Πικ-νικ στο Θέατρο
Του Παναγιώτη Φλωρίδη (ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ)
——————————————————————————————————————————————————————————————————————Μια ιστορία
Ο Κέβιν Σπέισι είναι ένας διάσημος ηθοποιός.
Απ’ τους καλύτερους στον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια είναι καλλιτεχνικός Διευθυντής ενός από τα σημαντικότερα θέατρα της Αγγλίας, του ιστορικού «Ολντ Βικ».
Πέρυσι τέτοιον καιρό ο Σπέισι παρουσίασε στην Επίδαυρο μια παράσταση-σταθμό στην ιστορία του αρχαίου θεάτρου. Ο «Ριχάρδος ο Γ’» μάγεψε το κοινό και οι διοργανωτές αναγκάσθηκαν να οργανώσουν μια επί πλέον παράσταση. Το θέατρο της Επιδαύρου χρόνια είχε να ζήσει τέτοιες στιγμές.
Πριν από τη παράσταση ο Κ.Σπέισι κάλεσε όλο το θίασο στην είσοδο του ξακουστού θεάτρου. Κοιτάζοντας με δέος τον χώρο, είπε στους συνεργάτες του.
-Απόψε πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Για τους Ελληνες. Γιατί, αν αυτοί, δεν έχτιζαν αυτά, εμείς σήμερα θα ήμασταν άνεργοι!
Η προσγείωση
Το Θέατρο του Λόφου ασφαλώς δεν είναι της αξίας και της εμβέλειας αυτού της Επιδαύρου. Είναι όμως από τα καλύτερα στο είδος του σ’ όλη τη χώρα. Τόσο σε χωρητικότητα, όσο και σε υποδομές, ακουστική κλπ. Και κατά καιρούς φιλοξενεί σπουδαίες εκδηλώσεις, μουσικές και θεατρικές.
Αξίζει λοιπόν το σεβασμό όλων μας. Αξίζει να δείχνουμε όλοι μας ότι αυτός ο χώρος μας αξίζει πραγματικά και δεν μας προέκυψε τυχαία από τη «μεγαλομανία» κάποιου δημάρχου στο παρελθόν. Μας αξίζει ένας χώρος όπου και την ώρα της παράστασης, οι παρέες δεν θα συμπεριφέρονται σαν να συναντήθηκαν στο καφενείο τυχαία ύστερα από καιρό και έχουν να πουν πολλά. Μας αξίζει ένας χώρος όπου άλλες παρέες δεν θα συμπεριφέρονται σαν να κάνουν πικ-νικ! Πατατάκια, σποράκια, αναψυκτικά. Στη συναυλία του Μ. Φραγκούλη κάποιοι (κάποιες) μετέτρεψαν το χώρο σε καντίνα με σουβλάκια, λουκάνικα κλπ.
Μας αξίζει σε κάθε περίπτωση ένας χώρος, ο οποίος δεν θα μας προσβάλλει, δεν θα μας υποτιμά στα μάτια των σπουδαίων καλεσμένων μας, ερμηνευτών, ηθοποιών, σκηνοθετών και άλλων.
Το συμπέρασμα
Ολοι υποστηρίζουν ότι ο Πολιτισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία. Οπως εξελίσσεται η ιστορία μάλλον. Πρόκειται για μια βαρύγδουπη αρλούμπα χωρίς περιεχόμενο. Λόγια, των οποίων ο ήχος είναι ισχυρότερος από το περιεχόμενό τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι στο Υπουργείο Πολιτισμού κατά καιρούς θητεύουν οι πλέον γραφικοί των κομμάτων. Αντί οι Υπουργοί Πολιτισμού και Τουρισμού να είναι οι πρώτοι τη τάξει στα Υπουργικά Συμβούλια, αυτοί επιλέγονται από τα αζήτητα των «κηπουρών».
Είναι σίγουρο όμως ότι αυτή η ιστορία θα διαιωνίζεται όσο οι χρήστες, οι «πελάτες» του Πολιτισμού θα λειτουργούν χωρίς απαιτήσεις, χωρίς υψηλά στάνταρ, με χαμηλά τον πήχη.
Οπως εμείς στο ωραίο μας Θέατρο.
(Θα μπορούσε να πει κανείς “εδώ ο κόσμος καίγεται…” Σωστά. Αφού όμως δεν υπάρχει ελπίδα, τουλάχιστον ας καούμε αξιοπρεπώς).
Είναι αλήθεια οτι δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς στα όσα λέει ο κ. Παν. Φλωρίδης και με την ευκαιρία αυτή να εκφέρω και την δική μου άποψη σχετικά με τον πολιτισμό.
Η διαφορά ανάμεσα στα σημερινά οργανωμένα δυτικά κράτη-κοινωνίες και στην σημερινή Ελλάδα έγκειται κατα την γνώμη μου στο φαινόμενο της ιστορικής αντιστροφής της αποδιδόμενης αξίας προς τον πολιτισμό. Και εννοώ με απλά λόγια οτι ενώ οι αρχαίοι Ελληνες ήταν εκείνοι που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού στον δυτικό κόσμο, οι σύγχρονοι Ελληνες είμαστε αυτοί που σχεδόν τα… σβήσαμε για τον εαυτό μας. Ο πολιτισμός, ο οποίος μεταλαμπαδεύτηκε απο την Ελλάδα στους ξένους, αξιοποιήθηκε απο αυτούς σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα τα μεγαλύτερα πολιτιστικά κέντρα της υφηλίου να βρίσκονται στο Παρίσι, στη Ν.Υόρκη, στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις του δυτικού κόσμου. Εμείς πάλι θεωρήσαμε οτι ο πολιτισμός που κληρονομήσαμε είναι ένας αυτόματος πιλότος, που μας οδηγεί χωρίς κόπο και οργάνωση στην δόξα. Νομίζουμε οτι επειδή είμαστε απόγονοι των πασίγνωστων αρχαίων Ελλήνων αυτομάτως δικαιούμαστε την ίδια οικουμενική αναγνωρισιμότητα με εκείνους, αλλά χωρίς να δημιουργούμε τις πάσης φύσεως οργανωτικές υποδομές για σύγχρονα έργα παγκοσμίου φήμης. Αρεσκόμαστε οι σημερινοί Ελληνες διοικούντες και διοικούμενοι, απο την μία να περηφανευόμαστε για τα επιτεύγματα των προγόνων μας και απο την άλλη να αδυνατούμε να είμαστε συνεχιστές τους. Τι τραγική ειρωνεία αλήθεια. Και επειδή κάποιοι μπορεί να αντικρούσουν λέγοντας οτι είχαμε και έχουμε κι’ εμείς έναν Κούν, έναν Σεφέρη, έναν Ελύτη, έναν Ρίτσο, έναν Θεοδωράκη, έναν Χατζιδάκη, έναν Κακογιάννη, έναν Αγγελόπουλο και ούκ έστιν αριθμός απο άλλους πολύ σημαντικούς δημιουργούς του σύγχρονου πολιτισμού, θα τους απαντήσω οτι αυτό δεν αρκεί αν δεν έχεις καταξιωμένους και αποστασιοποιημένους απο κομματικές εξαρτήσεις ανθρώπους σ’ ένα πρώτης πρωτεραιότητας υπουργείο , με ένα τεράστιο και σύγχρονο σχέδιο και ένα κράτος που θα είναι ο μέγας αρωγός και χορηγός μιάς συνεχούς πολιτιστικής παραγωγής και προβολής, ώστε όλα αυτά που δημιουργούνται ως πολιτιστικά γεγονότα, να αποτελούν το κέντρο του ενδιαφέροντος σε όλο τον κόσμο. Και τότε, άν δηλαδή αποδείξουμε ως χώρα πως με τον όγκο και την ποιότητα του σύγχρονου παραγόμενου πολιτισμού είμαστε άξιοι συνεχιστές του πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, μπορούμε να γίνουμε το πολιτιστικό επίκεντρο της υφηλίου και ναί θα μπορούμε να μιλάμε οτι η Ελλάδα διαθέτει μιά βαριά βιομηχανία που θα προσελκύει εκατομμύρια τουριστών για να δούνε μοναδικές παραστάσεις όχι μόνον στην Επίδαυρο, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα αρχαία και σύγχρονα θέατρα, γιατί είναι ακριβώς αυτός ο ρόλος που η ιστορία έταξε στην Ελλάδα να κατέχει και άσε τους άλλους να φτιάχνουν όμορφες λαμαρίνες αυτοκινήτων και άλλων άψυχων καταναλωτικών προ’ι’όντων. Και επειδή όλα αυτά άπτονται μιάς σωστής παιδείας κυβερνώντων και κυβερνομένων, η οποία όμως στο πέρασμα του χρόνου απωλέσθει για διάφορους λόγους ή ανωτέρας βίας ιστορικών γεγονότων ή απο ιδιοπαθείς αιτίες, φτάσαμε σήμερα να πηγαίνουμε σε μία παράσταση στο ωραίο αυτό υπαίθριο θέατρό μας και αντί σεβασμού προς τον χώρο και τους καλλιτέχνες, να συμπεριφερόμαστε ως αγγέλες διαφόρων όντων, όχι πάντως ανθρώπων που έχουν συνείδηση του πού ευρίσκονται. Προσωπικά λοιπόν δεν προτίθεμαι πλέον να παρευρεθώ σε πολιτιστική εκδήλωση όπου γύρω μου στις κερκίδες να εξελίσσεται σχεδόν μονίμως ένα ιδιότυπο και κακόγουστο “θέατρο του παραλόγου”, που να αδικεί κατάφωρα τον χώρο και την κύρια παράσταση, όπως και ως “πικ-νικ” χαρακτήρισε πολύ σωστά την συμπεριφορά αυτή ο κ. Π.Φλωρίδης.