Πλεόνασμα κυνισμού
Του Τάσου Παππά
Άκουγα χτες το πρωί στο «Μέγκα» τον υπουργό Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και εντυπωσιάστηκα με την ακατάσχετη αισιοδοξία του. Ολα στο πεδίο των αρμοδιοτήτων του προχωρούν εξαιρετικά και θα πάνε στο μέλλον θαυμάσια. Να κάνουμε λίγη υπομονή και τα πάντα θα πάρουν τον δρόμο τους. Επιτέλους, σκέφτηκα, να και ένας υπουργός που κάνει καλά τη δουλειά του, δεν μιζεριάζει, δεν υποδύεται τον αντιστασιακό και ταυτοχρόνως προσπαθεί να τονώσει την κλονισμένη αυτοπεποίθηση του έθνους. Ούτε αυτά που λέει ο ψοφοδεής Στουρνάρας για «κόλαση μέχρι τον Ιούνιο», ούτε οι οδυρμοί Σαμαρά στη Μέρκελ για να δείξει λίγη κατανόηση, ούτε ο άσπερμος λόγος του αντιπροέδρου. Σοβαρά, σεμνά, ταπεινά, αλλά με επιθετική σιγουριά, όπως ακριβώς του έχουν συστήσει οι επικοινωνιολόγοι του, προκειμένου να χτίσει το ηγετικό προφίλ του. Κι αυτή δουλειά είναι…
Σ’ αυτό όμως που θέλω να σταθώ είναι στην αντίληψή του για το τι σημαίνει ωριμότητα στη σημερινή δύσκολη εποχή. Είπε λοιπόν ότι του έκανε τρομερή εντύπωση (θετική βεβαίως, βεβαίως) ότι οι εργαζόμενοι των ΕΛΤΑ πήγαν στο γραφείο του και του ανακοίνωσαν: «Κόψε όσους θέλεις από μας, αλλά μην πειράξεις τον οργανισμό». Και ο κύριος υπουργός, μην μπορώντας να κρύψει την ευχάριστη έκπληξη που ένιωσε, σχολίασε: «Τέτοια ωριμότητα έδειξαν οι εργαζόμενοι». Μάλιστα. Τώρα με ποιο κριτήριο η απελπισία του υποψήφιου άνεργου βαφτίζεται ωριμότητα, δεν το ξέρω. Θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Προφανώς ο κ. Χρυσοχοΐδης δεν έχει βρεθεί ποτέ στη θέση να διαλέξει οπωσδήποτε ανάμεσα στη βία της ανεργίας και στον εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς του και γι’ αυτό είναι τόσο γαλαντόμος με ανθρώπους που κινούνται στα όρια της απόγνωσης. Αν το περιστατικό έχει συμβεί έτσι όπως το περιγράφει ο υπουργός (γιατί επιβάλλεται να είμαστε δύσπιστοι με όσα ισχυρίζονται οι μαθητευόμενοι διασώστες της χώρας), τότε έχουμε να κάνουμε με την απύλωτη ωμότητα ενός πολιτικού παράγοντα, ο οποίος φαίνεται ότι έχει έναν διακαή πόθο: να περάσει με υψηλό βαθμό τις εξετάσεις της τρόικας και να γίνει αυτός ο πιο αποτελεσματικός εκτελεστής των εντολών της.
Οφείλει πάντως να γνωρίζει ότι η προσπάθειά του δεν θα είναι εύκολη. Ο συναγωνισμός είναι σκληρός. Οι ομόσταβλοί του Κυριάκος Μητσοτάκη και Αδωνις Γεωργιάδης έχουν να παρουσιάσουν περγαμηνές σ’ αυτό το άθλημα. Εχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα και επαίρονται γι’ αυτό. Και οι τρεις ως καλοί μαθητές αντλούν τα επιχειρήματά τους από την ίδια δεξαμενή σκέψης. Το κράτος είναι μεγάλο και πρέπει να μειωθεί, οι σπατάλες πρέπει να κοπούν, οι άχρηστοι υπάλληλοι πρέπει να διωχθούν, τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα δίνουν μάχες χαρακωμάτων και πρέπει να συνετιστούν. Το παιχνίδι είναι γνωστό, έχει ξαναπαιχτεί. Το κλίμα καλλιεργείται συστηματικά.
Για παράδειγμα: όποτε βλέπετε να πλημμυρίζουν τα δελτία των οκτώ με σκανδαλώδεις περιπτώσεις δημοσιοϋπαλληλικής ρεμούλας, όποτε βλέπετε τους γνωστούς κυνηγούς της διαφθοράς να ξιφουλκούν κατά του κρατικού τομέα και να εξεγείρονται επειδή για τις απολύσεις στο Δημόσιο σηκώνεται θόρυβος ενώ για τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα δεν κουνιέται φύλλο, να περιμένετε νέα επίθεση, νέο μεγάλο χτύπημα. Μπορεί αυτοί που κυβερνούν να έχουν έλλειμμα φαντασίας, έχουν όμως πλεόνασμα κυνισμού και διαθέτουν ισχυρούς διαύλους εκμαυλισμού και χειραγώγησης.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
