Οργανωμένη κρίση πανικού

Του Τάσου Παππά.

Με αφορμή ορισμένες απόψεις που διατυπώθηκαν για τον «Ρουβίκωνα» μετά το τελευταίο «χτύπημά» του στην πρεσβεία του Ιράν είναι απαραίτητο να προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε, αν και είναι δύσκολο, γιατί πολλά κόμματα έχουν τοποθετήσει τα θέματα ασφάλειας σε περίοπτη θέση στην πολιτική ατζέντα τους και επικεντρώνουν την πολεμική τους κατά της κυβέρνησης σ’ αυτό το πεδίο.

– Ο «Ρουβίκωνας» δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση. Με την ευκολία που χρησιμοποιούν πολλοί τη λέξη «τρομοκρατία» έχει χαθεί εντελώς το νόημα. Ο «Ρουβίκωνας» είναι μια οργάνωση που μετέρχεται ακραίες πρακτικές ακτιβισμού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανήκει στην κατηγορία των ένοπλων ομάδων σαν κι αυτές που έδρασαν τις προηγούμενες δεκαετίες στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

– Μέχρι τώρα δεν έχει προκαλέσει βλάβες σε ανθρώπους, ούτε εκτεταμένες ζημιές σε υποδομές και σε κτίρια. Δεν έχει διαπράξει κακούργημα. Προφανώς τα μέλη του «Ρουβίκωνα» γνωρίζουν πολύ καλά τα όρια και δεν έχουν την πρόθεση να τα παραβιάσουν. Διαισθάνονται επίσης (μάλλον έχουν δίκιο) ότι τμήματα της κοινωνίας δεν νιώθουν τρομοκρατημένα με τη δράση της οργάνωσης. Σε πολλούς δεν αρέσει αυτό γιατί νομίζουν ότι κερδίζει έδαφος στην κοινή γνώμη η λογική των αυτόκλητων τιμωρών, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.

– Σύμφωνα με την ανάλυση του «Ρουβίκωνα», οι υποψήφιοι στόχοι είναι πολλοί: γιατροί που παίρνουν φακελάκι, δικηγόροι που είναι διεφθαρμένοι, δικαστές που καταπατούν τον όρκο τους, εφοριακοί που χρηματίζονται, δημοτικοί άρχοντες που κλείνουν τα μάτια στις παρανομίες των εχόντων, τράπεζες που εκμεταλλεύονται τους πολίτες, πολυεθνικές που κερδοσκοπούν, επιχειρήσεις που δεν εφαρμόζουν την εργατική νομοθεσία, επιχειρηματίες με προκλητική δημόσια συμπεριφορά, αστυνομικοί που κακομεταχειρίζονται μετανάστες, άστεγους και απόκληρους, υπουργεία που υλοποιούν μνημονιακές πολιτικές, κόμματα που συμμετέχουν στη ληστεία του δημόσιου πλούτου, κυβερνήσεις που λειτουργούν σαν υπηρετικό προσωπικό του μεγάλου κεφαλαίου, η Ευρωπαϊκή Ενωση που έχει επιβάλει τη γραμμή της λιτότητας σ’ όλη την ήπειρο, πρεσβείες χωρών οι κυβερνήσεις των οποίων είναι κατηγορούμενες για δεκάδες εγκλήματα (βομβαρδισμοί αμάχων, οργάνωση πραξικοπημάτων, εμφύλιοι πόλεμοι, σκληρές πολιτικές εναντίον των υπηκόων τους). Πιστεύει κανείς σοβαρός άνθρωπος ότι είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι στόχοι να φυλάσσονται κάθε μέρα σε 24ωρη βάση από την ελληνική αστυνομία;

– Οργανώσεις σαν τον «Ρουβίκωνα» έχουν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Χτυπούν όποτε θέλουν, όπου θέλουν, όπως θέλουν. Δεν μπορούν οι αστυνομικές δυνάμεις να είναι σε διαρκή ετοιμότητα για να αντιδράσουν ακαριαίως. Ο φρουρός της ιρανικής πρεσβείας δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα τη στιγμή που βρέθηκε απέναντι σε δέκα άτομα τα οποία μέσα σε ελάχιστα λεπτά έκαναν αυτό που είχαν λεπτομερώς σχεδιάσει από μέρες. Μήπως έπρεπε να χρησιμοποιήσει το όπλο του, όπως με μεγάλη ευκολία πρότειναν ορισμένοι; Τις πιθανές συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής τις έχουν σκεφτεί ή τους αφήνει παγερά αδιάφορους;

– Χώρες με ισχυρότερη αστυνομική δύναμη από τη δική μας, με πλούσια αν και αμφιλεγόμενη παράδοση στην αντιμετώπιση παραβατικών συμπεριφορών και με πιο οργανωμένες μυστικές υπηρεσίες έχουν αποτύχει να ελέγξουν καταστάσεις πολύ πιο σοβαρές απ’ αυτές που δημιουργεί η χαμηλής έντασης δράση του «Ρουβίκωνα». Σχεδόν όλοι οι τζιχαντιστές που έσπειραν τον θάνατο και τον τρόμο (πραγματικό τρόμο και όχι εικαζόμενο) στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες τα τελευταία χρόνια, ήταν φακελωμένοι από τις διωκτικές αρχές γιατί ανήκαν στην περιοχή των υπόπτων για τρομοκρατική δράση, ήταν υπό συνεχή παρακολούθηση, όπως εκ των υστέρων ισχυρίστηκαν οι κυβερνήσεις, κι όμως οι μηχανισμοί ασφάλειας απέτυχαν παταγωδώς να αποτρέψουν τις δολοφονικές επιθέσεις.

Κάθε φορά που «χτυπάει» ο «Ρουβίκωνας» γίνεται ένα κακός χαμός. Η Δεξιά, το ΚΙΝ.ΑΛΛ., το Ποτάμι τα φιλοδεξιά μέσα ενημέρωσης, οι συνδικαλιστές των αστυνομικών συναγωνίζονται στο άθλημα της υπερβολής και της χοντράδας: «Απειλείται η δημοκρατία, ξεφτιλίζεται η χώρα, το κράτος έχει παραλύσει, η παραβατικότητα είναι εκτός ελέγχου, το κλίμα ανασφάλειας γενικεύεται». Πρόωρες εκλογές δεν έχουν ζητήσει (ακόμη), ούτε την κατάργηση του νόμου Παρασκευόπουλου (μάλλον γιατί δεν μπορούν να κάνουν τη σύνδεση). Κατηγορούν την κυβέρνηση ότι αδιαφορεί για το φαινόμενο –οι πιο ατσίδες πιστεύουν ότι το ενθαρρύνει– και απαιτούν περισσότερη καταστολή για να εξουδετερωθεί η οργάνωση.

Προς το παρόν δεν έχουν ζητήσει να χαρακτηριστεί η δράση του «Ρουβίκωνα» ιδιώνυμο αδίκημα (αδίκημα που τιμωρείται με βάση ιδιαίτερο νόμο, διαχωριζόμενο από τη γενικότερη κατηγορία αδικημάτων και τιμωρείται με ξεχωριστές ποινές από τις συνηθισμένες), αλλά με την ταχύτητα που διολισθαίνουν προς την ελαφρότητα είναι θέμα χρόνου να το κάνουν. Ενδεχομένως να μην έφερναν αντιρρήσεις αν κάποια κυβέρνηση αποφάσιζε να θέσει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Περισσεύουν οι κραυγές, οι ιδιοτελείς παρεμβάσεις, οι εξυπναδικισμοί και απουσιάζει η λογική. Οποιαδήποτε προσπάθεια να αναλυθεί και να εξηγηθεί το φαινόμενο, εισπράττεται από τους οπαδούς «της τάξης και της ασφάλειας» ως απόπειρα εξωραϊσμού του. Το ίδιο ακριβώς κλίμα επικρατούσε στη δημόσια συζήτηση και την περίοδο που υπήρχαν στην Ελλάδα οι ένοπλες οργανώσεις.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ