Πώς ρίχνεις μια κυβέρνηση!
Του Τάσου Παππά.
Η άποψη ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση, την οποία πρώτος εκτόξευσε ο, και συνταγματολόγος, Ευ. Βενιζέλος με άρθρο του στο «Βήμα» για να ακολουθήσει με δύο μέρες καθυστέρηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης, υποψιάζομαι ότι το επόμενο διάστημα θα γίνει η κεντρική θέση της Νέας Δημοκρατίας και του πρώην αρχηγού του ΠΑΣΟΚ (ερήμην άραγε της σημερινής ηγεσίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης;).
Αυτοί όμως που τη θέτουν στη δημόσια συζήτηση οφείλουν να εκθέσουν και τους τρόπους με τους οποίους προτίθενται να κινηθούν για να πετύχουν την πτώση του λαομίσητου καθεστώτος. Το να ζητάς συνεχώς πρόωρες εκλογές από μια κυβέρνηση που δεν θέλει να τις κάνει δεν είναι πρόταση, είναι απλώς βαβούρα.
Μπορείς να υποχρεώσεις μια κυβέρνηση να παραιτηθεί; Μπορείς. Έχουμε και λέμε:
♦ Να καταθέσεις πρόταση μομφής και να την κερδίσεις. Ο θεσμικός δρόμος. Διατρέχεις βεβαίως τον κίνδυνο να προκαλέσεις τη συσπείρωση των αντιπάλων σου, αλλά -τι να γίνει;- στην πολιτική πρέπει να παίρνεις και ρίσκα.
♦ Να αναγκάσεις τους βουλευτές του κόμματός σου και τους αναπληρωματικούς τους να υποβάλουν τις παραιτήσεις τους και να οδηγηθεί αναγκαστικά η χώρα (αν ο αριθμός είναι μεγάλος) σε πρόωρες εκλογές. Δεν απαγορεύεται από το Σύνταγμα, αλλά δημιουργεί προηγούμενο αφού δεν έχει ξαναγίνει σ’ αυτήν την έκταση και στο μέλλον μπορεί να είσαι εσύ το θύμα της συγκεκριμένης πρακτικής.
♦ Να πείσεις μικρό αριθμό βουλευτών της συμπολίτευσης (4 αρκούν) να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση. Αν το κάνεις με επιχειρήματα δεν τρέχει τίποτε. Έχει ξαναδοκιμαστεί αυτή η μέθοδος το 2012. Αν όμως το κάνεις προσφέροντας ανταλλάγματα (χρήματα και αξιώματα) θα πρόκειται για εκτροπή -πράξη ποινικώς κολάσιμη. Καραμπινάτη αποστασία σαν κι αυτή του 1965 και σαν κι αυτή του 1993 -με λιγότερα έξοδα η τελευταία.
♦ Να κάνεις τη ζωή της κυβέρνησης αφόρητη οργανώνοντας καθημερινά διαδηλώσεις ώστε να υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την εξουσία κάτω από το βάρος της λαϊκής πίεσης. Είναι ο δρόμος της κατσαρόλας τον οποίο ακολουθούν τα μεγαλοαστικά κόμματα σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, αλλά δεν είναι στην κουλτούρα της σημερινής Ν.Δ. ούτε και του κ. Βενιζέλου, του ορκισμένου εχθρού όλων των εκδηλώσεων… πεζοδρομιακού λαικισμού.
♦ Να πείσεις τους δανειστές (κυρίως αυτούς με τους οποίους τα χνώτα σου ταιριάζουν) ότι με σένα στα πράγματα όλα θα κυλήσουν ομαλά και αυτοί με τη σειρά τους να βάλουν στην κυβέρνηση τέτοιους όρους (προαπαιτούμενα) που δεν θα είναι σε θέση να εκπληρώσει. Είναι ο βρόμικος δρόμος, αλλά αν είναι για το καλό του βαλλόμενου από τους εξτρεμιστές ευρωπαϊκού ιδεώδους ας πάει και το παλιάμπελο, δηλαδή η δημοκρατία.
Κάτι άλλο δεν μπορώ να σκεφτώ. Η φαντασία μου στέρεψε.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
