Περί μπουλντόζας
Του Θανάση Καρτερού.
Ας αφήσουμε για μια στιγμή στην άκρη τις ακρότητες και τις ανοησίες, που χαρακτηρίζουν τις ανακοινώσεις της Ν.Δ., με αντικείμενο την τραγωδία στο Μάτι.
Ας αφήσουμε και τα δήθεν έγγραφα-φωτιά, που δήθεν αποδεικνύουν ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έκανε κατεδαφίσεις αυθαιρέτων, ενώ είχε στα χέρια της τελεσίδικες αποφάσεις, και άλλες ιστορίες για αφελείς και αγρίους. Ας αφήσουμε και τους κατά Μαρινάκη Τσαουσέσκου, και τις δικές μας απαντήσεις ακόμα, σε όσα τερατώδη γράφονται και ακούγονται.
Πάμε στην πεισματάρα πραγματικότητα. Εδώ και δεκαετίες ζούμε στο βασίλειο της αυθαιρεσίας. Στην επικράτεια των αυθαιρέτων σε δάση και γιαλούς. Σε βίλες, αλλά και ελενίτ, πάνω σε δημόσιες και καταπατημένες εκτάσεις. Σε κτίσματα όπου λάχει, και όπως λάχει, από τα οποία βρίθει όχι μόνον η Αττική, αλλά και όλη η χώρα. Σε φράχτες και τοίχους πανύψηλους, που δεν αποτελούν μόνο μνημεία ασχήμιας, αλλά και υλική προετοιμασία καταστροφής, αν και όταν συνωμοτήσουν εναντίον μας οι άνεμοι, η κάψα, το κακό το ριζικό μας.
Δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Απέναντι στην οποία η πολιτική εξουσία, η Αυτοδιοίκηση, οι αρμόδιες υπηρεσίες, έχουν σταθεί ώς τώρα με δυο τρόπους. Ενθαρρύνοντας για ψηφοθηρικούς και άλλους, εντελώς υλικούς όρους το αλαλούμ. Ή προκρίνοντας τον συμβιβασμό με την αθλιότητα, εν ονόματι του πολιτικού ή και προσωπικού κόστους. Αν το δηλώσεις, μπορείς να το σώσεις, και μια, και δυο, και τρεις, και εκατόν τρεις φορές μέχρι σήμερα.
Η κυβέρνηση εμφανίζεται σήμερα αποφασισμένη να βάλει τον δάκτυλον, ή την μπουλντόζα, επί τον τύπον των αυθαιρέτων. Ωραία. Όποιος όμως πιστεύει ότι αρκεί η απόφαση για να περάσουμε στην πράξη, υποτιμά την άλλη πλευρά της ελληνικής πραγματικότητας. Το τείχος προστασίας -νομικό, δικαστικό, γραφειοκρατικό, «ανθρωπιστικό»- ανάμεσα στην μπουλντόζα και στην αυθαιρεσία. Τις αντιδράσεις που πάντα προκαλούσαν οι απόπειρες κατεδάφισης. Έτσι που, ακόμα κι αν υπήρχε κάποια πολιτική βούληση, αυτή να χάνει τη μάχη.
Οι παλιοί θα θυμούνται τον Λαλιώτη, στην προϊστορική εποχή του ογδόντα, να κηρύσσει την τελευταία γενιά αυθαιρέτων. Σήμερα η κυβέρνηση χρειάζεται όχι μόνο αποφασιστικότητα αλλά και επιμονή, υπομονή, ευελιξία, συμμάχους, για να πετύχει εκεί που όλοι απέτυχαν. Διαφορετικά, θα μείνει και η σημερινή προσπάθεια άλλο ένα επεισόδιο παντοδυναμίας της αυθαιρεσίας…
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
