Πέμπτη Φάλαγγα
Του Νίκου Μπογιόπουλου.
Παραδοχή 1η: Αν οι προκλήσεις της Τουρκίας πάρουν «θερμά» χαρακτηριστικά κανένα… συμμαχικό «ιππικό» δεν θα έρθει προς υπεράσπιση της Ελλάδας. Ο,τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε θα το αντιμετωπίσουμε μόνοι μας.
Παραδοχή 2η: Το ΝΑΤΟ είναι μηχανισμός που στο εσωτερικό του – όπως βροντωδώς είδαμε στη σύνοδο του Λονδίνου – δεν βασιλεύει η «ενότητα», αλλά οι αντιθέσεις, ο ανταγωνισμός, οι συγκρούσεις μεταξύ των μελών του.
Παραδοχή 3η: Το ΝΑΤΟ είναι ο οργανισμός με τον γνωστό προδοτικό ρόλο στην Κύπρο το 1974, τον γνωστό ρόλο στα Ιμια το 1996, τον γνωστό ρόλο ως εγγυητής και υποβολέας των «νόμιμων και ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο (ΝΑΤΟική συμφωνία της Μαδρίτης – 1997), τον γνωστό «ουδέτερο» ρόλο απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας και την αμφισβήτηση από μέρους της των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας (από το casus belli μέχρι τις επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας στα χωρικά ύδατα της Κύπρου και την ελληνική ΑΟΖ).
Συνεπώς:
α) Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του ευρωατλαντισμού, όταν σαν αντίδοτο στην τουρκική επιθετικότητα εμφανίζουν την καταφυγή στην πλασματική «ενότητα» και την ανύπαρκτη «αλληλεγγύη» του ΝΑΤΟ, είτε αυταπατώνται είτε εξαπατούν ανοικτά τον ελληνικό λαό,
β) η κατάρρευση της λογικής η Ελλάδα να είναι το «καλό παιδί» των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ για να προστατεύσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, είναι παταγώδης,
γ) η μόνη ενότητα – ασπίδα για τον τόπο μας είναι η ενότητα του ελληνικού λαού σε ένα εσωτερικό αρραγές μέτωπο.
Αυτό, όμως, προϋποθέτει απαλλαγή από τον εναγκαλισμό με την «πέμπτη φάλαγγα» του ΝΑΤΟ και απαιτεί μια εναλλακτική πολιτική που θα απευθύνεται προς όλους (κράτη, οργανισμούς και λαϊκά κινήματα). Την πολιτική που δεν επιτρέπει ναρκοθέτησή της από «φίλους» και «εταίρους», προτάσσει ως κλάδο ελαίας το αμοιβαίο όφελος και δεν αποδέχεται να ερμηνεύεται κατά το δοκούν ένα απαραβίαστο σύνορο: το Διεθνές Δίκαιο.
Άρθρο στη Real News
