Ρατσισμός ή αναγκαιότητα;
Του Χρήστου Σπίγκου.
Μια πρόσφατη συζήτηση με νεαρό επιστήμονα και επιτυχημένο επαγγελματία της πόλης μου, με όποιο γράμμα κι αν αρχίζει το όνομά της, δημιούργησε σ’ εμένα σκέψεις και σ’ εκείνον βλέψεις για άλλους τόπους και άλλα μέρη. Ο λόγος, η ανάγκη για μια άλλη περί των πραγμάτων ματιά. Κοινή διαπίστωση, ότι η λύση για μεταμόρφωση μιας πόλης από καταφύγιο της σωματικής ανημποριάς σε ορμητήριο της ανθρώπινης ενεργητικότητας βρίσκεται στη συμμετοχή και όχι στη θέαση και στην αποχή, που καταλήγουν πάντα στην παραλυτική απογοήτευση, που άθελα ή ηθελημένα δημιουργεί η μουσειακή απόθεση της σοφίας στις δεκαετίες από έβδομη και πάνω.
Το μήνυμα δεν πρέπει να είναι η κατάθλιψη της ελεφάντινης προθανάτιας κατάληξης, αλλά η αλλαγή ρόλου των λευκών μαλλιών. Ξεκινούμε με την άποψη ότι, η συσσώρευση των χρόνων σου προσφέρει την ικανότητα να προβλέπεις, και μαζί τον καταρράκτη που σε εμποδίζει να βλέπεις ακόμα και τη λακκούβα που κινδυνεύει να σε ανατρέψει. Από την άλλη, η τέταρτη και η πέμπτη δεκαετία ασφυκτιούν να προχωρήσουν, να σχεδιάσουν, ανατρέψουν και επανοικοδομήσουν σύμφωνα με τις δικές τους οραματικές ανάγκες. Η ρήξη ορατή, αλλά όχι αναπόφευκτη. Η φιλόδοξη νεανική στόχευση απελευθερώνεται από τα γοητευτικά χαρακτηριστικά της ουτοπίας, όταν συναντηθεί με το μάθημα που γέννησε το πάθημα της εμπειρίας.
Σε λίγους μήνες έχουμε βουλευτικές εκλογές, και το Φθινόπωρο του 2023 θα κληθούμε να ψηφίσουμε για δημοτικές αρχές. Τα ψηφοδέλτια αποπνέουν είτε επανάληψη είτε φτιασίδωμα πάσης ηλικίας κουρασμένων διαδρομών. Η δημιουργική φαντασία αποστρέφει το βλέμμα της από τη ρηχότητα, και υπογράφει λευκή επιταγή στους συνήθεις κοινωνικούς της δεσμοφύλακες. Η ελπίδα εξοντώνεται από τη φαινομενική ισχύ του αναπόδραστου, και η φυγή προς τον ελπιδοφόρο άγνωστο τόπο φαντάζει ως επανάσταση νέας κοπής.
Κι όμως υπάρχει χρόνος να υποδεχτούμε το χαμόγελο, αν το τετριμμένο αποδεχθεί την ήττα του, και το καινοτόμο διαλεχθεί με την εμπειρία. Και ακόμα, αν οι αντικειμενικές δυσκολίες της καθημερινότητας αποκτήσουν τις σωστές διαστάσεις τους, προκειμένου να αφεθεί δημιουργικός χώρος στις προτάσεις που απέρριψε η ανεπάρκεια.
Μπροστά μας ο δρόμος, στο χέρι της καθεμιάς και του καθενός να συμβιβαστεί με τον ρόλο που επιβάλλουν δεξιότητες και ηλικία.
Άρθρο στο facebook
