Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ανάγκη κι η ιστορία
Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου.
Δεν υπάρχει ποίημα και τραγούδι που να ταιριάζει περισσότερο στην εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από ένα μικρό κόμμα του 3% σε αυτό που είναι σήμερα, από τη Ρόζα του Άλκη Αλκαίου που μελοποίησε εξαιρετικά ο αείμνηστος Θάνος Μικρούτσικος και τραγούδησε με τη γνήσια λαϊκή φωνή του ο Δημήτρης Μητροπάνος.
Η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ συμπυκνώνεται στο στίχο:
«Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία…»
Γιατί στη ζωή και κατά συνέπεια και στην πολιτική, «το αγώγι ξυπνά τον αγωγιάτη». Η εκάστοτε συγκυρία δηλαδή, με τις συνθήκες που διαμορφώνει και με τις κοινωνικές ανάγκες που δημιουργεί, είναι που δείχνουν τον δρόμο και
που καθοδηγούν τις ιστορικές εξελίξεις.
Η πολιτική δεν υπάρχει ερήμην της συγκυρίας, ούτε αναπτύσσεται σε κενό κοινωνικών αναγκών.
Η πολιτική διαμορφώνει τη συγκυρία, αλλά και διαμορφώνεται από τις κοινωνικές ανάγκες.
Οι συνθήκες αλλάζουν, όπως αλλάζουμε κι εμείς.
Άλλες ήταν οι συνθήκες και οι κοινωνικές ανάγκες της μεταπολιτευτικής συγκυρίας που καθοδήγησαν την πολιτική αλλαγή που έφερε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981, άλλες οι συνθήκες και οι ανάγκες που καθοδήγησαν την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, εν μέσω οικονομικής κρίσης και νεοφιλελεύθερων μνημονίων με κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, μια κυβέρνηση μνημονιακότερη των ίδιων των μνημονίων και άλλες βεβαίως είναι οι συνθήκες και οι ανάγκες σήμερα, μετά την τραυματική εμπειρία της λιτότητας, μετά την έξοδο από τα μνημόνια και μετά τις αλλεπάλληλες κρίσεις με κυβέρνηση της πιο σκληρής Νεοφιλελεύθερης Δεξιάς που γνώρισε ο τόπος μας.
Σήμερα, η κοινωνική ανάγκη στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει να ανταποκριθεί είναι η ανάγκη μιας πολιτικής αλλαγής σε προοδευτική κατεύθυνση, η ανάγκη μιας απαλλαγής από την οικονομικά νεοφιλελεύθερη, κοινωνικά οπισθοδρομική και πολιτικά αυταρχική επέλαση της Δεξιάς του Μητσοτάκη που εκπροσωπεί και στηρίζεται στον μεγάλο πολιτικό αντίπαλο της Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων.
Στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα μιας μικρής ολιγαρχίας του πλούτου.
Ο πολιτικός αντίπαλος της κοινωνίας και άρα και των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων που την εκπροσωπούν και την εκφράζουν σήμερα είναι ο ίδιος που προκαλεί τη βαρβαρότητα στην οποία αναφέρθηκε ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Αλέξης Τσίπρας στην εισαγωγική του ομιλία.
Η βαρβαρότητα έχει ονοματεπώνυμο. Το ονοματεπώνυμο της Νεοφιλελεύθερης Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη.
Σήμερα τίποτε δεν είναι το ίδιο και τίποτε δεν είναι όπως παλιά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας το 2015 περισσότερο σαν ένα κίνημα διαμαρτυρίας στην υποτέλεια των μνημονίων και στη λιτότητα του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και σαν μια δύναμη αμφισβήτησης απέναντι σε μια κυβέρνηση που υποστήριζε ότι «αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει». Μια κυβέρνηση που… κατά σύμπτωση απαρτίζονταν από τους υπεύθυνους για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και για την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ανταποκρινόμενος στην ανάγκη εκείνης της εποχής και παρά τα δεσμά των δανειστών, κατάφερε να εκπληρώσει τις νεοφιλελεύθερες υποχρεώσεις της Ελλάδας και να επιτύχει το μεγάλο στόχο της εξόδου από τα μνημόνια.
Αλλάξαμε την Ελλάδα και πληρώσαμε το τίμημα. Και ως σφοδρή αντίδραση από το σύνολο του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, που έκτισε ένα απροσπέλαστο τείχος ενός αντί ΣΥΡΙΖΑ επικοινωνιακού και πολιτικού μετώπου, αλλά και ως έκφραση δυσαρέσκειας από την εξουθενωμένη κοινωνία που χρέωσε στον ΣΥΡΙΖΑ τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των μνημονίων, τις οποίες εφάρμοσε αναγκαστικά, χωρίς να τις πιστεύει, για να βγάλει την Ελλάδα από τη μέγγενη των δανειστών.
Κι όταν το καταφέρε, το εγχώριο κατεστημένο πήρε την εκδίκησή του. Οι ένοχοι για τη δημοσιονομική εκτροπή και οι υπεύθυνοι για τα μνημόνια, φόρεσαν την προβιά του αρχάγγελου και τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, επανήλθαν στην κυβέρνηση με τη μορφή της πιο σκληρής Νεοφιλελεύθερης Δεξιάς.
Στην αρχή φαίνονταν άτρωτοι. Σήμερα όμως, σχεδόν 3 χρόνια μετά, οι μάσκες έπεσαν.
Η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, η κατάρρευση των μύθων του επιτελικού κράτους και της αριστείας, η απόλυτη συμπαράταξή τους με την ολιγαρχία του πλούτου και η διαρκής εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων των οικονομικών ελίτ και των ενεργειακών καρτέλ, που βύθισε την ελληνική κοινωνία στην ακρίβεια και τη φτώχεια και η συστηματική υπονόμευση των πυλώνων της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, του πλουραλισμού και της ελευθεροτυπίας, έδειξαν το πιο σκληρό πρόσωπο μιας αντικοινωνικής νεοφιλελεύθερης Δεξιάς.
Σήμερα που οι μάσκες έπεσαν, καταρρέουν κάτω από το βάρος της αποκάλυψης της πολιτικής τους.
Τα πραγματικά ερωτήματα της συγκυρίας τα διαμορφώνει λοιπόν σήμερα η πολιτική αντίθεση με μια Νεοφιλελεύθερη Δεξιά που εκπροσωπώντας την οικονομική ολιγαρχία, εκπροσωπεί τον μεγάλο ταξικό, ιδεολογικό και πολιτικό αντίπαλο της κοινωνίας.
Και τις απαντήσεις τις δίνει η κοινωνική δυσαρέσκεια που εκφράζεται σήμερα από την πλειοψηφία των πολιτών, για μια κυβέρνηση που δεν συναντά τις ανάγκες τους, αλλά αντίθετα, προκαλεί και σκορπά βαρβαρότητα.
Η κατεύθυνση της αλλαγής που η χώρα χρειάζεται καθορίζει, εν πολλοίς, και την πολιτική φυσιογνωμία εκείνων που θα την επιδιώξουν.
Η πολιτική φυσιογνωμία λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ως δύναμης ανατροπής ενός παλαιοκομματικού και ακραία δεξιού, αυταρχικού, οπισθοδρομικού, κοινωνικά άδικου και οικονομικά νεοφιλελεύθερου κατεστημένου, δεν μπορεί παρά να είναι αριστερή και προοδευτική.
Με την έννοια της προσήλωσης στις αρχές της δημοκρατίας, της ισονομίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της κοινωνικής ευαισθησίας, της «πράσινης» μετάβασης και της βιώσιμης ανάπτυξης, που αποτελούν απαράβατες αρχές της Αριστεράς και της προοδευτικής πολιτικής σκέψης.
Αλλά κι ακόμη, η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ δεν μπορεί παρά να είναι αριστερή και προοδευτική, με την έννοια της εφαρμογής μιας αριστερής πολιτικής που εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, τον δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών της Υγείας, της Παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης, του Περιβάλλοντος και των κοινών αγαθών, αλλά και την παραγωγική ανασυγκρότηση που χρειάζεται μια χώρα που πλέον δεν παράγει τίποτε και τις εργασιακές ανάγκες των εργαζομένων και τα συμφέροντα όλων εκείνων των μη προνομιούχων, που ο πρωθυπουργός με κυνική αναλγησία αποκάλεσε «εξαρτημένους από το μισθό τους».
Άλλωστε ο κ. Μητσοτάκης προχτές που μίλησε για ανέργους χωρίς δεξιότητες, απλώς δεν τόλμησε να πει τη μεγάλη αλήθεια. Που είναι ότι οι άνεργοι είναι άνεργοι όχι επειδή δεν έχουν δεξιότητες, αλλά επειδή δεν είναι Δεξιοί.
Η ανατροπή μιας κυβέρνησης που υποστηρίζεται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και που δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να αποδυναμώσει τους πυλώνες της δημοκρατίας, να αγνοήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και να λειτουργήσει υπέρ συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων, δεν θα συμβεί αν δεν υπάρξει η συνέργεια μιας ευρύτερης πολιτικής συμμαχίας προοδευτικών δυνάμεων που με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ θα συμφωνήσουν για το σχέδιο και τους όρους της μεγάλης πολιτικής αλλαγής.
Αυτό που περιμένει και ζητά σήμερα η ταλαιπωρημένη, απαξιωμένη και καθημαγμένη ελληνική κοινωνία από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ είναι, χωρίς να αλλάξει την αριστερή ιδεολογική και προοδευτική πολιτική του ταυτότητα, να μετατραπεί σε δύναμη κυβερνητικής ανατροπής και πολιτικής αλλαγής για τη χώρα.
Αυτό είναι σήμερα το μεγάλο στοίχημα και σε αυτό καλεί η ιστορία τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να ανταποκριθεί και να απαντήσει.
Άρθρο στο tvxs.gr
