Πολιτική στην ομίχλη

Του Περικλή Κοροβέση.

Κάθε εμπορικό προϊόν που έχει επιβληθεί στην αγορά έχει ένα όνομα, που το χρησιμοποιεί κατά αποκλειστικότητα. Παράγεις έναν αφρώδη οίνο; Δεν μπορείς να τον ονομάσεις σαμπάνια. Αυτή η ονομασία είναι κατοχυρωμένη από το όνομα του τόπου όπου παράγεται. Το ίδιο και για το κονιάκ. Ασχετα αν οι καταναλωτές χρησιμοποιούν τα ονόματα «σαμπάνια» ή «κονιάκ» για ομοειδή προϊόντα -που όχι σπάνια είναι καλύτερα από τα αυθεντικά-, το αρχικό προϊόν παραμένει αλώβητο.

Ουαί κι αλίμονο σε όποιον τολμήσει να χρησιμοποιήσει εμπορικά το ίδιο όνομα. Θα το πληρώσει ακριβά. Και εδώ κυριολεκτούμε. Αποσαφηνισμένοι όροι υπάρχουν σε όλες τις επιστήμες με πρωταθλητή τα μαθηματικά, απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσουν. Εκεί που οι όροι είναι ασαφείς, είναι στην πολιτική. Εξ ου και το κομφούζιο που επικρατεί σε όλους αυτούς που δεν έχουν κριτική σκέψη και αναλυτικές ικανότητες. Αυτό αφορά βέβαια και διάφορους δημοσιολογούντες που δεν είναι αναγκαστικά όργανα προπαγάνδας κάποιου κόμματος.

Κατά κανόνα την πολιτική την κόβουμε στα τρία. Δεξιά, Κέντρο, Αριστερά. Τα ονόματα αυτά τα οφείλουμε στις θέσεις των βουλευτών στο Κοινοβούλιο της Γαλλικής Επανάστασης. Δεν ήταν καθαρά ιδεολογικά ρεύματα και ούτε κόμματα με την έννοια που ξέρουμε σήμερα. Η κάθε πτέρυγα της Βουλής μπορεί να είχε έναν κοινό προσανατολισμό, αλλά υπήρχαν πολλές διαφορές, όπως υπάρχουν ακόμα και σήμερα στα κόμματα, οι οποίες εμφανίζονται μόνο σε στιγμές ρήξης και όταν σπάει η κομματική πειθαρχία που επιβάλλει την ενότητα.

Αυτό που ένωνε το Κοινοβούλιο της επαναστατημένης Γαλλίας, ήταν η αντίθεσή τους με τη μοναρχία. Δηλαδή η ουσιαστική αντίθεση δεν ήταν στους διάφορους σκληρούς ανταγωνισμούς των πολιτικών σχηματισμών, αλλά μεταξύ δημοκρατίας και μοναρχίας, όπως σήμερα είναι μεταξύ κέρδους και ανθρώπου. Και όπως πάντα, πέρα από τις οικονομικές ανισότητες, ήταν μεταξύ δεσποτισμού και ελευθερίας.

Στα καθ’ ημάς στη Βουλή έχουμε: Ν.Δ. Δεξιά, ΚΙΝ.ΑΛΛ. Κέντρο, ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά. Τα μικρότερα κόμματα της Βουλής κινούνται στα διάκενα των μεγάλων κομμάτων, χωρίς σαφή πολιτικό προσανατολισμό, με βασικό στόχο να γίνουν κυβερνητική τσόντα στο πλειοψηφούν κόμμα με αντάλλαγμα κάποιες κυβερνητικές θέσεις κατά το παράδειγμα των ΑΝ.ΕΛΛ. Μας μένουν ΚΚΕ και Χ.Α. Το ΚΚΕ δεν δέχεται τον όρο Αριστερά. Υπάρχουν μόνο κομμουνιστές και αυτοί είναι μέλη του κόμματος ή μέλη αδελφών κομμάτων. Εδώ τα πράγματα είναι καθαρά με τον ίδιο τρόπο που είναι αποσαφηνισμένο ένα θρησκευτικό δόγμα, χωρίς αιρέσεις. Αλλά δεν έχει εναλλακτική πολιτική ή δράση.

Είναι μια συνεπής και επαγγελματική αντιπολίτευση του υπάρχοντος συστήματος που δεν αποσκοπεί στην ανατροπή του. Η Χ.Α. είναι η μεγάλη ρεζέρβα του καπιταλισμού, όπως ήταν πάντα ο φασισμός και ο ναζισμός. Είναι θέμα χρόνου, κατά μια πολύ πιθανή εκδοχή, να φορέσει ένα κοστούμι α λα Βορίδη (διαπιστευμένου συνεχιστή του Παπαδόπουλου και της χούντας) με τη διαφορά πως αυτή τη φορά θα είναι ευρωπαϊκής ραφής. Ο λανθάνων φασισμός είναι κυρίαρχο ρεύμα αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, με βασικό τροφοδότη τον νεοφιλελευθερισμό. Κάποιοι άσπονδοι παλιοί αριστεροί μου φίλοι, ακόμα και καλοί συνάδελφοι από τη δική μας εφημερίδα, μου προσάπτουν πως δεν είμαι αντικειμενικός με την κυβέρνηση του Τσίπρα και αρνούμαι να τη δεχτώ ως Αριστερά έστω με λάθη και παραλείψεις. Η καλοπροαίρετη κριτική είναι καλοδεχούμενη.

Καλοπροαίρετα θα ήθελα να θέσω και εγώ τα εξής ερωτήματα: Πού διαφέρει η κύρια πολιτική της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ στα βασικά σημεία σε σχέση με Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και επεκτατισμό του Ισραήλ; Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της σχολής του Σικάγου, που εφαρμόστηκε πειραματικά από τον Πινοσέτ για να καθιερωθεί παγκοσμίως από τη Θάτσερ και τον Ρίγκαν, και που υπηρετεί πιστά ο Τσίπρας με τις ιδιωτικοποιήσεις, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση των «αρχαϊκών μορφών» που προστάτευαν την εργασία, σε τι διαφέρει από την πολιτική της Ν.Δ.; Και εδώ δεν μιλάω ούτε για το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ούτε για τις θέσεις της Θεσσαλονίκης.

Για δυο-τρία απλά πράγματα που χαρακτήρισαν αριστερές κυβερνήσεις. Διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, δημόσια δωρεάν Παιδεία για όλους και αναθεώρηση όλου του εκπαιδευτικού συστήματος στη βάση των ανθρωπιστικών κατευθύνσεων, της γνώσης και της τεχνολογίας (όχι τεχνοκρατισμός). Σύστημα Υγείας για όλους και όχι μόνο για τους προνομιούχους, το ίδιο για όλη τη χώρα και προσαρμοσμένο στις υψηλότερες ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Ακόμα εγγυημένοι μισθοί και συντάξεις, ιερά και απαραβίαστα. Και εγγυημένο κατώτερο εισόδημα για όλους όσοι το έχουν ανάγκη (αυτό έχει γίνει ήδη σε κάποιες χώρες. Στο θέμα αυτό θα επανέλθουμε). Και φυσικά έναν άλλο χειρισμό του χρέους ανάλογα με την ανάπτυξη της χώρας – έχει γίνει ήδη στη Γερμανία.

Εχει γίνει τίποτα από όλα αυτά; Και αν οι παλιοί μου φίλοι στεναχωριούνται με τον όρο που αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, «δεξιό αρχηγοκεντρικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα», είμαι πρόθυμος να συμβιβαστώ. Θα το λέω Αριστερά Νέα Δημοκρατία (ΑΝΕ). Ισως φανεί αυτό πιο καθαρά μετά τις εκλογές, στην περίπτωση που τα κόμματα-τσόντες δεν αρκούν να δώσουν πλειοψηφία, οπότε μόνο ένας μεγάλος σχηματισμός Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Και μπορεί οι εταίροι μας να γίνουν και κουμπάροι. Και να μας πουν: «Μπράβο, πάντα τέτοια». Αυτό δεν μετράει;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ