My Twitter Feed

22 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Κινητοποιήσεις για τα διόδια -

Πέμπτη, 21 Ιανουαρίου, 2021

Περί τους 500 οι εμβολιασμοί -

Τετάρτη, 20 Ιανουαρίου, 2021

Και πάλι το λιανεμπόριο στη λαϊκή -

Τετάρτη, 20 Ιανουαρίου, 2021

Έξι τα νέα κρούσματα σε ν. Κιλκίς -

Τετάρτη, 20 Ιανουαρίου, 2021

ΔΕΥΑΠ: Απάντηση στη ΛΑΣΥ -

Τετάρτη, 20 Ιανουαρίου, 2021

Χαμόγελα απ`τα 2 μόνο κρούσματα -

Τρίτη, 19 Ιανουαρίου, 2021

Η Σ. Μπεκατώρου δεν είναι η μόνη -

Τρίτη, 19 Ιανουαρίου, 2021

Τριήμερο ανάσας για το ν. Κιλκίς -

Δευτέρα, 18 Ιανουαρίου, 2021

Ο ένας δεν κάνει, ο άλλος…

…βρομάει, ο τρίτος δεν θέλει.

Του Τάσου Παππά.


Οι πολιτικές συμμαχίες ήταν για την Αριστερά πάντοτε υψίστης σημασίας ζήτημα. Προκαλούσε έντονες συζητήσεις, διχασμούς, ακόμη και διασπάσεις. Η σχέση της Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ πέρασε από πολλές φάσεις, άλλες ανέφελες, άλλες (οι περισσότερες) εκρηκτικές. Τη δεκαετία του 1970 υπήρχαν συνεργασίες στη Βουλή, στην Αυτοδιοίκηση και στα συνδικάτα. Ο στόχος τότε ήταν να αποκαθηλωθεί η Δεξιά.

Τη δεκαετία του 1980, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, το κλίμα παρέμενε φιλικό αφού ήταν διάχυτη η προσδοκία για πραγματική Αλλαγή, όπως έλεγε το σύνθημα του ΚΚΕ. Ο Λεωνίδας Κύρκος το βράδυ του εκλογικού θριάμβου του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 1981, βγήκε στους δρόμους να πανηγυρίσει τη νίκη της Δημοκρατίας, ο Χαρίλαος Φλωράκης άκουσε από τον Α. Παπανδρέου να του λέει στο τηλέφωνο «Χαρίλαε, μη χάνεσαι, θα επικοινωνήσουμε σύντομα για να φτιάξουμε προοδευτική κυβέρνηση».

Η πρώτη μεγάλη τομή έγινε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1986, όταν το ΚΚΕ κάλεσε τους οπαδούς του να ψηφίσουν στον δεύτερο γύρο κατά συνείδηση. Ετσι, στις τρεις μεγάλες πόλεις της χώρας εξελέγησαν δεξιοί δήμαρχοι (Εβερτ, Κούβελας, Ανδριανόπουλος). Το ΠΑΣΟΚ εισέπραξε αυτή την επιλογή ως πράξη προδοσίας της δημοκρατικής παράταξης. Η δεύτερη και η πιο σημαντική ρήξη επήλθε το 1989, όταν ο ενιαίος Συνασπισμός συνέπραξε με τη Ν.Δ και είχαμε την κυβέρνηση Τζαννετάκη με μοναδικό αντικείμενο την κάθαρση. Η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο ήταν η χαριστική βολή γι’ αυτή τη σχέση.

Εκτοτε η κατάσταση ανάμεσα στους δύο χώρους δεν εξομαλύνθηκε. Η Αριστερά κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ για συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο και τον Α. Παπανδρέου για υφαρπαγή στελεχών της και λεηλασία των ψηφοφόρων της, το ΠΑΣΟΚ εγκαλούσε τα κόμματα της Αριστεράς για συμπόρευση με τη Δεξιά. Το ΠΑΣΟΚ άντεξε, επανήλθε στο προσκήνιο, ενώ η Αριστερά έζησε έναν ακόμη εμφύλιο. Σήμερα οι ρόλοι έχουν αλλάξει. Το ΠΑΣΟΚ βολοδέρνει -κοντοπίθαρο (εκλογικά και οργανωτικά), σκιά του παλιού εαυτού του (ιδεολογικά και πολιτικά)- και ένα κόμμα της Αριστεράς βρίσκεται στην κυβέρνηση.

Το τελευταίο διάστημα, και επειδή το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. (παράταιρο έτσι κι αλλιώς) αντιμετωπίζει προβλήματα συνοχής, έχει ξεκινήσει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η συζήτηση για το ενδεχόμενο συνεννόησης με την εγχώρια σοσιαλδημοκρατία. Το εναρκτήριο λάκτισμα το έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός με το άρθρο του στην εφημερίδα «Documento» για τον Ανδρέα Παπανδρέου (3-9-2017). Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται ο αντιπρόεδρος Γ. Δραγασάκης, ο υπουργός Νίκος Παππάς, ενώ ο νέος γραμματέας Πάνος Σκουρλέτης δεν εμφανίζεται αρνητικός. Δεν συμφωνούν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ με αυτή την προοπτική. Τρία στελέχη του ρεύματος των «53» (Κνήτου, Λάμπρου, Υδραίος) με άρθρο τους στην «Εποχή» (9-9-2018) εκφράζουν την αντίθεσή τους.

Εχουν δίκιο σε πολλά απ’ αυτά που καταμαρτυρούν στο ΠΑΣΟΚ. Πράγματι ο έντονος αρχηγισμός και η προσωπολατρία έγινε θεσμός. Πράγματι η αντιδημοκρατική λειτουργία ήταν καθεστώς. Πράγματι είχαμε τα φαινόμενα του άκρατου λαϊκισμού και του ανεύθυνου εθνικισμού. Πράγματι είχαμε εκμαυλισμό συνειδήσεων, σκάνδαλα, λογικές αρπαχτής και νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη. Πράγματι ο πασοκικός σοσιαλισμός έγινε σημαία ευκαιρίας, γι’ αυτό και το σύνθημα «Στις 18 σοσιαλισμός». Εδώ είναι αναγκαία μια διόρθωση. Το μαξιμαλιστικό σύνθημα δεν ακούστηκε στο Σύνταγμα παραμονές των εκλογών του 1981, όπως αναφέρεται στο άρθρο, αλλά παραμονές των εκλογών του 1974, οι οποίες έγιναν 17 Νοεμβρίου. Ο σοσιαλισμός λοιπόν θα ξεκίναγε την επομένη, δηλαδή στις 18!

Δεν έχουν όμως δίκιο τα τρία στελέχη όταν αποδομούν τη γενέθλια πράξη του ΠΑΣΟΚ, τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη. Αν την ξαναδιαβάσουν θα διαπιστώσουν πως ήταν ένα σχέδιο πολύ πιο ριζοσπαστικό από το αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ στα πρώτα χρόνια του και σίγουρα πολύ πιο αριστερό από το κυβερνητικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Εκανε λόγο για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και αυτοδιαχείριση. Δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις ρεφορμιστικό αυτό το πλαίσιο. Συνεπώς, ως προς την ιδρυτική πλατφόρμα του το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε να αφήσει παγερά αδιάφορη την Αριστερά. Και τότε όντως δεν την άφησε αδιάφορη, γι’ αυτό και οι επίμονες προσπάθειες των ηγεσιών της να βρεθεί κοινό έδαφος.

Το τι έγινε «μετά» είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Σήμερα το θέμα των συμμαχιών για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κομβικό. Αν αποκλειστεί το ΚΙΝ.ΑΛΛ., με ποιους μπορεί να συνεννοηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Με τη Δεξιά; Ούτε λόγος. Με το ΚΚΕ; Δεν θέλει το ΚΚΕ. Ξανά με τους ΑΝ.ΕΛΛ. αν είναι στη Βουλή; Ουδείς το προτείνει. Με το Ποτάμι; Θα υπάρχει; Αλλά κι αν μπει στη Βουλή, πού μπορεί να προκύψει σύγκλιση εκτός από την περιοχή των δικαιωμάτων;

Αρκεί αυτό για μια κυβέρνηση με ριζοσπαστικό προσανατολισμό; Ασε που η πλειονότητα των οπαδών του προτιμά συγκυβέρνηση με τη Δεξιά. Αρα αδιέξοδο; Υπάρχει φυσικά και ο μοναχικός δρόμος της αντιπολίτευσης. Σου εξασφαλίζει πολιτική αυτονομία, ιδεολογική καθαρότητα και άμβωνα για να εξακοντίζεις τη διαμαρτυρία σου εφ’ όλης της ύλης. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο για τη σύγχρονη Αριστερά; Είναι αυτό που επιθυμούν οι αριστεροί πολίτες;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε