Πλέκουν αλληλεγγύη από παντού!
“Φτιάχνω κασκόλ για τα μικρά παιδιά που ξεβράζονται μισοπνιγμένα μέρα με τη μέρα στο νησί μου, γιατί ξέρω ότι πριν πολλά πολλά χρόνια, το ’40 που έφυγαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου για να σωθούν, αν δεν ήταν αυτοί οι άνθρωποι να τους περιθάλψουν, εγώ δεν θα γεννιόμουν ποτέ!”
Οι μαθήτριες του Β’ Γυμνασίου της Καλύμνου έπλεξαν για τους πρόσφυγες και έστειλαν το μήνυμά τους στη Θεσσαλονίκη και στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον 13χρονο Γιώργο, μαθητή του 2ου Γυμνασίου Καλύμνου. Ο μικρός Γιώργος δεν είναι όμως ο μοναδικός, καθώς 30 παιδιά του συγκεκριμένου γυμνασίου, στη μακρινή Κάλυμνο, αποφάσισαν να αποδείξουν πως η νέα γενιά της χώρας μας όχι μόνο έχει άποψη για την κοινωνία, αλλά στέκεται δίπλα στον συνάνθρωπο με οποιονδήποτε τρόπο διαθέτει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν μια πρωτοβουλία γυναικών από τη Θεσσαλονίκη, το “Πλέκουμε αλληλεγγύη”, που συγκίνησε τα παιδιά αυτά, τα οποία έχουν βαλθεί να πλέξουν όσα περισσότερα σκουφάκια, κασκόλ και γάντια μπορούν για να ζεστάνουν τους θαλασσοπνιγμένους πρόσφυγες.
Το πρώτο μήνυμα στο γκρουπ της ομάδας πλεξίματος στο facebook ήρθε πριν από μία εβδομάδα. “Μου αρέσει το παράδειγμά σας και αποφασίσαμε η ομάδα πλεξίματος του 2ου Γυμνασίου Καλύμνου να πλέξουμε κασκόλ για τους πρόσφυγες που έρχονται στο νησί μας, την Κάλυμνο. Πρόπερσι και πέρσι πλέξαμε μοντέρνα κασκόλ και καλοκαιρινές εσάρπες και πήραμε δύο λάπτοπ, προτζέκτορα και πίνακα μαρκαδόρου για τις ανάγκες του σχολείου μας. Φέτος φτιάχνουμε η κάθε μία καζάκα, αλλά όλο το σχολείο, τα κορίτσια, αποφασίσαμε στο μεγάλο διάλειμμα να φέρουμε τις βελόνες μας και να αρχίσουμε να πλέκουμε κασκόλ. Έρχονται πάρα πολλοί πρόσφυγες στο νησί μας και θέλουμε να ακολουθήσουμε την καλή σας ιδέα. Ευχηθείτε μας καλή αρχή και καλά αποτελέσματα. Ευχαριστούμε πολύ για την υπέροχη ιδέα που μας δώσατε. Με τιμή, οι μαθήτριες του 2ου Γυμνασίου Καλύμνου και η δασκάλα τους”.
Κι έτσι έγινε. Από την επόμενη κιόλας μέρα, μαθητές και μαθήτριες του συγκεκριμένου γυμνασίου κουβάλησαν στην τάξη βελόνες και νήματα κι έπιασαν δουλειά, ενώ η Μαρία Γουρλά, δημοσιογράφος της ΕΡΤ3 και Καλύμνια, επισκέφθηκε το σχολείο και μίλησε με παιδιά και δασκάλους. “Το 2ο Γυμνάσιο Ψιλιανής Καλύμνου μπορείς και να το ζωγραφίσεις με απλές γραμμές” λέει στη “ΜτΚ” η καλή συνάδελφος. “Το σχολειό βρίσκεται δίπλα στο βουνό, κτίσματα προκάτ, τεράστια αυλή, μια μπασκέτα, πέντε ελαιόδεντρα, ένας λαχανόκηπος, πολλά παιδιά, πολλές ανάγκες και δάσκαλοι που τρέχουν κι όμως προφταίνουν να τους διδάξουν πως ‘ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό’. Στην προσπάθεια των γονιών τους για επιβίωση πρέπει να μάθουν να ισορροπούν, να ξεπεράσουν το εγώ και να σταθούν δίπλα στα προβλήματα των άλλων”. “Εμείς είμαστε καλά!!! πρέπει να σταθούμε δίπλα σ’ αυτούς που κάποτε βοήθησαν τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας”, λέει μια μαθήτρια, για να συμπληρώσει η συμμαθήτριά της πως “Δε χρειαζόμαστε τα περσινά σακίδια, τα δίνουμε σ’ αυτούς που συνεχίζουν την οδύσσειά τους”. “Δεν ξέρω να πλέκω αλλά με μαθαίνει η δασκάλα μου να φτιάξω ένα σκουφί ή ένα κασκόλ με αγάπη για τα παιδιά ενός άλλου θεού”, “Πλέκω μόνο καλή. Ανάποδη θα μάθω αργότερα”, “Δε μου φτάνουν οι ώρες, αλλά αφιερώνω σ’ αυτούς το μεγάλο μου διάλειμμα του σχολείου”. Αυτά κι ακόμη περισσότερα χάρισαν οι μαθητές του Β’ γυμνασίου της Καλύμνου, δείχνοντας… πόντο πόντο πως υπάρχουν κι αυτοί οι έφηβοι, που εκτός από αγάπη για τον συνάνθρωπο, ξέρουν κι από ιστορία, αυτή των προγόνων τους.
“Κι αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Μύρη ‘Ήταν ο τόπος μου βράχος και χώματα, ήλιος και μαύρο κρασί’. Το ακριτικό νησί των σφουγγαράδων ξεχασμένο από την πολιτεία και τους πολιτικούς παραμένει φιλόξενο και αλληλέγγυο στον πόνο, γιατί τη φτώχεια και την προσφυγιά την έχει νιώσει και τη νιώθει ακόμα τώρα. Η δράση του σχολείου είναι μία από τις πολλές. Ας θεωρηθεί μια προσφορά ευγνωμοσύνης στους πρόσφυγες Σύρους όταν οι πρόγονοί τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο βοήθησαν τους προπάτορές μας Καλύμνιους όταν και αυτοί έφτασαν με βάρκες, πουλώντας τα υπάρχοντά τους, πρόσφυγες στα εδάφη τους. ‘Τότε έσωσαν πολλές καλύμνικες οικογένειες από τα δεινά του πολέμου’, όπως αναφέρει η καλύμνια συγγραφέας Φανή Καπελλά”, μοιράζεται με τη “ΜτΚ” τις σκέψεις της η κ. Γουρλά.
Και η καλύτερη απόδειξη πως όση αγάπη σκορπάς τόση και περισσότερη θα σου γυρίσει πίσω; Πως ήταν τόσο συγκινητική η πρωτοβουλία των παιδιών από την Κάλυμνο, που μέλος του “Πλέκουμε αλληλεγγύη” προσφέρθηκε να δωρίσει στο σχολείο τους έναν διαδραστικό πίνακα. Οι μαθητές, η δασκάλα τους η κ. Πάνου, αλλά και η διευθύντρια του σχολείου Χαρά Κουτσουμπού εξέφρασαν στη “ΜτΚ” τη χαρά τους, λέγοντας χαρακτηριστικά πως δεν έκαναν τίποτα παραπάνω απ’ το ανθρώπινο καθήκον τους.
ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΛΕΚΟΥΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Ποια είναι όμως η ομάδα που ένωσε τη Θεσσαλονίκη με την Κάλυμνο, την πρωτεύουσα με το Ηράκλειο και την Τρίπολη με τη Λάρισα; Το “Πλέκουμε αλληλεγγύη” ξεκίνησε μόλις πριν από τρεις εβδομάδες, όμως η ανταπόκριση είναι απρόσμενη και συνάμα συγκλονιστική, όπως λέει στη “ΜτΚ” η δημοσιογράφος Ρένα Ακριτίδου που το δημιούργησε. Όλα ξεκίνησαν όταν η ίδια έπλεξε τρία “άσχημα σκουφιά”, όπως τα χαρακτηρίζει, και τα πήρε μαζί της στην Ειδομένη, όπου ταξίδεψε για να ενισχύσει με ρούχα και τρόφιμα τους πρόσφυγες. Τα χάρισε λοιπόν σε τρία προσφυγόπουλα, και όταν είδε πως φωτίστηκαν τα ματάκια τους, άρχισε να πλέκει μανιωδώς, με τη βοήθεια βίντεο στο youtube. Ένα ρεπορτάζ της El Pais για τις Ισπανίδες που πλέκουν κουβερτάκια για τα μωρά των προσφύγων ήταν εκείνο που της έβαλε την ιδέα να δημιουργήσει την ομάδα “Πλέκουμε αλληλεγγύη”. Κι αν το διαδίκτυο συχνά πυκνά κατηγορείται για όλα τα κακά της ανθρωπότητας, στην περίπτωση της ομάδας απέδειξε τη θετική του δύναμη. Μέχρι την Παρασκευή 1.650 άνθρωποι συμμετείχαν στο γκρουπ, ενώ ακόμη και όσοι δεν κατέχουν την τέχνη βοηθούν με τον δικό τους τρόπο, συλλέγοντας δηλαδή μαλλιά και κουβάρια, κινητοποιώντας γνωστούς και φίλους και φυσικά ταξιδεύοντας στην Ειδομένη προκειμένου να τα δώσουν προσωπικά σε κάθε παιδί που παίρνει τον δρόμο προς τον Βορρά και προς μια νέα πατρίδα.
Η δράση της ομάδας όμως δεν σταματά ούτε στη Θεσσαλονίκη ούτε στο σχολείο της Καλύμνου. Από το Ηράκλειο της Κρήτης ως τις γιαγιάδες ενός ΚΑΠΗ της Τρίπολης και μέχρι τη Μαδρίτη, όπου η ανταποκρίτρια της ΕΡΤ Δώρα Μακρή πλέκει αδιάκοπα και στέλνει τα δημιουργήματά της στην Ελλάδα, εκατοντάδες μικρές και μεγαλύτερες κυρίες βρήκαν τον τρόπο να βοηθήσουν αποτελεσματικά τα προσφυγόπουλα, βάζοντας όλη τους την αγάπη και την αγωνία μέσα σε πολύχρωμα πλεκτά. Ακόμη και το “πολύχρωμα” έχει τη σημασία του. “Πολύχρωμα σαν τα παγόνια να τα κάνετε, για να τα ξεχωρίζουν οι μανούλες τους μέσα στο πλήθος” ήταν η συμβουλή μιας ηλικιωμένης προς μέλος του γκρουπ, και τη συμβουλή της ακολουθούν όλες οι γυναίκες.
Το “Πλέκουμε αλληλεγγύη” δημιουργήθηκε ακριβώς για να δέσει πολλούς ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες, ενώ λειτουργεί επικουρικά στους εκατοντάδες εθελοντές τόσο στην Ειδομένη όσο και όπου χρειάζεται (προχθές Παρασκευή αντιπροσωπεία της ομάδας περίμενε στο λιμάνι του Πειραιά τους πρόσφυγες που έφθασαν από τη Λέσβο για να τους ντύσει στα ζεστά). Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει μέλος της ομάδας, η οποία όμως δέχεται μόνο έτοιμα πλεκτά (σκούφους, γάντια, κάλτσες, κασκόλ) αλλά και νήματα ως πρώτη ύλη.
Εκτός όμως από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ιδιαίτερα συγκινητική είναι και η ανταπόκριση των επαγγελματιών. Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα, δεκάδες έμποροι με σχετικά καταστήματα πρόσφεραν νήματα αλλά και χειροποίητα είδη για τους πρόσφυγες, ενώ οι πλέκτριες της Θεσσαλονίκης έχουν βρει φιλόξενο χώρο στο καφέ “Κουμπί”, όπου συναντιούνται για να πλέξουν αλλά και να συγκεντρώσουν τα είδη τους, ώστε να γίνει η διαλογή και η ταξινόμηση πριν τα μεταφέρουν στην Ειδομένη. Μάλιστα, με την ευγενική χορηγία της Δήμητρας Κεχαγιά, τα μέλη της ομάδας που θέλουν να μάθουν να πλέκουν μπορούν να παρακολουθήσουν δωρεάν μαθήματα.
ΤΑ… ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΑ ΣΑΚΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΑΒΕΛΛΑΣ
Μία ακόμη από τις υπέροχες ιδιωτικές πρωτοβουλίες ανήκει στην Αραβέλλα Σαλονικίδου. Η δράση ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και πλέον πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Στέκι των Μεταναστών (Ερμού 23 – Θεσσαλονίκη). Η Αραβέλλα και οι Θεσσαλονικείς που συμμετέχουν ετοιμάζουν σακίδια πλάτης για κάθε ηλικία, τα οποία είναι εφοδιασμένα με όλα τα απαραίτητα για το μακρύ και δύσκολο ταξίδι. “Για αρκετό διάστημα παρακολουθούσα σιωπηλά. Ποτέ δεν είναι ευχάριστο να ακούς για πόλεμο, όμως κάτι στην υπόθεση της Συρίας μου φαινόταν ιδιαίτερα δυσοίωνο. Κάπου μέσα Αυγούστου έγιναν τα επεισόδια στην Κω, ο πυροσβεστήρας, το χαστούκι… Θυμήθηκα τη γιαγιά μου… Τις εικόνες που έχω κρατημένες στο μυαλό μου απ’ τις ιστορίες της. Τότε είδα αυτή τη φωτογραφία, της γυναίκας με τα δύο τρομαγμένα παιδιά να κρέμονται απ’ τα χέρια της. Έξω απ’ τα όρια, θυμωμένη κι αποφασισμένη στη συντριβή της. Ατρόμητη όμως. Αγέρωχη. Θύμωσα κι εγώ μαζί της, βρέθηκα εκεί στη σκόνη δίπλα της. Ένα βήμα με χωρίζει απ’ το να είμαι στη θέση της.
Σκέφτηκα τι θα χρειαζόμουν αν ήμουν εκεί; Τι θα έπρεπε να κουβαλάω για ν’ αντέξουν τα παιδιά μου; Τι θα έπρεπε να έχω μαζί μου για να χαρούν λίγο; Τα πόδια τους, τι θα γίνουν τα πόδια τους; Κι ο ήλιος; Είναι δύσκολο να είσαι γονιός στην ειρήνη. Στον πόλεμο και στην προσφυγιά, μόνο ήρωας. Έκανα μια λίστα με τα απαραίτητα. Τα αυτονόητα, τα αναγκαία, ακόμη κι αυτά που μοιάζουν περιττά. Ο σκοπός, να ελαφρύνουμε το βάρος των γονιών, να δώσουμε ένα χαμόγελο στα παιδιά. Μια ανάσα μέχρι την επόμενη βοήθεια. Μια ελπίδα…” γράφει χαρακτηριστικά, περιγράφοντας την πρωτοβουλία της η ίδια και καλεί όλους να αγοράσουν ένα μικρό σακίδιο, να το γεμίσουν με σκούφους, γάντια, αδιάβροχα, κάλτσες, μια αλλαξιά ρούχα, σύνεργα ζωγραφικής κι ένα μικρό παιχνιδάκι και να τα χαρίσουν σ’ ένα παιδί.
Η ΕΙΔΟΜΕΝΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ
Εδώ και μερικούς μήνες, ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός της Ειδομένης, το νεκρό σημείο δηλαδή μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ, έχει γίνει η στάση χιλιάδων ανθρώπων πριν τη συνέχεια του ταξιδιού τους. Γυναίκες, άντρες, παιδιά και βρέφη καταφθάνουν κατά εκατοντάδες στην Ειδομένη, όμως η εικόνα που συναντούν σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες τους κάνει να χαμογελούν. Εκατοντάδες εθελοντές, μη κυβερνητικές οργανώσεις, Ερυθρός Σταυρός και ΟΗΕ, μα κυρίως απλοί άνθρωποι που πηγαινοέρχονται από τη Θεσσαλονίκη και το Κιλκίς κουβαλώντας από μερικά πακέτα μπισκότα μέχρι αδιάβροχα και είδη υγιεινής, αλλά και μια ζεστή αγκαλιά, κάνουν τους βασανισμένους Σύρους να αισθάνονται ανακούφιση. Ανάμεσα σ’ όλους και μια παρέα φοιτητών της ομάδας Grapess, που πήγαν βοήθεια στη συνοριακή ζώνη αλλά έμειναν και για να βοηθήσουν στη διανομή του φαγητού.
Της Δήμητρας Τσαμποδήμου – Δημοσιεύτηκε στη «Μακεδονία της Κυριακής» 15 Νοεμβρίου 2015
