως είχατε αποκαλέσει τη Γερμανία, φιλομνημονιακέ, κύριε Πάγκαλε;) προβάλλει για πολλοστή φορά ως επιτυχία την ολοένα και πιο εκπτωτική πολιτική της, προϊόν αργίλου τόσο των πολιτικών της όσο και των συνδικαλιστών της.
Αλήθεια, θα βγουν τώρα να φωνάξουν «όχι στο ξεπούλημα των λιμανιών» ή θα πουν «ευχαριστούμε, κύρις Λι», θυμίζοντας κι αυτοί με τη σειρά τους «ευχαριστούμε, κύριε Τζόνσον», άλλων εποχών. Η ΟΛΜΕ έχει ανοίξει διάπλατα το δρόμο…
