My Twitter Feed

27 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Πρώτα αστυνομία, μετά σχολεία -

Τετάρτη, 27 Ιανουαρίου, 2021

Διόδια: Κατατέθηκαν ασφαλιστικά -

Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2021

Αύξηση κρουσμάτων – 5 σε Κιλκίς -

Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2021

Συνεχίζουμε να πηγαίνουμε καλά -

Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2021

Kαταγγελία απολύσεων σε ALUMIL -

Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2021

“Το Κιλκίς, χαβούζα της χώρας”! -

Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2021

Αναφορά Φραγγίδη για Εσπερινό -

Δευτέρα, 25 Ιανουαρίου, 2021

Κοινές ασκήσεις Ελλάδας – ΗΠΑ -

Κυριακή, 24 Ιανουαρίου, 2021

Περί αυτοκριτικής

Του Τάσου Παππά.


Με αφορμή την αναφορά του Στέλιου Ράμφου στο συνέδριο της Ν.Δ. στην ανάγκη αυτοκριτικής των πολιτικών και των κομμάτων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απαντώντας υπογράμμισε: «Η Ν.Δ. αντέχει την αυτοκριτική κι αυτό κάνει. Ωστόσο, κάνοντας παράλληλα και την αξιολόγηση της προσφοράς μας, δεν έχουμε αμφιβολία ότι στις μεγάλες μας κεντρικές επιλογές ήμασταν πάντα στη σωστή μεριά της Ιστορίας.

Αναρωτιέμαι όμως αν την επιλογή της ειλικρινούς αυτοκριτικής την έχει ή μπορεί να την έχει το σημερινό κόμμα που μας κυβερνά. Μάλλον δεν αντέχουν το βάρος της αυτοκριτικής. Διότι η αυτοκριτική θα τους οδηγούσε με μαθηματική βεβαιότητα στη μόνη επιλογή τους, που θα ήταν η άμεση αποχώρηση από την εξουσία».

Την επόμενη μέρα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επανήλθε: «Λαϊκισμός, κρατισμός, πελατειακό κράτος, αναξιοκρατία, οικογενειοκρατία, ασθενείς θεσμοί, παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, κίτρινος Τύπος, διαφθορά. Αυτές είναι μερικές από τις παθολογίες της Μεταπολίτευσης για τις οποίες φέρουν ευθύνη όλα τα πολιτικά κόμματα και δεν εξαιρώ το δικό μας».

Πάλι καλά που δεν εξαίρεσε τη Ν.Δ. ο κ. Μητσοτάκης. Ωστόσο, το τσουβάλιασμα βολεύει. Είναι κάτι σαν τη συλλογική ενοχή. Ολοι μαζί κάναμε τα εγκλήματα. Η διάχυση των ευθυνών καλύπτει τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς. Αν είμαστε όλοι το ίδιο ένοχοι, δεν υπάρχει κανένας πραγματικός ένοχος.

Το κόμμα του όμως κυβέρνησε τον τόπο για πολλά χρόνια κι αυτά τα παθολογικά φαινόμενα συνδέονται με την άσκηση της εξουσίας. Για τον κρατισμό, το πελατειακό κράτος, τους ασθενείς θεσμούς, τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, τη διαφθορά στην κορυφή δεν μπορεί να ευθύνονται τα κόμματα που δεν διαχειρίστηκαν τις δημόσιες υποθέσεις.

Αυτοκριτική, πάντως, οργανωμένη και συστηματική δεν έκανε ποτέ η Ν.Δ., όπως και το ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα ισχυρίζονται πως ήταν πάντα στη σωστή μεριά της Ιστορίας και βεβαίως ούτε το ένα ούτε το άλλο έφτασαν στο σημείο να σκεφτούν την αποχώρησή τους από την εξουσία. Το αντίθετο. Εδιναν μάχες χαρακωμάτων προκειμένου να παραμείνουν πάση θυσία στα πράγματα.

Τα κόμματα εξουσίας δεν τα πάνε καθόλου καλά με την αυτοκριτική. Σε ελάχιστες περιπτώσεις οι ηγεσίες τους αναγνώρισαν σφάλματα ή παραλείψεις. Αυτές έκαναν τις ενδεδειγμένες κινήσεις αλλά πότε ο λαός που δεν καταλάβαινε, πότε ένας αστάθμητος παράγοντας, πότε η μεταβολή των συνθηκών, πότε οι συνωμοσίες των αντιπάλων δεν επέτρεψαν να υλοποιηθούν τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ποτέ δεν παραδέχτηκε δημοσίως αστοχίες. Κάποιες φράσεις του με άρωμα αυτοκριτικής ειπώθηκαν (αν όντως ειπώθηκαν) σε κλειστούς κύκλους, μάλλον για να ενταχθούν αργότερα στα αγιογραφικά αφηγήματα. Ο Α. Παπανδρέου είχε μόνο δύο τέτοιες στιγμές.

Η μία ήταν για το Κυπριακό που το είχε βάλει στο ράφι (είπε τότε το περίφημο mea culpa) και η άλλη όταν ανέλαβε από το βήμα της Βουλής την πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο Κοσκωτά, στάση πάντως που δεν απέτρεψε την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο, προφανώς γιατί οι κατήγοροί του ήθελαν να τους δώσει κάτι παραπάνω.

Και ο Κώστας Σημίτης δεν έχει καλές σχέσεις με την αυτοκριτική. Αν και δυσφορούσε με τη φρενίτιδα που επικρατούσε την εποχή του Χρηματιστηρίου δεν προέβη σε καμιά δήλωση προειδοποίησης για τους κινδύνους. Αν και δεν ήταν οπαδός της «νέας Μεγάλης Ιδέας» (Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004) επειδή φοβόταν τις παρενέργειες που θα προκαλούνταν σε βάθος χρόνου στην οικονομία, δεν θέλησε να πάει κόντρα στο κλίμα παράφορου ενθουσιασμού που υπήρχε στη χώρα. Ακόμη και στα βιβλία που έγραψε μετά την αποστράτευσή του δυσκολεύεσαι να βρεις σημεία αυτοκριτικής.

Στο άλλο άκρο βρίσκεται η Αριστερά. Αν και σε διαρκή επαναστατική ετοιμότητα, έχει πλούσια παράδοση στη λαθολογία και στο ταπεινωτικό αυτομαστίγωμα. Ισως γιατί οι ήττες της είναι περισσότερες από τις επιτυχίες της. Ηττες που ήρθαν σε κρίσιμες στιγμές της πολυτάραχης διαδρομής της. Ηταν ή δεν ήταν λάθος οι Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας; Ηταν ή δεν ήταν λάθος ο Δεκέμβρης του ’44; Ηταν ή δεν ήταν λάθος η Βάρκιζα;

Ηταν ή δεν ήταν λάθος η αποχή στις εκλογές του 1946; Ηταν ή δεν ήταν λάθος το δεύτερο αντάρτικο; Αλλοτε ήταν, άλλοτε δεν ήταν. Αλλοτε ήταν απεγνωσμένοι αυτοσχεδιασμοί, άλλοτε οδυνηρές αυταπάτες, άλλοτε ηρωικές πράξεις, άλλοτε εσκεμμένες ενέργειες ύποπτων ηγεσιών. Οποτε άλλαζαν οι συσχετισμοί στο εσωτερικό του ΚΚΕ, άλλαζε και η θέση για τα επίμαχα ζητήματα.

  • Ο πομπώδης εξωραϊσμός των πεπραγμένων και η απουσία αυτοκριτικής δείχνουν αλαζονεία και προκαλούν την κοινωνία. Η ακατάσχετη λαθολογία εκτός από οίκτο παράγει και ισχυρές αμφιβολίες για την επάρκεια και τις ικανότητες του φέροντος οργανισμού. Και από τις δύο αντιλήψεις απουσιάζει το μέτρο. Οι πολίτες δεν εκτιμούν ούτε τους δήθεν αλάνθαστους ηγέτες ούτε όμως κι αυτούς που κάνουν συνεχώς χαρακίρι και ζητούν συγγνώμη για τις άσκεφτες επιλογές τους. Οι πρώτοι είναι βοερά κάλπικοι. Τους δεύτερους δεν μπορεί να τους εμπιστευτεί.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε