Διαβάστε τον αποχαιρετιστήριο επικήδειο λόγο για τον Ντίνο Τριαρίδη, που εκφώνησε ο δικηγόρος, Γιώργος Σιδηρόπουλος, εκ μέρους φίλων και συναδέλφων του αείμνηστου Κιλκισιώτη πολιτικού:

Αποχαιρετώντας ο Περικλής τους πρώτους νεκρούς τους Πελοποννησιακού πολέμου στάθηκε στη δυσκολία του να μιλήσει ακριβοδίκαια γι’ αυτούς και γι’ αυτό τον λόγο δίστασε προς στιγμήν να συνεχίσει.

Είναι εκείνος που έζησε μαζί του τα γεγονότα και μοιράστηκε την αγωνία της κάθε στιγμής, τους φόβους ή τις αμφιβολίες του, τους κινδύνους για το αποτέλεσμα της κάθε πράξης του, ή μήπως εκείνος που απλώνει στο άνετο και νηφάλιο γραφείο του τα γεγονότα και τα ζυγίζει με «ζυγόν ακριβείας»;
Έζησα με τον Ντίνο σχεδόν 50 χρόνια φιλίας, κοινής δράσης και παράλληλης πορείας για το μεγαλύτερο διάστημα, μοιράστηκα όλα τα συναισθήματα που γεννούν τα γεγονότα και οι εποχές και για τον λόγο αυτό δυσκολεύομαι να είμαι ακριβοδίκαιος και πάντως δεν διαθέτω «ζυγόν ακριβείας».
Βαρύ, ασήκωτο φορτίο το καθήκον του αποχαιρετισμού που μου ανατέθηκε.
Σ’ αυτές τις στιγμές του αποχαιρετισμού, λίγα μόνο και μικρά κομμάτια της ζωής, της δράσης, του χαρακτήρα, του έργου, των αξιών και της στάσης ζωής του νεκρού μπορεί κανείς να επικαλεστεί, ιδιαίτερα αν είναι πλούσια και πολυσχιδής.
Ο Ντίνος άλλωστε ήταν τόσο εξωστρεφής, τόσο πληθωρικός, τόσο αυθόρμητος, τόσο εκδηλωτικός, ώστε ο καθένας που τον γνώρισε, έστω και λίγο, μπορεί εύκολα  να τον αξιολογήσει, να τον κατατάξει στην κλίμακα των δικών του αξιών, χωρίς τη βοήθεια κανενός.
Μικρή λοιπόν θα είναι, κατ’ ανάγκη, η αναδρομή σε γεγονότα και καταστάσεις-σταθμούς, γεγονότα γνωστά ή άγνωστα, προσδιοριστικά όμως του κόσμου του.
Τι αγάπησε στη ζωή του, τι τον συγκίνησε, τι υπηρέτησε, τι ήθελε να κάνει.
Αγάπησε πολύ και βαθιά τη σύντροφο της ζωής του, Όλγα, τα τρία άξια παιδιά του και τις συντρόφους τους, τα πέντε εγγόνια του.
Αγάπησε τη Λοφοχαράδρα, όπως ονόμασε τον άνυδρο, άγονο λόφο στη Γρίβα Γουμένισσας, που μεταμόρφωσε με επιμονή, γνώση και μόχθο μιας εικοσαετίας σ’ ένα σπάνιο πάρκο εκατοντάδων ειδών που μετέφερε από παντού, σ’ ένα πυκνό πλούσιο δάσος και σ’ ένα ζωντανό αμπελώνα.
Αγάπησε τα βιβλία, τα ντοκουμέντα, τις φωτογραφίες-αποτύπωση της κάθε στιγμής, τον έντυπο λόγο όλων των αποχρώσεων.
Αγάπησε τις διηγήσεις των φίλων και γνωστών, τα ενθυμήματα των πιο λησμονημένων γεγονότων και με υπομονή συγκέντρωσε απίστευτα μεγάλο και πολυθεματικό υλικό, που όλα αυτά μαζί συγκροτούν ένα τεράστιο και πολύτιμο αρχείο. «Ό,τι δεν γράφεται χάνεται», έλεγε και φρόντιζε να καταγράψει σχεδόν τα πάντα.
Αγάπησε τα ταξίδια, πάντα με φίλους, κυρίως στη βαλκανική ενδοχώρα, που τον γοήτευε.
Αγάπησε τα τραγούδια της γενιάς του, του Θάνου Μικρούτσικου και τους πονεμένους βαλκανικούς σκοπούς από τα χάλκινα της Γουμένισσας.
Αγάπησε με πάθος τη γενέθλια πόλη, το Κιλκίς, τον νομό και τους ανθρώπους του, γηγενείς και πρόσφυγες το ίδιο. Είμαι Θρακιώτης Κιλκισιώτης με ποντιακή νοοτροπία, έλεγε με καμάρι.
Αγάπησε τα χρώματα της φύσης και φρόντισε γι’ αυτό πλουτίζοντας τη λοφοχαράδρα του με άπειρα φυτά για όλες τις εποχές.
Γοητεύτηκε από το θαύμα της δημιουργίας.
Και βέβαια αφοσιώθηκε από πολύ μικρή ηλικία και μέχρι τον θάνατό του στην πολιτική, όχι στο επάγγελμα του πολιτικού.
Επάγγελμα είχε και το κατέκτησε με πολλή δουλειά, με πολλή και συνεχή προσπάθεια, και καταξιώθηκε ως γιατρός, επιστήμονας και πανεπιστημιακός δάσκαλος.
Οι φοιτητικοί αγώνες της δεκαετίας του ’60 για τη δημοκρατία και την παιδεία, το 114 και το 15%, καθόρισαν την κατοπινή του πορεία και τον ανέδειξαν σε αναμφισβήτητο μαχητικό ηγέτη, φλογερό ομιλητή και ενθουσιώδη οραματιστή, πάντοτε χωρίς ακρότητες.
Οι ανένδοτοι αγώνες που ακολούθησαν την αποστασία του ’65 βρήκαν την έκφρασή τους στη μικρή ανεξάρτητη και μαχητική «Νέα Γενιά», εφημερίδα και κίνημα ταυτόχρονα, που με την έμπνευση και προτροπή του στήσαμε και την κρατήσαμε ζωντανή μέχρι τη δικτατορία με την οικονομική συνδρομή της Όλγας και των χιλιάδων αναγνωστών μας σε πέντε νομούς, του Κιλκίς, της Πέλλας, της Πιερίας, τη Ημαθίας και της Καβάλας.
Η περίοδος της δικτατορίας, που μας βρήκε την πρώτη κιόλας μέρα στους δρόμους, όπως είχαμε εβδομάδες πριν συμφωνήσει, μας επεφύλαξε, όπως ήταν αναμενόμενο, συλλήψεις, βασανισμούς και άγριο κυνηγητό. Ο Ντίνος εξέτισε τριετή περίπου εκτόπιση στο Φουρνά της Ευρυτανίας και τη Μακρακώμη Φθιώτιδας, αρχικά μόνο με την οικογένειά του και αργότερα με τη συντροφιά εκτοπισμένων επίσης και αγαπημένων αγωνιστών της δημοκρατίας.
Η αυτοοργάνωση των πρώτων ομάδων πρωτοβουλίας του ΠΑΣΟΚ από το στρατόπεδο της επιστράτευσης ακόμα, πριν καλά καλά καταρρεύσει η χούντα, οι μετέπειτα διαφωνίες και οι συγκρούσεις μέσα σ’ αυτό, η αποστασιοποίηση και η τελική του συμμετοχή, η θριαμβευτική του εκλογή και υπουργοποίησή του στο υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης, είναι σημαντικοί σταθμοί της ζωής του.
Και μέσα στον καταιγισμό των γεγονότων, ποτέ δεν σταμάτησε ο αγώνας για επιστημονική, επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση.
Και δεν σταμάτησε ποτέ η έρευνα, η συγκέντρωση υλικού, η αποδελτίωση, η κατάταξη των στοιχείων για τη συγγραφή τριών ταυτόχρονα βιβλίων.
Ένα για τον σοφό γιατρό και πολιτικό Νικόλαο Τερζόγλου, ένα για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τη γερμανική κατοχή, ένα για τη φυσιογνωμία του φοιτητικού κινήματος μέσα από τα πορτρέτα μερικών πρωταγωνιστών του.
Και τα τρία βιβλία τα έφτασε σχεδόν μέχρι την ολοκλήρωσή τους. Τι κι αν δεν πρόλαβε να τα εκδώσει;
Μια ζωή λοιπόν γεμάτη.
Από όνειρα, φιλοδοξίες, επιτεύγματα, γενναιοδωρία, όλα με τη σφραγίδα του εκρηκτικού και πληθωρικού του χαρακτήρα, σπάνιο μίγμα οραματισμού, ρεαλισμού, ρομαντισμού, άλλοτε με την άγνοια του κινδύνου και άλλοτε με συνειδητή περιφρόνησή του.
Κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί ότι ήταν πάντοτε παρών. Παρών σε όλα τα γεγονότα. Παρών στις δύσκολες κυρίως στιγμές.
Κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί την ειλικρινή του διάθεση προσφοράς και βοήθειας προς όλους. Το αποτέλεσμα ας το αξιολογήσει ο καθένας.
Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για δειλία, υπεκφυγή ή εφησυχασμό, έστω κι αν διαφωνεί με τις επιλογές του.
Οι αποσκευές σου, καλέ μου φίλε, είναι γεμάτες. Στο λέω γιατί ξέρω καλά τι περιέχουν.
Ταξίδεψε με ηρεμία και βεβαιότητα ότι έκανες το χρέος σου.