Οφείλουμε σεβασμό…
…κι όχι προστατευτισμό.
Του Χρήστου Σπίγκου (Στέλεχος της ΔΗΜΑΡ)
———————————————————————————————————————————————————————————————————-Μετά από πολύμηνη απουσία από το αρθρογραφείν, αποφάσισα να λύσω τη σιωπή μου και να επανέλθω στα γνώριμα λημέρια της επικοινωνίας.
Αφορμή για την επιστροφή, κάποια ακούσματα για περίεργες συμπεριφορές.
Εντάξει, συμφωνώ κι εγώ με την ενοχοποίηση μιας ολόκληρης γενιάς, της «γενιάς του Πολυτεχνείου», αν και διατηρώ το δικαίωμα να ενίσταμαι στον ανέξοδο αφοριστικό λόγο και στις βολικές γενικεύσεις, που εν πολλοίς συσκοτίζουν την αλήθεια λειτουργώντας μάλλον εκτονωτικά παρά παιδευτικά.
Συμφωνώ επίσης, με τη βίαιη έξοδο από τον δημόσιο βίο όλων όσων σηματοδοτούν με την ηλικία τους την ένοχη μεταπολιτευτική διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων στη χώρα μας.
Αλλά όλα έχουν κι ένα μέτρο.
Γνωστός ο λαός μας για τις συναρπαστικές υπερβολές του, για άλλη μια φορά, καταφεύγει στη μέθοδο της υπερβολής για να αποδράσει, ίσως, από τις ενοχές του.
Κι εκεί που είχαμε βαρεθεί τους ίδιους και τους ίδιους να διαγκωνίζονται για θέσεις και «οφίτσια», βλέπουμε ξαφνικά ν’ αλλάζει το τοπίο και να προωθούνται νέοι άνθρωποι σε θέσεις ευθύνης αιρετές ή μη.
Και πού είναι το πρόβλημα θα μου πείτε.
Κι όμως υπάρχει, αν οι προθέσεις δεν είναι αγνές.
Η νιότη είναι πραγματική ευλογία, όταν συμπληρώνει τη γνώση και τη διαφαινόμενη ικανότητα.
Απ’ αυτά που διαβάζω και ακούω όλη αυτή την περίοδο της εύκολης ενοχοποίησης για όλα τα δεινά της κρίσης, κατέληξα κι εγώ σ’ ένα συμπέρασμα.
Όλοι όσοι μας ταλαιπώρησαν με τις πολιτικάντικες και καταστροφικές ακροβασίες τους, επιδιώκουν τώρα να φαίνονται ότι παίρνουν αποστάσεις από τον κυνισμό τους και σπεύδουν να περιβληθούν με τη λεοντή του άτεγκτου «τιμωρού» του δικού τους χθες.
Προσπαθούν να προωθήσουν σε θέσεις αιρετές ή μη νέους ανθρώπους, φοβούμαι, όχι γιατί εμπιστεύονται τις ικανότητές τους, αλλά γιατί επιθυμούν διακαώς να επηρεάζουν τις δημόσιες εξελίξεις. Και τούτο πιστεύουν ότι θα το επιτύχουν, μέσα από την μετατροπή του προσώπου που προωθούν σε εργαλείο ικανοποίησης των δικών τους στοχεύσεων.
Ακούγεται ανήθικο και κυνικό, και, αν ισχύει, αποτελεί ύβρι στα όνειρα και τις θεμιτές φιλοδοξίες των νέων ανθρώπων.
Οι ικανοί, ανεξαρτήτως ηλικίας, δεν έχουν ανάγκη από προστάτες, κομματικούς μηχανισμούς, ίντριγκες και συνωμοσίες.
Η ελπίδα για τη χώρα μας και το λαό θα έλθει από την καθάρια ματιά της νιότης και την αυτοπεποίθηση της γνώσης.
Η γενιά, που καλείται τώρα να αναλάβει τα ηνία, καλό είναι να προσέξει να μη μετατραπεί σε εργαλείο λειτουργίας των γνωστών αδίστακτων μηχανισμών της παρακμής.
Σήμερα έχουμε ανάγκη από επανάσταση.
Και η επανάσταση σήμερα, έχει να κάνει με τη γνώση και το σφρίγος κι όχι με πάσης φύσεως συναλλαγή.
Τα παιδιά μας χρειάζονται σεβασμό κι όχι προστατευτισμό.
Επιτέλους, ας σοβαρευτούμε.
Σε μιά εποχή που ο κόσμος έχει ανάγκη να αγκιστρωθεί απο πράξεις που στηρίζουν την άποψη οτι στην Ελλάδα μέσα απο την κρίση τα θεσμικά όργανα πήραν το μάθημα και έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν παθογένειες και παροχημένες αντιλήψεις, ξαφνικά έρχεται ενας κατ’ εξοχήν κομματικός διορισμός, που σε κάνει να αναρωτιέσαι τό πόσο μακριά ακόμα βρισκόμαστε ως κράτος απο αυτό το ζητούμενο. Ασφαλώς και δεν είναι θέμα ικανοτήτων ή μή του συγκεκριμένου επιστήμονα, αλλά ούτε και σεβασμού ή μή της προσωπικότητάς του, γιατί αυτό δεν εξετάζεται εδώ. Εδώ δοκιμάζεται η ρήση, “η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται”. Μπορεί ο νέος διοικητής στα χαρτιά να έχει όλα τα προσόντα. Οπως φυσικά έχουν και χιλιάδες άλλοι τριαντάρηδες στην Ελλάδα, που τώρα είναι είτε άνεργοι, είτε ξενητεύονται ομαδικά. Το κύριο και καίριο ερώτημα που τίθεται είναι, άν ένας κομματικός διοικητής θα μπορέσει-θελήσει να λειτουργήσει εκτός κομματικών πλαισίων. Και την απάντηση βεβαίως θα την δώσει στην πράξη και έναντι της κοινωνίας ο ίδιος ο κ. Θ. Ανθρακίδης, στον οποίον εύχομαι καλή φώτιση και να διαψεύσει αυτούς που τον διόρισαν, ώστε να δικαιώσει την άποψη οτι η νέα γενιά δεν είναι διατεθημένη να περπατήσει στα χνάρια της προηγούμενης. Μακάρι δηλαδή και για το καλό όλων των μή εχόντων μπάρμπαν εις Κορώνην και για να πάρουνε επιτέλους… “τα όνειρα εκδίκηση”.