Οι «ισχυροί» και το…

…απροσδόκητο.

Του Γιώργου Σταματόπουλου (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)

————————————————————————————————————————————————————–Θεσμοί και έθιμα κοινοβουλευτικά καταρρακώνονται αιφνίδια, το αληθινό πρόσωπο της εξουσίας εμφανίζεται αποκρουστικό και μας διατάσσει να υποταγούμε. Το «πρόσωπο» τούτο δεν φέρει ενοχές, δεν νιώθει βεβαρημένη τη συνείδησή του, διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι ο εσώτερος νόμος της ύπαρξης είναι ο νόμος του ισχυροτέρου. Το “χουμε μάθει καλά αυτό από τη συμπεριφορά των νικητών Αρχαίων Αθηναίων απέναντι στους ηττημένους Μηλίους. Το πρόσωπο της εξουσίας δεν κοκκινίζει από ντροπή, δεν γνωρίζει τι σημαίνει ηθική. Η ηθική αφορά τους ηττημένους, τους αδύναμους που προβάλλουν τις ανθρωπιστικές αρετές της ώστε να αποκτήσουν την εύνοια ή κάποια καλύτερη μεταχείριση από τους ισχυρούς.

Υποτίθεται ότι σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα, ότι ο αδύναμος επικαλείται την εξάλειψη της αδυναμίας του ως προστατευόμενος από τα άρθρα του Συντάγματος. Φρούδες ελπίδες. Συνηθίσαμε μάλλον να ζούμε υποταγμένοι. Είτε γιατί θεωρούμε εαυτούς λίγους στο κυνήγι της λείας της εξουσίας, είτε γιατί δεν μεγαλώσαμε σε ατμόσφαιρα ανεξαρτησίας, είτε γιατί υπερτερεί ένας βιοψυχικός φόβος απέναντι στην ελευθερία. Ολα αυτά αποτυπώνονται στα στρώματα της κοινωνικής σχέσης και στη στάση απέναντι στην εξουσία. Αρκούμαστε στα λίγα τετραγωνικά της διακοσμητικής ελευθερίας που μας επιτρέπει να κομπορρημονούμε ότι είμαστε ελεύθεροι αδιαφορώντας για το όλον του κοινωνικού-πολιτικού χώρου.

Δεν μας πολυνοιάζει που έκλεισε η ΕΡΤ. Μας ενοχλεί λίγο ο φασιστικός τρόπος του κλεισίματος, αλλά πέραν τούτου ουδέν, ή μάλλον τούτα τα ομιχλώδη: «Καλά να πάθουν οι κρατικοδίαιτοι, οι καρεκλοκένταυροι, οι εγκάθετοι, οι διορισμένοι, οι αργόμισθοι, τα παράσιτα κ.λπ.». Παύουν έτσι να υπάρχουν κοινωνικά ερείσματα και ο αγώνας των εργαζομένων γίνεται δύσκολος. Τελικά δεν συμπάσχουμε, πολλοί δε νιώθουμε και μια υποχθόνια, άγρια χαρά για τη δεινή θέση στην οποία περιπίπτουν οι εργαζόμενοι.

Αγνωστος, ανυπόταχτος κι ανερμήνευτος ο μέσα κόσμος. Η εξουσία χαίρεται μ” αυτόν τον μυστήριο κόσμο, σ” αυτόν ίσως βασίζεται για να προβαίνει σε όποια μορφή βίας και αυθαιρεσίας αρέσκεται. Σπάνια να πέσει έξω. Μερικοί θεωρούν ότι τώρα είναι μία από τις σπάνιες φορές, ότι ο Σαμαράς έριξε άσχημη ζαριά. Η κοινωνική αντίδραση δεν συνηγορεί όμως. Οι κοινωνικές ομάδες ηττώνται η μία μετά την άλλη χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Εθιστήκαμε στην ήττα. Μόνο στο απρόσμενο ελπίζουμε, στο απροσδόκητο, στην άγνωστη έκρηξη του θυμικού, ενός θυμικού, όμως, που είναι καθαρά ατομικό και απέχει (εάν δεν ενοχλείται κιόλας από την ύπαρξή του) από το συλλογικό. Τι να κάνουμε. Είναι φριχτό να κυβερνιέσαι (!) από κατώτερους, που βέβαια γίνονται αμέσως ανώτεροι όταν καταλαμβάνουν την εξουσία, τον μηχανισμό που ελέγχει τη γη, την κοινωνία, το σώμα μας, τη συνείδησή μας, ακόμη και τα όνειρα και τις επιθυμίες μας. Ισόβιοι δεσμώτες, φιλήκοοι του ανατριχιαστικού γέλιου (!) της εξουσίας.

Μόνο από την ασχετοσύνη τους μπορούν να νικηθούν οι κυβερνώντες ή από τους ισχυρότερους αυτών όταν οι τελευταίοι εκτιμήσουν ότι οι πρώτοι υπερέβησαν τα εσκαμμένα των «δημοκρατικών» διατάξεων, φοβούμενοι προφανώς (το μόνο που φοβούνται…) κάποια αχαλιναγώγητη έκρηξη. Ούτε η γνώμη των δύο συγκυβερνώντων τούς ενδιαφέρει (αλλά, πλέον, ουδένα ενδιαφέρει η γνώμη των δύο αυτών «υποτακτικών» της σωτηρίας της χώρας), ούτε βεβαίως η πυροσβεστική, άτολμη, ενοχική δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας για συνέχιση της λειτουργίας της ΕΡΤ.

Εχει χαθεί η αξιοπρέπεια της χώρας” το εθνικό φιλότιμο ερωτεύθηκε την ανυπαρξία και τον τρόμο της ασφάλειας και της καθημερινότητας. Μπορεί να βράζουμε μέσα μας, αλλά η θερμοκρασία δεν είναι αρκετή ώστε να επιφέρει την τήξη των αλυσίδων μας. Μπορεί όλα να είναι στραβά, χωρίς φως ελπίδας. Μπορεί αυτή να “ναι η τάξη των πραγμάτων, αλλά δεν έχουν χαθεί όλα. Μπορεί να βιώνουμε μια τραγωδία, αλλά τα πανηγύρια δεν έχουν εξοριστεί από τη συνείδησή μας. Ο χώρος του χορού μάς λείπει,μόνο, διότι ορχηστές είμαστε όλοι.

Είμαστε;