Προσοχή! Σύνδρομο Αριστερά

Του Κώστα Βαξεβάνη.

Η Αριστερά βαρύνεται με μια σειρά από σύνδρομα, τα οποία η ίδια συνήθως αναλύει ως ιστορικά αναπόφευκτα. Είναι- θεωρεί- το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του ιστορικού της ρόλου και της σκληρής και χωρίς όρους επίθεσης που εξαπολύει εναντίον της το σύστημα. Αρκετές φορές η Αριστερά αντικειμενικοποιεί το κομμάτι της ευθύνης της, παρουσιάζοντας ως αντικειμενικές δυσκολίες τα υποκειμενικά που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει. Έτσι για το ΚΚΕ για παράδειγμα, για όλα φταίει ο καπιταλισμός και ακόμη και η αντιμετώπιση όσων προκαλεί και μπορεί ενδεχομένως να υποβοηθήσουν την κατανόησή του, είναι περιττά κάτω από το αξίωμα «ο καπιταλισμός δεν καλλωπίζεται αλλά ανατρέπεται».

Η Αριστερά αρκετές φορές εγκαταλείπει τον πολιτικό της ρόλο για να χαθεί στην ιδεολογική κανιβαλιστική κριτική του ίδιου του χώρου της ή σε μια αυτοκριτική που μοιάζει περισσότερο με θρησκευτική άφεση αμαρτιών παρά με πολιτική ανάληψη ευθυνών. Παραμένει υπόλογη στο «σύνδρομο της ήττας» που την κάνει να πιστεύει πως το σύμπαν συνομωτεί για να χάσει πάντα την τελευταία στιγμή. Ή ακόμη χειρότερο στο «σύνδρομο της Τασκένδης» που την θέλει να διασπάται με Ζαχαριαδική εμμονή. Την ώρα που υποστηρίζει δηλαδή πως είναι ανώτερη μορφή πολιτικής ζωής, να επιμένει να πολλαπλασιάζεται με τον πρωτογονισμό αμοιβάδας δια της διχοτόμησης.

Πλάι στα σύνδρομα που κουβαλάει ως δεύτερη φύση της, η Αριστερά αναπτύσσει επικίνδυνα, μπροστά στην πιθανότητα της εξουσίας, το «σύνδρομο της προενοχής». Αποτάσσει δηλαδή ένα κομμάτι που την έχει καταστήσει ριζοσπαστική και ταυτόχρονα συνετή πολιτική δύναμη, με το φόβο της κατηγορίας που μπορεί να της αποδοθεί. Το σύνδρομο αυτό πάει πέρα από τον γνωστό προβληματισμό της πολιτικής και ιδεολογικής αυτολογοκρισίας που εκφράζεται ως φόβος από πολλούς. Προσωπικά πιστεύω πως η Αριστερά κινδυνεύει από τον αριστερισμό ως παιδική ασθένεια όπως θα έλεγε και ο Λένιν παρά από ο,τιδήποτε άλλο, μια που η αριστερή ρητορική παρέχει ιστορικά την δυνατότητα και να μην αμφισβητείται η αριστεροσύνη σου αλλά και να μην φαίνεται η ρηχότητα της σκέψης σου. Εν ολίγοις στην Αριστερά, είναι μεγαλύτερη κατηγορία η δεξιά απόκλιση από ό,τι η βλακεία, για λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω.

Το «σύνδρομο της προενοχής» αφαιρεί από την Αριστερά σοβαρό κομμάτι της δράσης της και του πολιτικού της λόγου, μπροστά στο φόβο ότι μπορεί να κατηγορηθεί από τον αντίπαλο από τον οποίο έτσι και αλλιώς κατηγορείται για ο,τιδήποτε κάνει. Πιο σημαντική έκφραση αυτού του συνδρόμου, θεωρώ την αποχή της Αριστεράς από την προώθηση δύο αποκαλύψεων που αφορούν το σύστημα της διαφθοράς που οδηγεί απευθείας στον πυρήνα της εξουσίας και το Σαμαρά. Η μία είναι η αποκάλυψη για τη δικογραφία Μιχελάκη και τον πιθανό χρηματισμό του και η άλλη η αποκάλυψη για το πόθεν έσχες του υπουργού Δικαιοσύνης Χαράλαμπου Αθανασίου αλλά και όσα ακόμη αφορούν τη δράση του. Η αποχή της Αριστεράς και κυρίως του Συριζα από την προώθηση όσων αποκαλύφθηκαν, σχετίζονται με την προώθηση αυτών των θεμάτων από τη Χρυσή Αυγή. Η Αριστερά δηλαδή, εγκατέλειψε δύο θέματα ουσίας που αποκαλύπτουν τη διαπλοκή αλλά και πρωτοφανείς μεθόδους παρέμβασης στη Δικαιοσύνη, μόνο και μόνο επειδή φοβήθηκε μήπως κατηγορηθεί για σύμπλευση με τη Χρυσή Αυγή.

Είναι προφανές πως πρόκειται για έναν εμπειρισμό και τακτικισμό που δεν την οδηγεί μόνο στο να γίνει Προκρούστης των ιδεών της, αλλά να δείχνει και τελικώς να γίνεται προκαταβολικά απολογητική. Με το φόβο μήπως ο Σαμαράς την κατηγορήσει ότι συμπράττει με το άκρο, επιτρέπει στην κυβέρνηση να μην απολογείται για πρωτοφανή εγκλήματα. Προσθέτει τη σιωπή της προενοχής στη σιωπή των ενόχων. Ήταν πραγματικά δραματική για μένα η εικόνα του βουλευτή του Συριζα, ο οποίος βρέθηκε στο ίδιο πάνελ με τον Μιχελάκη, αλλά δεν τόλμησε να του πει «τι είναι αυτά που λετε κύριε Μιχελάκη περί ηθικής της κυβέρνησης εσείς που κατηγορείστε για χρηματισμό με τέτοια στοιχεία;»

Η αλήθεια δεν χάνει την ουσία της επειδή η Χρυσή Αυγή επιχείρησε να την εκμεταλλευτεί. Ούτε η κοινωνία και πολύ περισσότερο η Αριστερά μπορούν να σιωπούν επειδή φωνάζουν οι φασίστες. Όποιος αποσιωπά την αλήθεια για να μην τον κατηγορήσει ο Μουρούτης ότι λέει τα ίδια με τον Κασιδιάρη, είναι έτοιμος αύριο να αναπτύξει ένα άλλο ενοχικό για να μην κατηγορηθεί για κάτι άλλο. Εν ολίγοις η Αριστερά ξαφνικά κάνει μέτρο της την πολιτική, την αισθητική  και τις ορέξεις του Βενιζέλου. Ευτυχώς είμαι σίγουρος πως δεν θέλει και να του μοιάσει.

Άρθρο στο koutipandoras.gr