Ο βάτραχος θα ξαναγίνει…
…πρίγκιπας;
Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού (efsyn.gr)
——————————————————————————————————Στην πλατεία Ταξίμ ένα νεαρό ζευγάρι φιλιόταν ανάμεσα στους καπνούς των δακρυγόνων και μια γιαγιά κυνηγούσε με τη σφεντόνα της τις αύρες. Στον κήπο της ΕΡΤ μια κοπέλα που την έλεγαν Χριστίνα θήλαζε το δυόμισι μηνών μωρό της, ακούγοντας το «Αξιον Εστί». Δύο κορίτσια με σκισμένα τζιν και ψηλά τακούνια διαφωνούσαν, αλλά τελικά συμφώνησαν ότι, κι αν δεν μας νοιάζει η ΕΡΤ, μας νοιάζει η Δημοκρατία. Δύο μεσήλικες που δεν γνωρίζονταν κάθισαν μαζί σ’ ένα πεζούλι και μοιράστηκαν ένα κουτάκι μπίρα συζητώντας για τα σημερινά αδιέξοδα, για να ανακαλύψουν ότι σαράντα χρόνια πριν ήταν συμφοιτητές.
Γι’ αυτά και για όσα άλλα δεν ξέρει, το λυπάμαι το καημένο αγόρι με το γυαλιστερό κεφάλι (πολλή λακ, πολύ τζελ ή κάποια άλλη μαγική συνταγή) που δουλεύει σε ένα κανάλι, πιθανότατα για 500 ευρώ το μήνα με μπλοκάκι, μάλλον τρώει και κοιμάται στο σπίτι των γονιών του, αλλά έχει –δυστυχώς- βήμα, απ’ όπου μπορεί να διαλαλεί την αποδοκιμασία του για τους πολίτες που δέκα μέρες τώρα, με ήλιο και με βροχή, φωνάζουν για τη Δημοκρατία.
«Μαλλί της γριάς», είπε, νομίζοντας ότι κάνει πολιτική ανάλυση. «Μαζεύονται εκεί, κι απέξω μικροπωλητές με μαλλί της γριάς, σαν να είναι λαϊκό πανηγύρι». Φίλε μου, δίκιο έχεις, το μαλλί της γριάς παραείναι μπας κλας, άσε που κολλάει στα δόντια, στα μάγουλα, αλλά και στο πουκάμισο του διπλανού σου. Ομως, αν είχες μπει στον κόπο να πας μια φορά, από «δημοσιογραφικό» ενδιαφέρον, μέχρι την Αγία Παρασκευή, θα διαπίστωνες ότι υπήρχαν επίσης πασατέμπος, παγωμένα νερά, σουβλάκια και λουκάνικα. Αν, μάλιστα, είχες μπει στον κόπο να ακούσεις και τι λέγανε οι συγκεντρωμένοι, θα καταλάβαινες ότι το θέμα δεν είναι το είδος και η ποιότητα των προϊόντων των λιανοπωλητών, αλλά οι αλλεπάλληλες παρανομίες που διαπράττει η κυβέρνηση για να μας κυβερνήσει. Και να σε έχει φτάσει εσένα, δυο μέτρα άντρα, να ζεις ίσως με τη σύνταξη του γερο-πατέρα σου, να μην μπορείς σίγουρα να κάνεις σχέδια ούτε και όνειρα, να έχεις περιορίσει την πολιτική σου αντίληψη και κριτική σε σχόλια τύπου λάιφσταϊλ (σ” το γράφω αγγλοελληνικά για να καταλάβεις τι εννοώ, γιατί και τη γλώσσα σού τη στέρησαν, αλίμονο, και πάλι χαμπάρι δεν πήρες).
Μίλαγε λοιπόν το καημένο το παλικάρι στην τηλεόραση, αναπτύσσοντας αυτόν τον λόγο που έγινε πολύ της μόδας από τη στιγμή που τα τρία κόμματα συναποτέλεσαν την κυβέρνηση. Οτι, δηλαδή, σκοπεύουν να κλείσει και να μην κλείσει η ΕΡΤ, να επαναδιαπραγματευτούν και να μην επαναδιαπραγματευτούν τη δανειακή σύμβαση, να πάρουν και να μην πάρουν άλλα μέτρα εις βάρος του κόσμου από τον Σεπτέμβρη. Να καταργήσουν και να μην καταργήσουν το χαράτσι της ΔΕΗ, να κλείσουν και να μην κλείσουν σχολεία και νοσοκομεία. Κι όλα αυτά χωρισμένα με κόκκινες γραμμές, τόσο πολλές κόκκινες γραμμές που ανακατεύτηκαν κι έγιναν ένα κόκκινο κουβάρι τυλιγμένο ολόγυρά μας, εμποδίζοντας τις κινήσεις μας. Κάθε φορά που μαζεύεται κόσμος για να εκφράσει την αλληλεγγύη του για τους υπό διωγμόν και τη γενικότερη διαφωνία του για τον αδιέξοδο αυταρχισμό της τριαρχίας, οι κόκκινες γραμμές τεντώνονται επικίνδυνα. Κάποια στιγμή θα σπάσουν. Μακάρι το παιδί με το γυαλιστερό κεφάλι να έχει βρει μέχρι τότε ένα κορίτσι να τον φιλήσει, στον κήπο της ΕΡΤ – ή όπου αλλού. Για να μη μείνει από τη μεριά των χαμένων.
