Προσοχή στις παγίδες…
…που κρύβουν οι λέξεις.
Του Τάσου Παππά
———————————————————————————————————————————————————-Ποια είναι η κόκκινη γραμμή που δεν θα παραβιάσει η κυβέρνηση; Να δεχθεί νέα οριζόντια μέτρα. Ποια θεωρεί οριζόντια μέτρα; Τη μείωση μισθών, την περικοπή συντάξεων και την επιβολή φόρων. Αυτό εννοούν και όσοι από τη συμπολίτευση δηλώνουν ότι τέτοιων προδιαγραφών πολιτικές δεν πρόκειται να περάσουν από τη Βουλή.
Το ενδιαφέρον βρίσκεται στη λεξούλα «οριζόντια». Οτιδήποτε άλλο που θα έχει μεν το ίδιο δυσμενές αποτέλεσμα, αλλά θα αφορά ειδικές κατηγορίες του πληθυσμού, δεν θεωρείται οριζόντιο μέτρο. Οτιδήποτε άλλο που δεν θα έχει άμεση εφαρμογή δεν πρέπει να χαρακτηριστεί οριζόντιο μέτρο. Ετσι, η αύξηση τις τιμής του «εισιτηρίου» για εισαγωγή στα νοσοκομεία μπορεί να είναι οριζόντιο μέτρο, αφού πιάνει όλους τους πολίτες που θα χρειαστούν το σύστημα υγείας, ωστόσο, επειδή δεν πρόκειται να ασθενήσουν όλοι οι πολίτες ταυτοχρόνως, δεν συνιστά οριζόντια ρύθμιση στον παρόντα χρόνο. Μπορεί να βαφτιστεί κάπως αλλιώς. Για παράδειγμα, με τον εύηχο, γενικώς αποδεκτό και προοδευτικό στην τυπολογία του, όρο, «διαρθρωτικές αλλαγές».
Το ίδιο ισχύει και σε άλλες περιπτώσεις. Κόβουμε το εφάπαξ σ’ έναν κλάδο με το επιχείρημα ότι το Ταμείο του είναι σε δύσκολη θέση; Το λέμε «διορθωτική παρέμβαση». Περιορίζουμε τις επικουρικές συντάξεις σ’ έναν άλλο ασφαλιστικό φορέα; Το παρουσιάζουμε ως «εξυγιαντική κίνηση». Αυξάνουμε τους έμμεσους φόρους σε ορισμένα προϊόντα και υπηρεσίες; Το πλασάρουμε ως «αναγκαία κίνηση για την αύξηση των δημοσίων εσόδων». Μειώνουμε τις δημόσιες δαπάνες; Περιγράφουμε αυτή την απόφαση με το εξόχως ηρεμιστικό σκαρίφημα περί «νοικοκυρέματος».
Οι εξουσίες προφανώς δεν είναι ηλίθιες. Πάντοτε ψάχνουν να βρουν ωραίες λέξεις και φανταχτερά συνθήματα για να κρύψουν την ουσία της πολιτικής τους, όταν αυτή είναι προδήλως ταξική, όταν δηλαδή μεροληπτεί υπέρ των ισχυρών. Στην προσπάθειά τους αυτή έχουν συμπαραστάτες τους οργανικούς διανοούμενους του συστήματος που μιλούν για την ανάγκη «εξευρωπαϊσμού της ελληνικής διοίκησης» και μεγάλα μέσα ενημέρωσης που λειτουργούν ως εκλαϊκευτικός βραχίονας δύσκολων και σύνθετων εννοιών και ως εξωραϊστικός μηχανισμός αντιλαϊκών επιλογών.
Υπό τον τίτλο «μεταρρύθμιση», χωρίς το προσδιοριστικό τού περιεχομένου της επίθετο, βολεύονται τα πάντα: η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, οι απολύσεις των υπεράριθμων υπαλλήλων, η κατάργηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Υπό τον τίτλο «δημόσιο συμφέρον» –άλλη μια άχρωμη και αποϊδεολογικοποιημένη φράση– καμουφλάρονται οι πολιτικές που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, όπως όμως το αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχες δυνάμεις. Κάτω από τον πιο βαρύγδουπο και φορτισμένο τίτλο, «εθνικό συμφέρον», δικαιούται να στεγάζεται μόνον εκείνη η στρατηγική που υπηρετεί τις κυρίαρχες ελίτ. Προσοχή, λοιπόν, στις λέξεις και στις ταμπέλες. Δείχνουν αθώες, αλλά δεν είναι…
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
