Ο πειρασμός του τυχοδιωκτισμού

Του Τάσου Παππά.

Σε πολλούς δεν άρεσε η συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας και για την ουσία της και για τις συνέπειες που προβλέπουν πως θα έχει. Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εμφανίστηκαν προβληματισμένες, περιορίστηκαν σε άχρωμες προσεγγίσεις, κάποιες εξέφρασαν τη δυσφορία τους μέσω διαρροών σε διεθνή μέσα ενημέρωσης. Αρκετοί οι λόγοι. Δεν θέλουν να τα χαλάσουν με την Τουρκία γιατί είναι μεγάλη αγορά, έχουν μαζί της εκτεταμένες εμπορικές σχέσεις, φοβούνται τους εκβιασμούς του Ερντογάν στο προσφυγικό-μεταναστευτικό και δεν βλέπουν με καλό μάτι τις προσπάθειες του Μακρόν να προωθήσει την ιδέα του περί χάραξης αυτόνομης στρατηγικής στον στρατιωτικό τομέα γιατί θα πλήξει το ΝΑΤΟ (εγκεφαλικά νεκρό, κατά την εκτίμηση του Γάλλου πρόεδρου) και θα βάλει τη Γαλλία σε δεσπόζουσα θέση στην Ευρώπη.

Δεν άρεσε σε μερίδα του εγχώριου πολιτικού συστήματος λόγω των ποσών που θα δαπανηθούν, τα οποία θα τροφοδοτήσουν το δημόσιο χρέος και θα αιχμαλωτίσουν την οικονομία σε μια περίοδο ιδιαίτερα επιβαρυμένη από την πανδημία και με ανοιχτές τις πληγές που άφησαν τα μνημόνια. Πιστεύουν ότι υπάρχουν άλλες προτεραιότητες, περισσότερο πιεστικές (Παιδεία, Υγεία, ανεργία, χαμηλοί μισθοί) και αυτές όφειλε να υπηρετήσει η κυβέρνηση, ξεχνώντας (;) ότι πρόκειται για μια δεξιά κυβέρνηση με συγκεκριμένες ταξικές προτιμήσεις.

Αμήχανη ήταν η πρώτη αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε εγκαινιάσει την πολιτική στενότερης συμμαχίας με τη Γαλλία -το θύμισε ο Μακρόν με την αναφορά του στο 2015 και στο 2018- οπότε δεν θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να την απορρίψει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Επειδή όμως δεν γίνεται να παρουσιαστεί σαν δεκανίκι μιας κυβέρνησης την οποία έχει χαρακτηρίσει επικίνδυνη, επισήμανε ότι η καθυστέρηση αύξησε το κόστος της αγοράς των φρεγατών και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο καταψήφισης αν δεν γίνουν δύο σημαντικές διορθώσεις στα άρθρα που αφήνουν εκτός συμφωνίας την ΑΟΖ, αλλά και ανοιχτό παράθυρο για την αποστολή ελληνικών στρατευμάτων σε εμπόλεμες περιοχές της Αφρικής όπου δρουν οι Γάλλοι. Ομως για να συμβεί αυτό δεν αρκεί να το ζητήσει η Ελλάδα, πρέπει να συναινέσει και η Γαλλία. Δύσκολο. Οι υπογραφές έχουν πέσει.

Προφανώς δεν άρεσε η συμφωνία και στην Τουρκία. Αυτό φαίνεται και από τις επίσημες ανακοινώσεις των υπουργείων Εξωτερικών και Αμυνας και από την επιθετική ρητορική Τούρκων αξιωματούχων και από τις αναλύσεις των τουρκικών μέσων ενημέρωσης. Το έκανε με τον πιο εμφατικό τρόπο ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος μετά τη συνάντηση που είχε με τον Βλαδίμηρο Πούτιν. Ανακοίνωσε την περαιτέρω πρόσδεση της Τουρκίας στην αμυντική συνεργασία με τη Ρωσία. Σύμφωνα με τον Ερντογάν, που μίλησε σε δημοσιογράφους κατά την επιστροφή του με το αεροπλάνο από το Σότσι, αποφάσισαν με τον Ρώσο πρόεδρο να προχωρήσει η διαδικασία αγοράς του πυραυλικού συστήματος S-400, ενώ η συνεργασία σε αμυντικό επίπεδο θα συνεχιστεί με την κατασκευή πολεμικών αεροσκαφών, αλλά και κινητήρων για πολεμικά αεροσκάφη.

Επίσης ανακοίνωσε ότι συμφωνήθηκε η κατασκευή πολεμικών πλοίων αλλά και υποβρυχίων, ενώ θα συνεργαστούν για την κατασκευή ακόμη δύο πυρηνικών εργοστασίων, εκτός από αυτό του Ακουγιού. Δεν ξέρουμε αν έχουμε να κάνουμε με συμφωνίες ή απλώς με επιθυμίες του Ερντογάν. Είτε ισχύει το πρώτο είτε ισχύει το δεύτερο είτε κάτι ενδιάμεσο, ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να ξεφύγει από τις δυσκολίες που ο ίδιος δημιούργησε με τις άσκεφτες επιλογές του.

Είναι εκτεθειμένος στρατιωτικά σε πολλά μέτωπα, ο μύθος του πανίσχυρου ηγέτη που είχαν καλλιεργήσει οι αυλοκόλακες κάθε άλλο παρά άτρωτος αποδεικνύεται, η δημοφιλία του τραβάει την κατηφόρα, η οικονομία είναι βυθισμένη στην κρίση, τσακωμένος με τον Μπάιντεν, η Μέρκελ που τον στήριζε σε βαθμό παρεξηγήσεως φεύγει, η αντιπολίτευση ψάχνεται για κοινό υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές. Οπότε ο πειρασμός για απεγνωσμένους αυτοσχεδιασμούς και τυχοδιωκτικές κινήσεις είναι μεγάλος. Κι αυτό πρέπει να το υπολογίσει η ελληνική κυβέρνηση.

Ανάγωγα

Αυξήσεις παντού. Στα είδη διατροφής, στο πετρέλαιο, στο φυσικό αέριο, στο ρεύμα. Η κυβέρνηση πάντως δεν ανησυχεί. Ελέγχουμε την κατάσταση, μας λένε οι αρμόδιοι υπουργοί. Οι μισθοί όμως ακούνητοι. Και οι μισθωτοί αμίλητοι. Ως πότε άραγε;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ