Ολοκαύτωμα και ισλαμοφοβία
Του Τάσου Τσακίρογλου.
Η Δευτέρα 27 Ιανουαρίου –επέτειος απελευθέρωσης του Αουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό– θεωρείται ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, καθώς το συγκεκριμένο στρατόπεδο αποτέλεσε το αρχέτυπο μιας ωμής βιοπολιτικής εξουσίας και τόπο μαρτυρίου για εκατομμύρια ανθρώπους, Εβραίους και όχι μόνο.
Ως γνωστόν για ένα διάστημα υπήρξε μια ένταση στη ναζιστική πολιτική, μεταξύ κυρίως της ηγεσίας των Ες Ες, για το εάν έπρεπε οι εκτοπισμένοι Εβραίοι να χρησιμοποιηθούν σαν δωρεάν εργατική δύναμη στα στρατόπεδα ή να οδηγηθούν απευθείας στην εξόντωση, αφού αυτό επέβαλλε η ρατσιστική θεωρία περί «υπανθρώπων».
Το Αουσβιτς αντιπροσώπευσε ένα σημείο ισορροπίας ανάμεσα σ’ αυτές τις τάσεις, αφού εκεί συνυπήρχαν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης (Αουσβιτς Ι), ένα στρατόπεδο εξόντωσης (Μπιρκενάου) και ένα στρατόπεδο εργασίας (Μπούνα-Μόνοβιτς).
Ο μεγάλος Γερμανός ιστορικός Σαούλ Φριντλέντερ θεωρεί απώτερο κίνητρο της εξόντωσης τον εμπεδωμένο αντισημιτισμό στην Ευρώπη γενικότερα και στη Γερμανία ειδικότερα. Υποστηρίζει δηλαδή ότι, ενώ στην αρχή του πολέμου η εξόντωση των Εβραίων ήταν μια παράπλευρη απώλεια, στη συνέχεια και προς το τέλος μετατράπηκε σε βασικό στόχο που αφορούσε περί τα έντεκα εκατομμύρια σε όλη την ήπειρο.
Χωρίς ποτέ ο αντισημιτισμός να έχει εκλείψει ολοκληρωτικά, σήμερα τείνει να αντικατασταθεί από την ισλαμοφοβία, η οποία πλήττει αδιακρίτως το μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη. Σ’ αυτή την εκστρατεία του μίσους και του ρατσισμού πρωταγωνιστούν οι πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοι του ναζισμού και του φασισμού σε όλες του τις εκφάνσεις.
Τα τείχη, οι έλεγχοι, η καταστολή, ο εγκλεισμός, ο εξευτελισμός και οι πνιγμοί αφορούν κάποιες σύγχρονες «γυμνές υπάρξεις», αποστερημένες από δικαιώματα και προστασία. Ο διαχωρισμός που επιβάλλει η Ευρώπη ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες μπορεί να είναι βολικός για τους γραφειοκράτες και τις πολιτικές ηγεσίες των κεντροευρωπαϊκών χωρών, αλλά είναι άνευ ουσίας όσον αφορά συγκεκριμένους ανθρώπους και όχι αριθμούς. Και φυσικά δεν μιλάμε για κάποιους Ορμπαν ή Κατσίνσκι, οι οποίοι προσπαθούν να περιορίσουν τα δικαιώματα ακόμα και των δικών τους πολιτών και να καταπατήσουν κάθε έννοια κράτους Δικαίου.
Η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία εκμεταλλεύτηκε, ξεζούμισε και διέλυσε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, αλλά τώρα οι πρωτεργάτες της αρνούνται να πληρώσουν τα επίχειρα της πολιτικής τους.
Ισως το σχέδιο μαζικής εξόντωσης ενός ολόκληρου λαού από τους ναζί να αποτελεί ένα μοναδικό ιστορικό φαινόμενο που στιγμάτισε τον 20ό αιώνα, όμως σήμερα τα πράγματα δεν οδεύουν σε σωστή κατεύθυνση και η αναβίωση ναζιστικών, φασιστικών και ακροδεξιών μορφωμάτων σε όλη την Ευρώπη δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για το μέλλον.
Η δίκη της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας έχει την ευκαιρία να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα σε όλο τον κόσμο ότι ο ναζισμός και η εγκληματική πολιτική του δεν γίνονται ανεκτά. Ο μεγάλος Γάλλος ιστορικός Μαρκ Φερό στο βιβλίο του «Τύφλωση ή γιατί αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα» (εκδόσεις Μεταίχμιο) αποδεικνύει με πολλά ιστορικά παραδείγματα τη δυσκολία να διδαχτούμε από την ιστορία μας, αλλά και να δούμε το κακό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας και να το προλάβουμε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε καταδικασμένοι στην επανάληψη, αλλά ότι πρέπει να επαγρυπνούμε μπροστά στην κοινοτοπία του κακού και να είμαστε διαθέσιμοι να παρέμβουμε με όποιον τρόπο χρειάζεται.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
