My Twitter Feed

20 Σεπτεμβρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

“Φιλική” επίσκεψη Καστανίδη -

Δευτέρα, 20 Σεπτεμβρίου, 2021

Κρίσιμη κατάσταση για 22χρονο εργάτη -

Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου, 2021

Επίσκεψη Ν. Ανδρουλάκη στο νομό -

Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου, 2021

Σοβαρές καταγγελίες για το ΓΝΚ -

Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου, 2021

Υποσχέσεις Στύλιου για αρδευτικά -

Σάββατο, 18 Σεπτεμβρίου, 2021

Ξανθός: Σπάνε τη κοινωνική συνοχή -

Σάββατο, 18 Σεπτεμβρίου, 2021

Ψηλά ο ιός, χαμηλά τα εμβόλια -

Παρασκευή, 17 Σεπτεμβρίου, 2021

Τα είπαν όλα για την Υγεία -

Πέμπτη, 16 Σεπτεμβρίου, 2021

Ποια σοσιαλδημοκρατία επανακάμπτει;

Του Τάσου Παππά.


Η σοσιαλδημοκρατία επιστρέφει; Η απάντηση σε πρώτο χρόνο είναι θετική αν κρίνουμε από το γεγονός ότι σε πολλές χώρες της Ευρώπης βρίσκονται στην εξουσία μόνα τους ή σε συνεργασία με άλλα σχήματα,τα κόμματα της Κεντροαριστεράς. Η προνομιακή περιοχή για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ήταν οι σκανδιναβικές χώρες. Και στις πέντε -με τελευταία τη Νορβηγία- η σοσιαλδημοκρατία σήμερα είναι κυρίαρχη, όχι βεβαίως με τα ποσοστά που κάποτε είχε, αλλά σίγουρα με υπολογίσιμη δύναμη που την καθιστά πρωταγωνίστρια στην πολιτική σκηνή και κεντρικό πυλώνα στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Για να έχουμε την πλήρη εικόνα πρέπει να προσθέσουμε την Ισπανία όπου κυβερνούν οι σοσιαλιστές σε συνεργασία με τους Podemos, την Πορτογαλία όπου ο σοσιαλιστής Κόστα παίρνει βοήθειες από το Μπλόκο και τους κομμουνιστές, αλλά και τη Γερμανία εφόσον οι προβλέψεις των δημοσκοπήσεων αποτυπωθούν στις κάλπες και το SPD, ύστερα από αρκετά χρόνια, τερματίσει πρώτο στις εκλογές και από φτωχός συγγενής της Χριστιανοδημοκρατίας στα σχήματα του μεγάλου συνασπισμού γίνει το κόμμα-κορμός στη νέα κυβέρνηση.

Αφήνουμε έξω: την Ιταλία γιατί η συμμετοχή της Κεντροαριστεράς στην κυβέρνηση του Μάριο Ντράγκι μάλλον δεν λειτουργεί θετικά για την ίδια αν κρίνουμε από τα χαμηλά ποσοστά που παίρνει το «Δημοκρατικό Κόμμα» (19%) και από την επιρροή που έχει η Ακρα Δεξιά (τα τρία κόμματά της -«Αδέλφια της Ιταλίας», «Λέγκα»,«Φόρτσα Ιτάλια»- αγγίζουν το 50% στα γκάλοπ). Τη Γαλλία όπου οι σοσιαλιστές -άλλοτε πανίσχυροι- ακόμη δεν έχουν καταφέρει να ορθοποδήσουν από τα απανωτά στραπάτσα που έχουν υποστεί, ενώ το κόμμα του Μακρόν είναι λίγο απ’ όλα και με αβέβαιο μέλλον. Και την Αγγλία αφού οι Εργατικοί έχουν βγει από μια βαριά εκλογική ήττα, αντιμετωπίζουν μπόλικα εσωτερικά προβλήματα και η γκρίζα ηγεσία τους στην προσπάθειά της να ελέγξει την κατάσταση εξοβελίζει τις αιρετικές φωνές και θέλει να κλείσει οριστικά τον κύκλο της αριστερόστροφης πορείας που είχε ανοίξει ο Τζέρεμι Κόρμπιν.

Το βασικό ερώτημα που προκύπτει έχει να κάνει με την ιδεολογική ταυτότητα και την πολιτική γραμμή της σημερινής σοσιαλδημοκρατίας. Θυμίζει σε κάτι τη σοσιαλδημοκρατία των αρχών του προηγούμενου αιώνα; Σε καμία περίπτωση. Τότε η σοσιαλδημοκρατία επηρεασμένη από τις εξελίξεις στη Ρωσία (ασκούσε έντονη κριτική στις επιλογές των μπολσεβίκων και προειδοποιούσε για τον κίνδυνο αυταρχικού εκφυλισμού του εγχειρήματος) είχε εγκαταλείψει τον δρόμο της επανάστασης, προκρίνοντας τα κοινοβουλευτικά μέσα και τις μεταρρυθμίσεις, μιλούσε όμως για ριζικές αλλαγές στην κοινωνική δομή και για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Ο ρεφορμισμός της είχε ριζοσπαστικά στοιχεία. Τα κόμματα της σημερινής σοσιαλδημοκρατίας έχουν εξορίσει κάθε αναφορά στον σοσιαλισμό και η συγκεκριμένη λέξη βρίσκεται μόνο στους τίτλους τους, όσα απ’ αυτά δεν έχουν μετονομαστεί για να μην προκαλούν τους φιλήσυχους νοικοκυραίους. Θυμίζει μήπως τη μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατία; Οχι.

Εκείνη η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να είχε πάρει διαζύγιο από τον μαρξισμό, ωστόσο όπου κυβέρνησε-και κυβέρνησε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες- εφάρμοσε προοδευτικές πολιτικές. Μείωσε τις ανισότητες, φορολόγησε τον μεγάλο πλούτο, έχτισε κοινωνικά δίκτυα για να καλύψει τις ανάγκες των πολιτών, αναβάθμισε τη δημόσια υγεία και τη δημόσια παιδεία, συνεργάστηκε στενά με τα συνδικάτα, έβαλε κανόνες στο εργασιακό πεδίο, περιόρισε την ισχύ των αγορών και τις αυθαιρεσίες των εργοδοτικών οργανώσεων, θεσμοθέτησε το πλαίσιο που προστάτευε τα δικαιώματα των διαφορετικών, προσέφερε άσυλο στους καταδιωκόμενους από τα δικτατορικά καθεστώτα, ενίσχυσε τους δημοκρατικούς θεσμούς και είχε καλές επιδόσεις στην οικονομική διαχείριση. Με λίγα λόγια προσπάθησε να εξανθρωπίσει τον καπιταλισμό. Σ’ ένα βαθμό τα κατάφερε. Ηταν η «χρυσή 35ετία» της. Τα κόμματα της καθοδηγούνταν από δημοφιλείς και μεγάλου βεληνεκούς ηγέτες, με υψηλό κύρος και στη διεθνή σκηνή που έπαιρναν ενοχλητικές για τις δυο υπερδυνάμεις πρωτοβουλίες την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, όπως ο Βίλι Μπραντ στη Γερμανία, ο Μπρούνο Κράισκι στην Αυστρία, ο Ούλοφ Πάλμε στη Σουηδία.

Σήμερα; Τα περισσότερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν μεταλλαχθεί. Δεν αντιστάθηκαν στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Υιοθέτησαν χωρίς αντίλογο το βασικό δόγμα του ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Οπου κυβέρνησαν μόνα τους ξήλωσαν με μεθοδικό τρόπο τις κατακτήσεις των εργαζομένων που αυτά είχαν προωθήσει την εποχή της… αθωότητάς τους. Οπου συμμετείχαν σε κυβερνήσεις συνεργασίας με τη Δεξιά συνυπέγραψαν χωρίς κανένα ενδοιασμό (μερικά πλειοδότησαν) τις πολιτικές που έπληξαν τα εισοδήματα των φτωχών και της μεσαίας τάξης, κατάργησαν σημαντικές πλευρές του κοινωνικού κράτους και επέτρεψαν στις οικονομικές ελίτ να δρουν ανεξέλεγκτα και παρασιτικά. Μερικά εξαφανίστηκαν, κάποια άλλαξαν τ’ όνομά τους, ορισμένα έκαναν αυτοκριτική. Συζήτηση όμως σε βάθος για τις αιτίες της απαξίωσής τους δεν έχει γίνει. Να πιστέψουμε ότι όσα κόμματα βρίσκονται τώρα στην κυβέρνηση, αλλά κι αυτά που θα έρθουν, έχουν μάθει από τα λάθη τους και τους χυδαίους οπορτουνισμούς τους; Θα δείξει.

Ανάγωγα

Ο κανόνας που ισχύει στη Νέα Δημοκρατία: Αν είσαι τριτοκλασάτο στέλεχος, να προσέχεις τι λες γιατί μπορεί να διαγραφείς με τυμπανοκρουσίες. Θα επιστρέψεις βεβαίως στο κόμμα όταν κάτσει ο κουρνιαχτός, αλλά μια ζημιά θα την πάθεις. Αν είσαι υπουργός ή βουλευτής, μπορείς να λες και να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Το πολύ πολύ να εισπράξεις κάποιες συστάσεις. Αν το κόμμα είναι φιλελεύθερο έχει… αρχές.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε