Παίζοντας μπάλα για το…
…αυτόγραφο της χαράς.
Του Απόστολου Λυκεσά.
Πριν δυό μέρες έκανε τον γύρο του διαδικτύου ένα βίντεο στο οποίο ο ποδοσφαιριστής Κριστιάν Ρονάλντο ενδύεται τον ρόλο αστέγου* σε πλατεία της Μαδρίτης και, κάνοντας κόλπα με την μπάλα, καλεί τους περαστικούς να παίξουν μαζί του αλλά, φευ, η πλειοψηφία τους αδιαφορεί.
Υπάρχουν μια σειρά ενδιαφέροντα στοιχεία σε τούτο το στημένο περιστατικό και την καταγραφή του, τα οποία αξίζει να επισημανθούν, επειδή είναι χαρακτηριστικά του τρόπου που η δημοσιογραφία των ημερών μας αντιμετωπίζει τα γεγονότα. Διότι το συνοδευτικό κείμενο που ανέβηκε σε όλες τις ιστοσελίδες, ο τρόπος παρουσίασής του σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα ακόμη και οι αναφορές που έγιναν στις εφημερίδες είναι τόσο όμοιες που καταδεικνύει ότι ελάχιστοι μπήκαν έστω στον μικρότερο κόπο να ξαναγράψουν το αρχικό κείμενο.
Το βίντεο είναι φανερό με μια πρώτη ματιά ότι γυρίστηκε χειμώνα. Δόθηκε στη δημοσιότητα όμως καλοκαιριάτικα. Ποιός ο λόγος; Το σκυλάκι που συνοδεύει τον επιμελημένα ξεμαλλιάρη «άστεγο» μπαλαδόρο, είναι ράτσας Γιορκσάιρ Τεριέ και είναι λουσμένο, περιποιημένο, του κουτιού που λένε, συνθήκη η οποία προκαλεί κάποιου είδους ξένισμα. Με δεδομένο ότι τα πλάνα που δημοσιοποιούνται είναι διάρκειας σχεδόν πέντε λεπτών, αν πιστέψουμε τους παραγωγούς του, αποτελούν μέρος γυρισμάτων σχεδόν μίας ώρας στην διάρκεια της οποίας δεν ξέρουμε τι άλλο συνέβη, πριν αποφασιστεί στο μοντάζ τι «άξιζε» να δούμε.
Στο κείμενο που συνοδεύει το βίντεο, επισημαίνεται, για να το δούμε και να το εμπεδώσουμε όλοι ότι, κυρίως οι περαστικές κοπέλες που αδιαφόρησαν, «έχασαν» την ευκαιρία να τα πουν από κοντά με τον διάσημο μπαλαδόρο -και εραστή;- ενώ, μόνο η αθωότητα ενός παιδιού ανταμείφθηκε για την ανοιχτόκαρδη συμμετοχή του στο παιχνίδι του «αστέγου» με μια υπογραφή στην μπάλα από τον διάσημο στράικερ. Όλα τα στοιχεία δηλαδή που αναπαράγει η διαφημιστική μηχανή του πλανήτη για να διαφημίζει αναψυκτικά, τηλέφωνα, αυτοκίνητα, και πάει λέγοντας βρίσκονται και στο βίντεο και στο κείμενο.
Στο τέλος ο «αρχάγγελος» του ποδοσφαίρου αποκαλύπτεται στο κοινό που τρέχει να του μιλήσει, να τον ακουμπήσει, να του ζητήσει αυτόγραφο, να δει το είδωλό του από κοντά αλλά η ευκαιρία χάθηκε, διότι ο σταρ έχει αναληφθεί στους ουρανούς του, και αν θες τώρα να τον δεις έστω από απόσταση θα πρέπει να πληρώσεις το εισιτήριο στο Μπερναμπέου ή να περιμένεις στην τηλεόρασή σου την διαφήμιση για την πιτυρίδα.
Ωστόσο, στο ίδιο βίντεο φαίνεται καθαρά ότι δεν σταμάτησε μόνο το παιδί για να παίξει με τον Ρονάλντο. Σταματά, επιπλέον, ένας νεαρός ακόμη ο οποίος μάλιστα δίνει αφορμή στον «μάγο» να δείξει τις ικανότητες του στις ντρίπλες, ένας ηλικιωμένος που ανταλάσσει μπαλιά και του χαμογελάει, αλλά και ένας αφρικανός μετανάστης, ο οποίος μάλιστα κρατά στα χέρια του μια ρέπλικα μοτοσυκλέτας και έναν αφρικανικό μικρό τύμπανο σαν αυτά τα αντικείμενα που και στην Ελλάδα οι μετανάστες πουλάνε για να βγάλουν μεροκάματο.
Παρά ταύτα, καμιά επισήμανση δεν γίνεται στα πρόσωπα αυτά, παρότι είναι σαφέστατο, ότι οι άνθρωποι αυτοί και σταμάτησαν και έπαιξαν με τον «άστεγο». Πάει να πει ότι, μεταξύ του βίντεο και του συνοδευτικού κειμένου υπάρχει χάος και οι λέξεις, τελικά, δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να κατευθύνουν το βλέμμα και την σκέψη των θεατών στο νόημα που ήθελαν ήδη να αναδείξουν με την στημένη εικόνα. Κι ακόμη: τα παιδιά είναι αθώα, οι κοπέλες φοβούνται τους αστέγους. Η κοινωνία, δηλαδή, δίνει σημασία σε αυτό που φαίνεται και όχι σε αυτό που Είναι. Συμπεράσματα που θα άκουγες εύκολα σε όλους τους καφενέδες όλων των πόλεων και χωριών του κόσμου και τα οποία βρίσκουν άλλη μια «επιβεβαίωση», επικυρώνονται, όχι από το βίντεο αλλά από όσα μας εξηγούν πως το φιλμάκι «δείχνει».
Αν θα άξιζε πάντως κάτι να επισημανθεί, να τονιστεί και να αναδειχθεί, αυτό θα ήταν η άσκεφτη, δυστυχώς, περιφρόνηση μας στον ελεύθερο χρόνο και η επιβεβλημένη ανιδιοτέλεια που ορίζει αυτό που λέμε παιχνίδι. Ένα παιχνίδι στο οποίο συμμετέχεις για να χαρείς εσύ και οι άλλοι και όχι ένα παιχνίδι επάγγελμα, στο οποίο πληρώνονται οι παίκτες και, οι θεατές, πρέπει να πληρώνουν τόσο στα γήπεδα όσο και στις πλατείες. Υπάρχει ένας άλλος χρόνος πέρα από αυτόν που ορίζουν οι υποχρεώσεις μας, ελάχιστος πια σήμερα, πέρα από το άγχος του στρατώνα στον οποίο ζούμε, μια ρωγμούλα τόση δα, στην οποία χωράει το παιχνίδι ως μέσο για την ευδαιμονία, την οποία ψάχνουμε σε κατευθυντήρια κείμενα ζωής που μας έχουν δώσει άλλοι.
Οπότε μοιάζουμε στη ζωή με τουρίστες, που όταν επιστρέφουν στην πατρίδα τους από την Ρόδο για παράδειγμα, λένε μεν ότι πήγαν στην Ρόδο αλλά, στην πραγματικότητα, δεν είδαν τίποτα στο νησί πέρα από το ξενοδοχείο όπου ήταν μαντρωμένοι και τα προεπιλεγμένα σημεία που οι τουριστικοί πράκτορες τους πήγαν. Αν για παράδειγμα είναι Ολλανδοί, ενδέχεται να μην συναντήσουν ούτε καν έναν μόνιμο κάτοικο του νησιού. Κι είναι αυτές οι διακοπές, λες και συμμετέχουν οι άνθρωποι σαν κομπάρσοι στο βίντεο της ζωής τους, την οποία ζουν ξανά και ξανά σύμφωνα με τις οδηγίες που δίνει το σενάριο που έχει γραφτεί για αυτούς.
Οπότε, καταλήγω, φεύγοντας για διακοπές, με μια προτροπή για να την ακούσω καθώς την απευθύνω πρώτος εγώ: ας πάμε εκεί που θέλουμε κι όχι εκεί που θέλουν να νας στείλουν, ας μην μαιμουδίσουμε συμπεριφορές «διασκέδασης» και «ξεκούρασης», κι αν πράγματι τα καταφέρουμε θα το καταλάβουμε στο τέλος, καθώς θα παίρνουμε στο τέλος του παιχνιδιού το πολύτιμο αυτόγραφο της χαράς πάνω στην μπάλα της ζωής μας.
Επιστροφή τον Σεπτέμβριο.
*Δεν γνωρίζω σε πόσους είναι γνωστό ότι οι άστεγοι παίζουν μπάλα και μάλιστα ακόμη και με όρους παγκόμιου πρωταθλήματος στο οποίο συμμετέχουν 64 ομάδες από 49 χώρες . Υπάρχει μάλιστα και εγχώρια εθνική αστέγων η οποία έχει πολύ καλές επιδόσεις στην πραγματική απόλαυση του παιχνιδιού. Οργανώνονται γύρω από το εξαιρετικό περιοδικό δρόμου «Σχεδία» το οποίο μπορεί να βρει κανείς εύκολα στις διασταυρώσεις του κέντρου των μεγάλων πόλεων να πωλείται από τους ανθρώπους με τα κόκκινα γιλέκα. Αν τους ρωτούσαν οι παραγωγοί του βίντεο με τον Ρονάλντο θα είχαν πολλά να μάθουν και για τον πραγματικό αποκλεισμό και για την χαρά του ποδοσφαίρου.
Άρθρο στο alterthess.gr
